Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

ΕΝΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΗ ΓΗ…



Είναι ανεξάντλητο το θέμα των μανιταριών που ανθίζουν τούτες τις ημέρες στα δάση και τα χωράφια της μικρής μου πατρίδας και για κάθε ένα μπορεί να γραφτεί κι ένα διαφορετικό κείμενο ακόμη και αν είναι του ίδιου είδους. Έτσι, για τούτο το άγνωστο (ξαναλέω για όσους δεν έχουν διαβάσει προηγούμενα κείμενα ότι δεν τα ξέρω πως τα λένε) είδος του αξίζουν λίγες λέξεις για τη δύναμη που έχει με το εύθραυστο και ντελικάτο κορμάκι του να σηκώσει, καθώς μεγαλώνει, ότι χώμα βρει από πάνω του για να δει κι αυτό λίγο τον κόσμο γύρω του μέχρι να λυγίσει μέσα σε λίγες ημέρες και ο κορμός του και να θαφτεί μαζί με τους σπόρους που στο μεταξύ πρόλαβε να κάνει κάτω από το ίδιο χώμα. Σε ένα αέναο παιχνίδι που θα μπορούσαμε να πούμε ανάστασης και ταφής και πάλι ανάστασης και ταφής αυτών των πλασμάτων στους αιώνες επί των αιώνων…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 11112016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου