ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΕΦΥΡΙ...

Ας αφήσουμε στην άκρη το «Ποτάμι» του συνάδελφου Σταύρου Θεοδωράκη και τα όσα λέγονται και γράφονται γι’ αυτή την κίνηση η οποία ως επιφάνεια μπορεί να μας ξεγελά και να μην μας φανερώνει την ορμή και το βάθος για παράδειγμα του νερού, την ύπαρξη κρυφών δινών, των στρωμάτων ασταθούς άμμου και γλιστερών πλακών πέτρας, τις άπειρες άκακες νεροφίδες και περίεργα βατράχια, τα ανωφελή και ωφέλιμα κουνούπια, τις ύποπτες ρίζες και ένα σωρό άλλα πράγματα που καθόλου δεν ενθουσιάζουν αυτούς που θέλουν να το περάσουν στην περίπτωση που δεν υπάρχει γεφύρι να δένει τις δυο άκρες του. 

Τέλος πάντων, εφ’ όσον νιώθει έτοιμος να μπει σε ένα τέτοιο ποτάμι καλό είναι να μην προτρέχουμε και να περιμένουμε να δούμε πως θα βγεί. Δεν χάνουμε όμως τίποτα να μιλάμε για ποτάμια, αντιθέτως μάλιστα ενισχύουμε τις γνώσεις μας για την πατριδογνωσία. Με αυτό τον τρόπο μου δίνετε κι εμένα η ευκαιρία να πω καμιά κουβέντα για τα ποτάμια που μου αρέσουν και να ρίχνω που και που και καμιά σπόντα για την δική μου πολιτική κίνηση με τίτλο «ΚΟΡΥΦΗ» και για την οποία πυρετωδώς γράφω το μανιφέστο. 

Από τα ποτάμια που αγαπώ περισσότερο, φυσικά και είναι ο Αχελώος ή Άσπρος (ένα βιβλίο 512 σελίδων έγραψα πριν από χρόνια γι’ αυτόν) και τώρα ασχολούμαι με τον Μέγδοβα (ο Καμπύλος κατά τους αρχαίους) ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος παραπόταμος του Αχελώου και πηγάζει από τα κεντρικά - βόρεια Άγραφα, δηλαδή από τις κορυφές Καμάρια, Κόψη, Μάρτσα, Παπαδημήτρη, Σβων, Βουτσικάκι και ένα σωρό άλλες, μεγαύτερες ή μικρότερες. 

Να πω όμως ότι προς το παρόν δεν ασχολούμαι με όλο το μήκος του αλλά με ένα κομμάτι του, από τη γέφυρα του Καροπλεσίου μέχρι την παλιά γέφυρα τη λεγόμενη «Μέγα Γεφύρι» κάτω από το χωριό Νεράιδα (Σπινάσα) που ανατίναξε ο εθνικός στρατός τον Ιούνιο του 1949,για να μην περνάνε οι αντάρτες από τη μια πλευρά στην άλλη και ποτέ δεν ξαναφτιάχθηκε. Το γεφύρι αυτό είναι και κέντρο απ’ όπου περνάνε οι δικοί μου «πρωταγωνιστές» ήτοι οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα τα τελευταία χρόνια και οι αφηγήσεις τους έγιναν ένα βιβλίο το οποίο έχει τον τίτλο «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» και κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις «Μικρές Πατρίδες». 

Το ποτάμι αυτό, ο Μέγδοβας, ήταν για τρία χρόνια το σύνορο που όριζε την επικράτεια των ανταρτών και του κυβερνητικού στρατού, σύνορο το οποίο διαρκώς παραβιάζονταν όταν γίνονταν επιχειρήσεις μεταξύ των αντίπαλων πλευρών ή όταν το περνούσαν μέρα και νύχτ οι φυγάδες που ζούσαν κρυμμένοι μέσα στα δάση και τις σπηλιές για αναζήτηση τροφής και ασφάλειας. Ήταν η περίοδος θυμούνται οι παλαιότεροι που ο Μέγδοβας έγινε το σύμβολο για όλους και το Μέγα Γεφύρι, το σημείο που γράφτηκαν οι περισσότερες σελίδες της ιστορίας της τραγικής τετραετίας 1946 - 1950 και η οποία είναι το θέμα του προαναφερόμενου βιβλίου για τα Άγραφα, τον Μέγδοβα και τους ανθρώπους τους. 

ΑΘΗΝΑ, 28022014

ΣΤΟΧΟΣ Η ΨΗΛΟΤΕΡΗ ΚΟΡΥΦΗ

Πήρα λίγο αργά ομολογώ είδηση, την αναγγελία από το φίλο και συνάδελφο Σταύρο Θεοδωράκη της ίδρυσης πολιτικής κίνησης με τίτλο «ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ» και χαιρετίζω θερμά την ωραία του πρωτοβουλία και εύχομαι καλή συνέχεια και καλή επιτυχία...

  

Εκ των πραγμάτων όμως υποχρεώνομαι να πάρω κι εγώ θέση αναγγέλοντας την ίδρυση κίνησης με τίτλο «ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ» αλλά μανιφέστο δεν θα δείτε νωρίτερα από τη Δευτέρα γιατί τούτες τις ημέρες έπεσε λίγη δουλειά και πέρα απ’ αυτό πρέπει να ανέβω για τρείς - τέσσερις ημέρες στα Άγραφα.Αφού λοιπόν πάρω τον αέρα μου εκεί στις κορυφές και πούμε όλοι μαζί εκεί στο καφενείο της Νεράιδας (Σπινάσας) το πολυαναμενόμενο «τυπωθήτω» στο βιβλίο που παλεύαμε τόσο καιρό και έχει τίτλο «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων», θα ακουλουθήσει και η σχετική ανακοίνωση. 

Πρέπει όμως να πω δυο λόγια γιατί προχώρησα στην εξαγγελία της κίνησης «ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ» γιατί μπορεί να πει κανένας πως αντιγράφω το Σταύρο. Προς Θεού, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, χαίρομαι μάλιστα γι’ αυτή την κίνησή του γιατί πέρα από συνάδελφος είναι και καλός φίλος. Η γνωριμία μας ξεκινά από μυθικό 1982 που πηγαίναμε μαζί στο «Εργαστήρι Δημοσιογραφίας» και συμμαθητές μας εκείνη τη χρονιά ήταν ο Θοδωρής Ρουσόπουλος, ο Γιάννης Τριάντης, ο Γιώργος Γεωργιάδης, ο Γιώργος Γιουκάκης, η Αλίκη Μάτση, ο Πάνος Σώκος και πολλές άλλες και άλλοι συνάδελφοι - ήταν η χρονιά μάλιστα που όλοι όσοι αποφοιτήσαμε πιάσαμε αμέσως δουλειά καθώς άνοιγαν τότε πολλά νέα ΜΜΕ. 

Αναφέρω αυτή τη χρονιά γιατί όταν έφυγα οριστικά από τις εφημερίδες, πήρα τα βουνά και το πρώτο μεγάλο έργο που έκανα ήταν το βιβλίο «ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ - Στην Πίνδο, στον Άσπρο» (Έκδοση της Διευρυμένης Κοινότητας Νεράιδας Τρικάλων) και στην παρουσίαση που έγινε στις 17 Μαρτίου 2007 στο «Τιτάνια» έκρινα πως έπρεπε να μιλήσουν γι’ αυτό κυρίως συνέδαλφοι και φίλοι. Έτσι σε μια μεγάλη εκδήλωση που το συντονισμό έκανε ο Βασίλης Καλαμάρας, μίλησαν οι Θοδωρής Ρουσόπουλος, Σταύρος Θεοδωράκης, Κώστας Σκανδαλίδης με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί εκείνα τα χρόνια στην «Εξόρμηση», Γιώργος Σταματόπουλος συνάδελφος από την Ελευθεροτυπία, η Διευθύντρια του Κέντρου Έρευνας της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών Καίτη Καμηλάκη και η Εύη Καρακώστα που κατάγονταν από το χωριό Νεράιδα ενώ κείμενα διάβασε η Μάνια Παπαδημητρίου. 

Τι τα λέω τώρα αυτά και που θέλω να καταλήξω; Απλά, όταν μετάτα πολύ ωραία λόγια που άκουσα απ’ όλους, για το έργο και για τη στάση μου απέναντι στη δημοσιογραφία, απάντησα απευθυνόμενος κυρίως προς τους υπουργούς Θοδωρή Ρουσόπουλο και Κώστα Σκανδαλίδη πως «ενώ αυτοί πήραν τα υπουργεία, εγώ διάλεξα να πάρω τα βουνά, κυριολεκτικά καιμεταφορικά» και τούτο σημειώθηκε. Τώρα με την κίνηση του Σταύρου, ήρθε η ώρα να το συμπληρώσω περιλαμβάνοντας κι αυτόν στους φίλους και συναδέλφους που μετά από μακρά και καλή θητεία στη δημοσιογραφία, τους γοήτευσε και η πολιτική... 

ΑΘΗΝΑ, 27022014

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ...

 

Ήταν μια εξαιρετική βραδιά η προχθεσινή, στο Polis Art Café που έχει εξελιχθεί σε ένα ιδαίτερο χώρο συνάντησης και προβολής, τόσο πνευματικών έργων και δημιουργιών, αλλά και κινήσεων που έχουν στόχο τον προβληματισμό και το διάλογο, σε μια τόσο κρίσιμη εποχή όπως αυτή που περνάμε και κατά την οποία κάθε τι γόνιμο στη σκέψη είναι απαραίτητο και καλοδεχούμενο.

 

Ο λόγος για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά «Μια υπονομευμένη άνοιξη - στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησης» (Εναλλακτικές Εκδόσεις) και για το οποίο μίλησαν οι Θανάσης Καλαφάτης, αναπλ. καθ. Οικονομικής Ιστορίας ΠΑ.ΠΕΙ, Βασίλης Καραποστόλης, καθ. Πολιτισμού & Επικοινωνίας Παν. Αθηνών και ο συγγραφέας του βιβλίου ενώ ακολούθησε με τους παρευρισκομένους ένας πολύ ενδιαφέρον διάλογος τον όποιον,όπως και την παρουσίαση, συντόνισε με τον δικό του ωραίο τρόπο,ο συνάδελφος Γιάννης Τριάντης.  

Θα ήταν ελλειπής και περιορισμένη μια δική μου αναφορά τούτη τη στιγμή στο βιβλίο, το οποίο αν και διάβασα μέσα σε μια νύχτα, φυσικά θα επανέλθω για μια ποι συστηματική ανάγνωση, αλλά δεν μπορώ να μην πω ότι κατά τη γνώμη μου, αποτελεί ένα θεμελιακό βιβλίο για την προσωπική τουλάχιστον αυτογνωσία καθενός μας και ένα σπουδαίο εργαλείο για την αποκωδικοποίηση της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

ΑΘΗΝΑ, 26022014

 

Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΣΤΑ ΘΟΛΑΡΙΑ ΑΜΟΡΓΟΥ

Από τα πιο ωραία ελληνικά αποκριάτικα δρώμενα είναι ο «Καπετάνιος» που γίνεται στην Αιγιάλη την Κυριακή των Απόκρεω και οι ρίζες του χάνονται στην πολυκύμαντη ιστορία του νησιού. Σαν δρώμενο, πέρασε κι αυτό τις διακυμάνσεις του, που είχαν να κάνουν με τις αλλαγές στη ζωή των κατοίκων του νησιού, την υποχώρηση της παραδοσιακής αγροκτηνοτροφικής οικονομίας, τη στροφή στον τουρισμό, την αποψίλωση του πληθυσμού. Τα τελευταία δε χρόνια, τον «Καπετάνιο» ανέλαβαν τα Θολάρια, μια από τις ισχυρότερες, απ’όλες τις πλευρές κοινότητες ανθρώπων σε ολόκληρη την Αμοργό.

