Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

O ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕ ΤΗΝ «ΑΔΕΙΑ ΠΑΝΟΠΛΙΑ»


Θα πιαστώ από τη λέξη «άδεια πανοπλία» που έπεσε στον προχθεσινό διάλογο που προέκυψε με την αλλαγή τους στάτους μου και συμπαθάτε με αν ο τρόπος προσέγγισης του θέματος δεν είναι τόσο δόκιμος. Πρόκειται όμως για μια αληθινή ιστορία η οποία θέτει υπό κάποια αμφισβήτηση τις έννοιες «Οδυσσέας» και «Πηνελόπη» και βρίσκεται ακόμα σε επεξεργασία καθώς αποτελεί κεφάλαιο της ιστορίας ενός χωριού της Ευρυτανίας.

Ο Γιάννης [….], ένας πανήψηλος, ξανθός, ωραίος και δυνατός άντρας από το χωριό Ρωσκά Ευρυτανίας ήταν κληρωτός της σειράς του 1920 και πολέμησε στη Μικρά Ασία με το Σύνταγμα Ευζώνων της Λαμίας. Πριν φύγει για τον πόλεμο ο Γιάννης ο οποίος ήταν περιζήτητος για γαμπρός είχε αρραβωνιαστεί τη Λένη [….] από το ίδιο χωριό και έφυγε με τη λαχτάρα να τελειώσει γρήγορα ο πόλεμος και να γυρίσει πίσω να παντρευτούνε.

Δεν το έφεραν όμως έτσι τα πράγματα και ο Γιάννης γύρισε από το μέτωπο χωρίς γεννητικά όργανα αφού μια σφαίρα του κατακρεούργησε τα σκέλια. Οι γιατροί κατάφεραν και τον έσωσαν αλλά ο Γιάννης γύρισε πίσω στη Ρωσκά ταπεινωμένος και ανίκανος να κάνει οικογένεια. Δεν έκρυψε την κατάστασή του και το φανέρωσε στην οικογένεια της Ελένης η οποία έλυσε αμέσως τον αρραβώνα και σε λίγο καιρό παντρεύτηκε κάποιον άλλον.

Ο Γιάννης δεν είπε κουβέντα, αποτραβήχτηκε όχι μόνο από τη ζωή της Ελένης αλλά και από το χωριό και πήγε και κατοίκησε σε μια εξοχή κοντά στον Κρικελοπόταμο, όπου και πέθανε στα πρώτα μετά το 1950 χρόνια εντελώς μόνος αλλά περήφανος γιατί είπε την αλήθεια όσο πικρή και αν ήταν αυτή. Αυτό τον άνθρωπο που όπως όλοι οι γέροντες από κάποια στιγμή και πέρα χρειάζονται υποστήριξη η πολιτεία δεν τίμησε ούτε με την ελάχιστη σύνταξη και έζησε με τη λίγη φροντίδα που του παρείχαν οι χωριανοί και σαν μια χειμωνιάτικη μέρα τον βρήκαν ξυλιασμένο, όλο το χωριό ακολούθησε την κηδεία του και τον έθαψε με τιμές ήρωα…

Η φωτογραφία συμβολική, με δυο ελάτια που κάνουν συντροφιά το ένα στο άλλο στην πλαγιά της Καλιακούδας πάνω από το χωριό Δολιανά…

2 σχόλια:

  1. Μόνο στα δικά μας χώματα βρίσκει κανείς ίσως ακόμα και σήμερα τέτοιους άντρες.
    Προσθέτω ένα σχόλιο:
    Και της Ρωσκάς το τέμπλο της εκκλησιάς της το κατασκεύασε ο ξυλογλύπτης- λεπτουργός Στέλιος Υφαντής (1875- 1971)απότ'Άγραφα,Καρπενησιώτης με διαμονή στη Μ.Κάψη από το 1928, όπου «κοιμάται». Είναι ντροπή όμως ένας μεγάλος καλλιτέχνης της εποχής της φτώχειας που μεγαλούργησε στη Ρούμελη (60 εκκλησιές), με το σφάλμα του τελικά να μην υπογράφει τα έργα του, να μνημονεύται μόνο σε site της Μυρίσης (-κης)σύμφωνα με πρόσφατη έρευνά μου και σε κάποιον παλιότερο τουριστικό οδηγό και χάρτη.
    Έργα του στο κοντινά της Ρωσκάς χωριά:Το Τεμπλεον Δολιανών,το Δεσποτικό, ο άμβωνας και το προσκυνητάρι στο Κρίκέλλο, το τέμπλο κ.λ.π Τσεκλίστας, κ.α
    Νίκος Παπαδιονυσίου, Μεταλλειολόγος και Μεταλλουργός Μηχανικός ΕΜΠ,Ομότιμο Μέλος του ΤΕΕ,εγγονός του Σ.Υ,από Μ.Κάψη. Επισκέφτηκα κ το χωριό σας το 2001 μετά το Πανταβρέχι.
    npapadionysiou@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή