ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΓΧΗ ΣΤΗ ΧΟΖΟΒΙΩΤΙΣΑ

Λένε ορισμένοι φίλοι καλοπροαίρετα και το γράφουν κιόλας κάτω από ορισμένες αναρτήσεις μου πως καθώς με βλέπουν να γυρνάω εδώ κι εκεί, περνάω καλά και εκφράζουν πλαγίως ή ευθέως την επιθυμία τους να έρθει κάποια στιγμή μαζί μου…

Τους ευχαριστώ πολύ για τα καλά τους λόγια και εύχομαι να μπορέσουν μια στιγμή να πάρουν τους δρόμους για τα βουνά ή τα πλοία για τα νησιά κι έτσι να γνωρίσουν κάποιες όμορφες γωνιές της Ελλάδας και φυσικά τους ανθρώπους που τις ζωντανεύουν. Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω ότι αυτές οι περιπλανήσεις ήταν και παραμένουν ως ένα βαθμό, να είναι η δουλειά που έκανα αφότου έφυγα πριν από καμιά δεκαετία από την Ελευθεροτυπία και βρήκα αυτόν τον τρόπο να ζήσω ενώ τις περισσότερες φορές εγώ ήμουν που επέλεγα και το θέμα και το ρίσκο βεβαίως της δημοσίευσης με το Μέσο που συνεργαζόμουν.

Έτσι πήγα χειμώνα κάποτε στην άδεια από κόσμο Αβδέλλα των Γρεβενών, ένα καλοκαίρι στο πανηγύρι των Αντικυθήρων, στην Κίναρο πάλι για μια λειτουργία, στον Αη - Στράτη πάλι ένα φθινόπωρο. Μέχρι και στα απρόσιτα Γιούρα των Βόρειων Σποράδων πήγα μια φορά με κάποιους φίλους κυνηγούς γιατί άλλος τρόπος να φτάσει κανείς σε αυτό το νησί δεν υπάρχει. Με λίγα λόγια έκανα και μου άρεσε μια δημοσιογραφία που έχει το δικό μου, προσωπικό ύφος και επειδή καθώς ήταν επιλογή μου η οποία δεν είχε πάντα τον στόχο της δημοσίευσης τη βάφτισα δημοσιογραφία του ακτήμονος, χαρακτηρισμός που την εκφράζει απόλυτα τώρα που βούλιαξε εντελώς η πιάτσα και δεν υπάρχει καμιά δουλειά σε κανένα από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης.

Τα λέω αυτά γιατί είδα πως σήμερα οι δυο αναρτήσεις στο Facebook, τόσο αυτή για το ξημέρωμα στην Παναγία Χοζοβιώτισα στην Αμοργό, ανήμερα της γιορτής και η άλλη για τα πιάτα με τους βρασμένους σπόρους που πήγαν οι γυναίκες του Παλαμά Καρδίτσας στην εκκλησία να ευλογηθούν,έτυχαν μιας ιδιαίτερης αποδοχής (likes) και σας ευχαριστώ όλους. Στην περίπτωση, τα like λειτουργούν όπως τα τηλέφωνα που με έπαιρναν κάποτε στην εφημερίδα για διάφορα κείμενα που έγραφα και μου άρεσε πολύ και έπαιρνα και θάρρος να συνεχίσω. Σημειώνω επίσης πως τον ίδιο ρόλο και μου αρέσει περισσότερο να βλέπω να πολλαπλασιάζονται οι αναγνώστες στον Ακτήμονα (actimon.blogspot.com) και δεν κρύβω πως στόχος μου είναι σιγά - σιγά οι αναγνώστες να αναζητούν κείμενά μου μόνο εκεί. 

Κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα, θέλω να προσθέσω πως αυτή η δουλειά, δεν ήταν πάντα εύκολη και δεν είχε καθόλου τις ανέσεις των διακοπών ή του ταξιδιού. Πολλές φορές αναγκάστηκα να περπατήσω πολλές ώρες μόνος σε έρημα μέρη, να περιμένω σε λιμάνια και σταθμούς, να βαρεθώ στο κατάστρωμα κάποιου πλοίου και να κοιμηθώ ακόμη στο ύπαιθρο γιατί έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς να προλάβω την ανατολή και να πάρω τη μέρα από την αρχή και να μη χάσω τίποτα. Έτσι έγινε και στη νυκτερινή λειτουργία στην Παναγία την Χοζοβιώτισα 2013)όπου λόγω του συνωστισμού στους στενούς διαδρόμους του Μοναστηριού,  βρήκα μια κόγχη στην οποία δεν χωρούσα και ολόκληρος και πήρα έναν υπνάκο για να μπορέσω να βγάλω την επόμενη μέρα.

Εκεί με έπιασε ο φακός μιας φίλης και την κράτησα για τότε που θα γράψω και τα απομνημονεύματά μου για τα ταξίδια μου στην Ελλάδα και για το πώς γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους.

ΑΘΗΝΑ, 21112013