Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟΥ

Ο τίτλος ιδιαίτερα προκλητικός, τόσο για την κατανόηση της τρέχουσας κατάστασης στην πολιτική σκηνή της πατρίδας μας, όσο και για τη βαθύτερη ανάγνωση και με άλλα εργαλεία προσέγγισης βεβαίως, ορισμένων άλλων σελίδων για γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας τα οποία η μνήμη, ατομική ή συλλογική, για κάποιους λόγους βγάζει στην άκρη….

Η περίπτωση αφορά την εγκατάσταση του Ζήση Κοτιώνη «Υπονόμευση», που έγινε σε συνεργασία με την Αλίκη Σαμαρά και από χθες λειτουργεί στο Salon De Vortex (Cheap Art - Ανδρέα Μεταξά 25 Εξάρχεια) και η οποία στοιχειοθετεί ένα εφήμερο μνημείο για την ανεπιτέλεστη πράξη ανατίναξης του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία» τα Χριστούγεννα του 1944, απο τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, με την ευκαιρία της κρίσιμης επίσκεψης του Τσώρτσιλ στην Αθήνα. Η αναμνημόνευση και η αρχειοθέτηση του συμβάντος είναι κατάδυση στο αστικό υπέδαφος και τις σκοτεινές υποδομές του, αναδεικνύοντας τη σωματικότητά του, ως πεδίου εγκόλπωσης του αστικού ασυνειδήτου και της ανεσταλμένης συλλογικής επιθυμίας.

Για την εγκατάσταση,αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, δεν είμαι ο αρμόδιος να σας πω περισσότερα, σας προτείνω να την επισκεφθείτε, να μελετήσετε τα στοιχεία της και κατόπιν αφού βαδίσετε πραγματικά ή νοερά πάνω στις διαδρομές, επίγειες, υπόγειες, αόρατες που περιγραφει, να ξανατοποθετήσετε τον εαυτό σας στην πόλη και στην ιστορία της…

Περισσότερα και πληροφορίες, στη σχετική σελίδα http://www.facebook.com/#!/events/198469823627060/

ΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ;

Φαντάζομαι ότι θα ήθελε να εμποδίσει την καταστροφή κάποιων  στοιχείων της πόλης από τους νεοβάνδαλους (μπαχαλάκηδες και λοιπές σκοτεινές δυνάμεις). Κι αυτός και πολλοί άλλοι φαντάζομαι θα ήθελαν να μπουν μπροστά και να πιάσουν έναν από αυτούς που με τα σφυράκια λίανιζαν τα μάρμαρα της πόλης και να τον σπάσουν στο ξύλο αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα μπροστά στην τυφλή βία που ήθελε το γνωστό και ιδιαίτερα βλακώδες παιχνίδι «μπάτσοι - κουκουλοφόροι» οι συνέπειες του οποίου είναι πλέον καταφανείς και μη ανατρέψιμες. Δεν μπορούσε κανείς να κάνει κάτι εκείνη τη στιγμή.

Αυτός όμως, ο άγνωστος για μένα που πολύ θα επιθυμούσα να γνωρίσω, ο οποίος ως δείχνουν τα πράγματα ήξερε καταλεπτώς κάθε γωνιά της πόλης και το ζηλέυω γι’ αυτό, κάθησε τις τελευταίες ημέρες αι με μια πορτοκαλί μπογιά (Highlighiting   Marker) σημείωσε τι λείπει από κάθε κικλίδωμα, από κάθε σκαλοπάτι, από κάθε πεζούλι στο κέντρο της πόλης. Δεν γνωρίζω το λόγο που το έκανε αυτό, αλλά πιστεύω πς βλέποντας το έργο του κάποιοι συμπολίτες μας, αρμόδιοι ή όχι, να συνειδητοποιήσουν τι λείπει από την πόλη τα τελευταία χρόνια και να αναλογιστούν για ποιο τελικά λόγο έγιναν όλα αυτά και σε ποια χωματερή κατέληξαν…

 

ΤΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙ Ο ΕΠΑΙΤΗΣ ΣΤΗ ΣΤΑΔΙΟΥ;

Τον βλέπω κάθε μέρα στη Σταδίου (στην είσοδο του κλειστού καταστήματος «ΑΚΡΟΝ»,από τα πρώτα της Αθήνας που λύγισε η κρίση) να απλώνει πάνω σε ένα χαρτοκούτι το πλαστικό κυπελλάκι και να περιμένει να πέσει μέσα κανένα ψιλό από τους περαστικούς. Ανάλογα με την περίπτωση,ο επαίτης που έχει πάρει τη θέση η οποία πρέπει να είναι από τις πιο ακριβές στην πιάτσα της επαιτείας στην Αθήνα, έχει μπροστά του και ένα χαρτόνι που γράφει τα σχετικά με την κατάστασή του,σε κάποια μεικτή γλώσσα βαλκανικών με ελληνικά. Αυτό γίνεται κάθε μέρα αλλα χθες,τον είδα αντί να έχει το κυπελάκι πάνω στο χαρτοκούτι, να το έχει ακουμπήσει πάνω στον τόμο «Ο Μέγας Πέτρος» του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα ο οποίος ήταν στηριγμένος πάνω και άλλα σχετικά βίβλια. Πως έφτασαν εκεί τα βιβλία, δεν μπόρεσα να μάθω γιατί λόγω της πορείας είχε αφήσει το μαγαζί στον αυτόματο εισπράκοτορα αλλά πιστεύω πως κάποιος άλλος τα βρήκε στα σκουπίδια και τα ακούμπησε εκεί για να μην τα χάσει και ο επαίτης τα χρησιμοποίησε όπως τον βόλευε…

ΑΘΗΝΑ, 21022013

 

ΕΦΥΓΕ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΟΝΙΑΣ,

Είναι μέσα στη ζωή των ανθρώπων, να πετάνε οι τρανώτεροι στον ουρανό κάποια μέρα κι έτσι να προχωράνε οι επόμενοι να γεμίσουν το κενό που τους αφήνουν μέχρι να έρθει κι αυτών η σειρά τους και τούτο θα γίνεται στον αιώνα τον άπαντα ή ως το τέλος της ζωής….

Είναι λοιπόν αναμενόμενο να φεύγουν οι τρανώτεροι και η απουσία τους να δημιουργεί αυτή την αίσθηση του λίγου έως ελάχιστου πένθους , όχι βέβαια από έλλειψη τιμής ή άλλα συναισθήματα, αλλά γιατί το πλήρωμα του χρόνου για τον εκλειπόντα, αποτιμάται ως κεφάλαιο ζωής και σελίδες ιστορίας όχι μόνο του ιδίου, αλλά ολόκληρης της κοινότητας που αυτός έζησε από την ημέρα που γεννήθηκε έως την ημέρα που έκλεισε τα μάτια του.

Ο λόγος για την Βαγγέλη Μπόνια,τον αειθαλή μπάρμπα Βαγγέλη όπως τον ξέραμε όλοι στην Ανατολική και τη Δυτική Φραγκίστα και γενικά σε όλη την κεντρική Ευρυτανία, ο οποίος ξεψύχησε προχθές από το χωριό του σε ηλικία 97 χρονών και μάλιστα μέχρι την τελευταία στιγμή από τότε που χήρεψε από την Αρετή μπορούσε να αυτοεξυπηρετείται και γι’ αυτό έμεινε (και από πείσμα βεβαίως) μόνος του στο χωριό και δεν ήθελε να ακούσει τίποτα από τα παιδιά του να πάει στο Καρπενήσι και στο γηροκομείο. 

Έτσι, εκεί δίπλα στο τζάκι του σπιτιού του τον βρήκε ο θάνατος και η απώλειά του έγινε η αφορμή να ξαναπεράσει από τη μνήμη και τις κουβέντες όλων η ιστορία ενός ανθρώπου από εκείνους που ποτέ δεν εγκατέλειψαν το χωριό τους, τον τίμησαν με τη δουλειά τους και τον υπερασπίστηκαν σαν αυτός βρέθηκε στον κυκλώνα των πολεμικών γεγονότων στην Αλβανία και κατόπιν στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης και στον Εμφύλιο.

