Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ Ο ΣΤΥΛΙΑΝ;


Το ποιος ήταν ο Στύλιαν, σίγουρα κάποιοι που κατοικούν μόνιμα ή προσωρινά στην μικρή πάροδο της Αχαρνών, τη μικρή οδό Ίου η οποία μάλιστα είναι και πεζόδρομος, το γνωρίζουν. Πρέπει δε να ήταν και κάποιο σημαντικό πρόσωπο στη γειτονιά αλλά τούτο δεν το ξέρει ο περαστικός από αυτό το δρόμο, βλέπει το όνομα γραμμένο με τεράστια καλλιτεχνικά γράμματα καθώς και μια ημερομηνία. 

Πριν από οχτώ χρόνια, στις 22/06/08 έφυγε ο Στύλιαν αλλά με ποιο τρόπο; Άλλαξε γειτονιά ή πόλη; Έφυγε για την πατρίδα του ενδεχομένως ή έφυγε για πάντα, στους ουρανούς ή κάτω από το χώμα; Άγνωστο, κανένα άλλο στοιχείο δεν θα βρει ο περαστικός στην οδό  Ίου για τον Στύλιαν εκτός από το μήνυμα που έχουν γράψει οι φίλοι του στον τοίχο και την ημερομηνία. Θα στρίψει στη γωνία και θα το ξεχάσει μιας και δε τον ήξερε ούτε κάτι άλλο είχε ακούσει για την περίπτωσή του.

Το μήνυμα θα μείνει στον τοίχο   μέχρι να το σβήσει ο καιρός ή τίποτα άλλοι το καλύψουν με αφίσες και άλλα χαρτιά ή αν κάποιος νοικιάσει το παλιό σπίτι και φροντίσει την πρόσοψή του αλλά μέχρι τότε, θα θυμίζει πως κάποτε υπήρχε ένας Στύλιαν που μένει αξέχαστος για κάποιους. Αυτοί μπορεί να τον είχαν στην καρδιά τους τον Στύλιαν αλλά με το μήνυμα που έγραψαν στον τοίχο είναι βέβαιο πως θέλουν να τον θυμούνται και άλλοι, γείτονες στην οδό Ίου αλλά πιθανόν και στην ευρύτερη περιοχή. Το γιατί να τον θυμούνται όμως;  Γιατί ο Στύλιαν ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος που έκανε κάποιο καλό; Μπορεί. Αλλά στην περίπτωση που ο Στύλιαν ήταν ένας κακός άνθρωπος και οι πράξεις του ήταν καταδικαστέες, μήπως το μήνυμα έχει και άλλο στόχο; Να θυμίζει δηλαδή πως αυτός μπορεί να έφυγε αλλά κάποιοι τον θυμούνται και το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι γείτονες.


Τίποτα δεν ξέρει ο περαστικός για ένας Στύλιαν που «έφυγε» στις 22 Ιουνίου του 2008. Κάποιοι όμως ξέρουν, τον θυμούνται και το κοινοποιούν, αντί να κάνουν όπως και σε άλλες περιπτώσεις ένα εικονισματάκι με καντήλι και να του το ανάβουν κάθε μέρα το κοινοποιούν στην πόλη με ένα κραυγαλέο μήνυμα στον τοίχο... 

ΑΘΗΝΑ, 10122015

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου