Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

ΟΙ ΙΣΚΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΑΤΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ

Ο Πάνος Πεσλής κάτω από τον ίσκιο του ελάτου απέναντι
από το τραυματισμένο σπίτι του Ζιάκα στον Αϊ - Λιά του Μαράθου.

Εκείνος ο άνθρωπος που έχτισε ένα σπίτι για να στεγάσει την οικογένειά του, στην κορυφή ενός χωραφιού λίγο πιο κάτω από τον Αϊ-Λιά του Μαράθου Ευρυτανίας, στ’ Άγραφα, για ένα πράγμα ήταν σίγουρος όταν ράντισε με αίμα κόκορα τα υγρά θεμέλιά του: εκεί που αυτός σαν κλαρί φύτρωσε, εκεί θα έριχνε τη σπορά του και αν δεν έρχονταν τίποτα ανάποδοι καιροί, το ίδιο θα έκαναν και οι απόγονοί του στον αιώνα τον άπαντα...

Δεν είχε μυριστεί όμως τους καινούργιους αέρηδες που άρχισαν να φυσάνε παντού στην Ελλάδα τα χρόνια που ακολούθησαν τον τελευταίο μεγάλο σπαραγμό, τα σημάδια του οποίου όσο κι αν φρόντιζαν να κρύψουν αυτοί που τον έζησαν, τόσο αυτά έβγαναν ρίζες που δυνάμωνε η σιωπή τους και έπνιγαν, όπως ο κισσός τα αγριόδεντρα και τα βάτα τα αδούλευτα χωράφια. Κι ήταν αυτοί οι αέρηδες που όταν τους στέγνωσαν από ελπίδα, τους πήραν και τους άδειασαν μακριά, σε ξένους τόπους να ζήσουν και να προκόψουν με τέχνες άγνωστες και συμπεριφορές που ποτέ δεν διδάχτηκαν στον έρμο τον τόπο τους. 
   
Το σπίτι που τόσος ιδρώτας αφιερώθηκε σε αυτό κλειδώθηκε και αφέθηκε στην τύχη του αλλά βρέθηκε ένας χωριανός απ’ αυτούς που έμειναν φύλακες στον  άδειο τόπο να το κάνει στάβλο για τα ζωντανά του κι έτσι διατηρήθηκε όρθιο και ακέραιο για λίγα χρόνια. Κάποια μέρα όμως αποφάσισαν οι τοπικοί άρχοντες να περάσει από εκεί ένας αγροτικός δρόμος, απ’ αυτούς που δεν έχουν νόημα και βεβαίως κανένα όφελος εκτός απ’ αυτό των πάντα δραστήριων εργολάβων. Έτσι πήρε φόρα στα τυφλά η μπουλντόζα και αφού πέρασε χωρίς το ποτάμι και ανέβηκε στην πλαγιά ξεκοιλιάζοντας χωρίς ντροπή τον τόπο και διαλύοντας χωρίς κανέναν σεβασμό τα αρχαία χωράφια όταν έφτασε δίπλα από το σπίτι κι ενώ είχε τόσο χώρο να περάσει έξυσε απαλά τη γωνιά με τα αγκωνάρια και το τραυμάτισε ανεπανόρθωτα. Από τον φόβο να μην πλακώσει τα ζωντανά του τότε το παράτησε και αυτός που το είχε κάνει στάβλο και σήμερα κανένας δεν έχει την τόλμη να δρασκελίσει το κατώφλι του ενώ είναι βέβαιο πλέον πως σε λίγα χρόνια, μόνο τα τσίγκια που αργούν κάπως να λιώσουν θα θυμίζουν ότι ο σωρός με τις πέτρες ήταν κάποτε σπίτι.  


Το γεγονός σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως αλλά κανένας δεν ήταν εκεί να διαβεβαιώσει πως όντως υπήρχε κάποιος στη θέση του χειριστή και έτσι όλοι πια πιστεύουν πως ένας ίσκιος, απ’ αυτούς που πλανιόνται μέρα και νύχτα στις ερημιές των Αγράφων ήταν στο τιμόνι!!!

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 29032017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου