Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Η ΣΥΣΤΟΛΗ ΜΙΑΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΑΣ


Άκουγα να λένε συχνά την έκφραση: «αυτός έγινε παπαρούνα» και καταλάβαινα πως αναφέρονταν σε κάποιον ή κάποια που έγιναν κατακόκκινοι σαν την παπαρούνα από ντροπή η και συστολή…

Αυτή την εντύπωση είχα μέχρι χθες το μεσημέρι όταν δίπλα σε ένα αυλάκι στο Μαυρομάτι είδα μια μεγάλη συντροφιά από ρωμαλέες παπαρούνες, τις πλησίασα για να τις καμαρώσω και είδα πως ήταν κατάκλειστες όπως ακριβώς τα κοχύλια. Ομολογώ πως δεν το είχα προσέξει ποτέ αυτό και άρχισα να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει. Τίποτα γύρω δεν φαίνονταν πως απειλούσε τα λουλούδια αλλά η ατμόσφαιρα ήταν βαριά από μια υγρή ζέστη και ο αέρας μύριζε βροχή, μπορεί και χαλάζι. Σε κάποιες δε παπαρούνες είδα πως τα πέταλά τους ήταν σκισμένα από τις σταγόνες της χθεσινής βροχής ενώ σε ορισμένα άλλα διακρίνονταν καθαρά οι λεκέδες της λάσπης που έπεσε μαζί με το νερό.

Και στις δυο περιπτώσεις όμως είδα ότι οι στήμονες με τους άγουρους ακόμη σπόρους της επόμενης γενιάς παρέμειναν άθικτοι και αυτό κατάλαβα οφείλονταν στην προστασία που πρόσφεραν τα κλειστά πέταλα. Φαίνεται πως αυτά τα υπέροχα όργανα της παπαρούνας όταν νοιώθουν πως μπορεί να συμβεί κάτι κακό αγκαλιάζουν στοργικά τους σπόρους και με τη στάση τους δεν εκφράζουν αυτό που λέγεται ντροπή της παπαρούνας αλλά περισσότερο τη στοργή του φυτού προς τα παιδιά του...


ΜΑΥΡΟΜΑΤΙ, 26042017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου