Είπα σήμερα να μην σας στείλω μια καλημέρα με χιόνια· στις παγωμένες, από κάθε πλευρά στιγμές της ζωής που περνάμε, σίγουρα όλοι χρειαζόμαστε κάτι πιο ζεστό σαν εικόνα να ζεστάνει λίγο το σώμα μας και να γλυκάνει κάπως τη ρηχή μνήμη μας...
Η ιδέα μου ήρθε καθώς ψάχνοντας χθες στο αρχείο μου βρήκα μια φωτογραφία με ένα μεγάλο καζάνι πάνω από μια φωτιά, από το χωριό μου πριν από πολλά χρόνια. Θα μου πείτε τώρα τι σημασία έχει ένα καζάνι πάνω σε μια σιδεροστιά που βράζει νερό; Τίποτα θα έλεγαν οι περισσότεροι – ιδίως οι νέοι και όσοι δεν έχουν μεγαλώσει σε χωριά γιατί τα ηλεκτρικά συστήματα βρασμού νερού τα έχουν καταργήσει παντελώς και μόνο στα παλαιοπωλεία βρίσκει πλέον όποιος θελήσει ένα καζάνι να το βάλει, ως συνηθίζεται, σαν διακοσμητικό στο σαλόνι ή δίπλα στο τζάκι για τα ξύλα. Και αυτό πάλι είναι πολύ δύσκολο γιατί τα περισσότερα τα έχουν μαζέψει, όπως και τα άλλα χαλκώματα εξάλλου οι παλιατζήδες και τα πούλησαν για μέταλλο στις σχετικές βιομηχανίες.
Ένα καζάνι λοιπόν ήταν από τα πιο πολύτιμα σκεύη στα σπίτια όχι μόνο των χωριών αλλά και των πόλεων και από εκεί περνούσε όλη η ποσότητα νερού που κατανάλωνε ένα σπίτι για το πλύσιμο των ρούχων και βεβαίως των ανθρώπων. Το άναμά του λόγω της δυσκολίας της μεταφοράς του νερού από την κοντινή βρύση ή του κόστους για τις πόλεις και η καύσιμη ύλη (ξύλα και κάρβουνα) ήταν για τη νοικοκυρά πάντα μια άσκηση οικονομίας. Γι’ αυτούς τους λόγους ποτέ δεν άναβε καζάνι να ζεστάνει νερό αν δεν υπήρχε ανάγκη και προσπαθούσε με το βρασμένο νερό του να καλύψει ένα σωρό υποχρεώσεις.
Με την ανάπτυξη όμως του δικτύου του ηλεκτρισμού και τη διάδοση των ηλεκτρικών συσκευών σε όλη τη χώρα η οικονομία αυτή όπως εξάλλου και οποιαδήποτε άλλη οικιακή δραστηριότητα έχασε το μέτρο της με αποτέλεσμα ένα άνετο σπίτι να θεωρείται πλέον αυτό που κατανάλωνε περισσότερη ενέργεια και νερό. Για την εξυπηρέτηση λοιπόν των διαρκώς αυξανόμενων αναγκών οι επιχειρήσεις παραγωγής ηλεκτρισμού έφτιαξαν μεγάλα εργοστάσια και οι ανάλογες της υδροδοσίας έφεραν ποτάμια ακόμα και από την Αιτωλοακαρνανία στην Αθήνα. Έτσι χάθηκε το μέτρο και τη θέση του πήρε η κατανάλωση!
Την κατανάλωση, που όπως ακούγεται από κυβέρνηση και ΜΜΕ που έχουν αναλάβει τη σχετική προπαγάνδα, πρέπει να περιορίσουμε. Όχι βέβαια γιατί ξαφνικά ανακάλυψαν πως αυτή καθ’ αυτή είναι κάτι κακό, αλλά γιατί στο εξής ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας δεν θα έχει τα ανάλογα χρήματα να την εξυπηρετήσει. Το ότι αυτός ο κόσμος δεν θα έχει χρήματα είναι όπως όλοι εμπεδώνουμε σιγά – σιγά φταίμε «εμείς» οι μικροί που τα τελευταία χρόνια το ρίξαμε στις σπατάλες ενώ «αυτοί» που λόγω της θέσης που τους δίνει ο ελληνικός λαός δια της ψήφου του έπρεπε να το προβλέψουν από τα προηγούμενα χρόνια, νίπτουν τα χείρας τους και ψάχνουν από πόρτα σε πόρτα στις τράπεζες και τους τοκογλύφους του εξωτερικού να βρούνε κεφάλαια για να κινηθεί η οικονομία.
Έτσι λοιπόν φθάσαμε στην εποχή που θα νοσταλγήσουμε το καζάνι και όλα όσα σχετίζονται με αυτό ενώ δεν αποκλείεται, η κατάσταση που όλο και περισσότερο μοιάζει με «καζάνι που βράζει» να σκάσει πραγματικά και όχι μεταφορικά και τότε να δούμε ποιος θα πληρώσει την αμεριμνησία της εποχής της κατανάλωσης…
ΑΘΗΝΑ, 2401201Ο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου