ΜΙΑ ΠΙΝΕΛΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ...

Από τη Λίμνη Πλαστήρα χθες, βρέθηκα πρωί – πρωί σήμερα στη Χαλκίδα, μια πόλη που έχω να επισκεφτώ πολλά χρόνια και ο λόγος δεν ήταν βέβαια να θαυμάσω ή να προβληματιστώ για την κίνηση των νερών στον Εύριπο ούτε να εμπνευστώ από την πόλη του μέγιστου Γιάννη Σκαρίμπα. Αυτά τα άφησα για μια άλλη φορά αυτά που δεν θα με πιέζει η δουλειά…

Για δουλειά βρέθηκα λοιπόν στη Χαλκίδα, για να συναντήσω το σπουδαίο ναυπηγό Νίκο Βλαβιανό, να δω το καρνάγιο του, να συζητήσουμε για θέματα της δουλειάς του και να ανιχνεύσω τους προβληματισμούς αναφορικά με την διάσωση και ανάδειξη της παραδοσιακής ελληνικής τέχνης της ναυπηγικής. Περάσαμε όμορφα και επαναλάβουμε τη συνάντησή μας κι άλλες φορές για να φτιάξουμε ένα θέμα που να μας ικανοποιεί όλους.

Πριν πάμε στο καρνάγιο, περάσαμε από ένα σημείο του λιμανιού όπου ήταν αραγμένα δυο από τα ωραία σκάφη που έχει κατασκευάσει να μου εξηγήσει ορισμένα πράγματα και να τα φωτογραφήσουμε. Εκεί μου έκλεψε λίγο το ενδιαφέρον η σκηνή της προετοιμασίας ενός αγωνιστικού σκάφους από μια παρέα νέων παιδιών και η στιγμή του απόπλου τους.

Επρόκειτο για ένα σκάφος, όπως μου είπε ο Νίκος που προετοιμάζεται για τους αγώνες που θα γίνουν την άνοιξη στη θάλασσα της Χαλκίδας και πως και πολλές άλλες παρέες κάνουν το ίδιο έτσι ώστε οι Χαλκιδαίοι να έχουν καλή παρουσία σε αυτή την ωραία διοργάνωση.

Βλέποντας το σκάφος να βγαίνει από το λιμάνι με ανοιγμένα τα πανιά του σκέφτηκα πόσο χρόνο χάνουμε, κι εμείς και οι νεότεροι ασχολούμενοι με ένα σωρό ανούσια και ανώφελα πράγματα στη ζωή μας. Αντί να παίρνουμε ένα σκαφάκι, όπως τα παιδιά της παρέας και να βγαίνουμε στη θάλασσα να ανοίξει λίγο το μάτι μας και η ψυχή μας, έχουμε ρίξει άγκυρα σε μια γκρίζα καθημερινότητα που την κάνει ακόμα πιο βαριά και μαύρη η κρίση που μας οδήγησαν κάποιοι, οι οποίοι σίγουρα δεν άνοιξαν ποτέ στη ζωή τους ένα πανάκι σε οποιοδήποτε σκάφος και να νιώσουν έστω για μια στιγμή το άνοιγμα στο αληθινό πέλαγος.