Ένας από αυτούς ήταν ο Βαγγέλης Μπόνιας, που έφυγε προχθές. Αγωνιστής της ζωής και της προκοπής που μας άφησε ως παρακαταθήκη ένα σπουδαίο δίδαγμα. Ότι ξεχωριστό τον έκανε, η δύναμη που αντλούσε ακόμα και στα πικρά του εμφυλίου χρόνια, από τον τόπο του. Ας είναι ελαφρά η γη της Ευρυτανίας που από σήμερα τον σκεπάζει…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Περισσότερα για τον Βαγγέλη Μπόνια καθώς και τους περισσότερους ανθρώπους που γνώρισα στην Ευρυτανία τα τελευταία 20 χρόνια, θα διαβάσετε σε μια μεγάλη αφιερωματική έκδοση που θα έχετε στα χέρια σας ως το τέλος του χρόνου. Μετά από μια δική μου περιπέτεια με την καρδιά προσφάτως, το πήρα απόφαση να τα τελειώσω όλα αυτά τα πράγματα για να μη

Αθήνα,20022013

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΜΙΑΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ

 

Ακούω, βλέπω και διαβάζω για τη σύλληψη των τεσσάρων ενόπλων για τη ληστεία τραπεζών στο Βελβενδό, τα όσα ακολούθησαν και τις αντιδράσεις ένθεν κακείθεν και δεν ξέρω τι να πω και τι να μολογήσω που έλεγαν παλιά στα χωριά μας..

Θα ήταν μακρά κουβέντα να πω κι εγώ τα δικά μου αλλά περιορίζομαι στην αναφορά ενός μόνο περιστατικού που μου διηγήθηκαν πρόσφατα και είναι χαρακτηριστικό μιας εποχής που τα πράγματα δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου καλά για την Ελλάδα και αν δεν υπήρχε η δέουσα αντιμετώπιση και η συνέπεια απέναντι στους νόμους και τους κανόνες, θα πήγαιναν χαμένοι και οι αγώνες και οι θυσίες του κόσμου.

Η περίπτωση αφορά την πάταξη της ζωοκλοπής κατά τα χρόνια της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης γιατί η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο με τους ντόπιους κατσαπλιάδες που βρήκαν ευκαιρία να ρημάξουν τον πενόμενο κόσμο της υπαίθρου. Σημειώνεται δε πως οι αποφάσεις λαμβάνονταν από λαϊκά δικαστήρια που λειτουργούσαν στα χωριά και ο παραβάτης ενδέχετο να ήταν συγγενής των λαϊκών δικαστών αλλά δεν υπήρχαν εξαιρέσεις και η απόφαση ήταν σεβαστή από όλους.

Ο (Γ.Μ.)λοιπόν από ένα χωριό των Αγράφων που ήταν γνωστός ζωοκλέφτης και το παινεύονταν μάλιστα ειδοποίηθηκε πως έπρεπε να κόψει την επιβλαβή συνήθεια. Αυτός δεν έδωσε σημασία και συνέχισε. Ξαναειδοποιήθηκε πιο αυστηρά την επόμενη φορά που μαθεύτηκε πως έκλεψε μια γίδα αλλά αυτός τίποτα. Την τρίτη φορά όμως τα πράγματα δεν είχαν περιθώρια και συνελήφθη από άνδρες του ΕΛΑΣ.
 

Μετά την απόφαση του λαϊκού δικαστηρίου και επειδή δεν ήθελαν να τον χαλάσουν (ναι εκτέλεση ήταν η τιμωρία της ζωοοκλοπής αν συνέχιζε ο δράστης) μέσα στο χωριό του, τον υποχρέωσαν να μεταφέρει μια επιστολή σε κάποια άλλη μονάδα ανταρτών, κάπου μακρύτερα. Ο (Γ.Μ.) δεν ήξερε να διαβάζει, αλλά όμως ήξεραν αυτοί που ηταν αποδέκτες της επιστολής και μόλις είδαν το περιεχόμενό της προχώρησαν στην εντολή ή όποια δεν ήταν παρά δυο λόγια: «Να τον κοντήνεται…».
 

Από την εκτέλεση του (γ.μ.). και στο εξής και για πολλά χρόνια κατόπν δεν σημειώθηκε κανένα κρούσμα ζωοκλοπής σε αυτή την περιοχή λένε όσοι θυμούνται την ιστορία.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ιστορία είναι πραγματική και περισσότερα θα διαβάσετε στο βιβλίο μου «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» που κυκλοφορεί μέσα στο μήνα και η φωτογραφία συμβολική, για να φανταστούμε πως μπορεί να είναι τα πράγματα όταν τα σκυλιά παίζουν σωστό ρόλο…)