 

Φέτος μας καλούν πάλι να ζήσουμε τον «Καπετάνιο» στα Θολάρια και μας υπόσχονται πως θα περάσουμε αξέχαστα, όπως αξέχαστα εξάλλου περνάμε κάθε φορά που πάμε Αμοργό. 

Σκηνές από τον «Καπετάνιο» του 2013 στα Θολάρια. Καπετάνιος ήταν Γιάννης Θεολογίτης και καπετάνισα η Ελισάβετ Νομικού, τα όργανα έπαιξαν οι Σταμάτης Γιαννακόπουλος, Νικόλας Βαζαίος, Παναγιώτης Βαζαίος και Μιχάλης Γαβαλάς ενώ το γενικό πρόσταγμα είχε όπως πάντα και σε κάθε εκδήλωση των Θολαρίων, ο Νικόλας Θεολογίτης. (Τις φωτογραφίες έκανε η Μαρία Θεολογίτη).

ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΛΑΜΠΡΟΥ

Από την εκδήλωση στη μνήμη του μπάρμπα Λάμπρου στο Χάνι της Βαρβαριάδας , στο Μάραθο , Αγράφων , το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου.Διακρίνονται τα παιδιά του μπάρμπα Λάμπρου. Από αριστερά ο Τάκης , η Νίκη, η Αθανασία και ο Κώστας. Απουσιάζει η Βούλα μόνιμος κάτοικος Ηνωμένων Πολιτειών

Σε μια σεμνή τελετή μεταξύ συγγενών , φίλων και συγχωριανών η οικογένεια του αείμνηστου Λάμπρου Κοντογούνη, τέλεσε το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου το μνημόσυνό του, για τα τρία χρόνια της εκδημίας του. Ο μπάρμπα Λάμπρος , ο άνθρωπος για πολλούς «σύμβολο των Αγράφων», ο πλέον φωτογραφημένος γέροντας όλης της περιοχής, ο τελευταίος ήρωας των Αγράφων όπως τον ονόμασε ο Γιάννης Ντρενογιάννης , ο «φύλακας» του Αγραφιώτη ποταμού , για 60 χρόνια λειτουργούσε το χάνι στη Βαρβαριάδα, απ΄ όπου πέρασε κόσμος και κοσμάκης όλα αυτά τα χρόνια. Στο Χάνι έβαλε μπρίκι για πρώτη φορά το 1932, ο πατέρας του Γιώργος και η μάνα του μπάρμπα Λάμπρου, Σάββα . Αποτελούσε το μοναδικό «πέρασμα» για τα χωριά Μάραθο, Μοναστηράκι, Επινιανά, Τρίδεντρο, Άγραφα, Βραγγιανά και Τροβάτο μέχρι το 1985, χρονιά που η πολιτεία έβγαλε και αυτά τα χωριά από τα «άγραφα κατάστιχά της» φτιάχνοντας έναν υποτυπώδη δασικό δρόμο. Τα τελευταία 30 χρόνια ζούσε και συντηρούσε μόνος του το Χάνι και το σπίτι του αρνούμενος να δεχτεί την μετακόμισή του στα παιδιά του, στο Καρπενήσι ή στη Λαμία.

 

Ο μπάρμπα Λάμπρος ήταν και ο κεντρικός ήρωας σε κινηματογραφική ταινία-του επίσης αξέχαστου- Γιώργου Κολόζη , ταινία που συνέδεε έναν παλιό μύθο για τον προεπαναστατικό ήρωα των Αγράφων Κατσαντώνη -συντοπίτη και αγαπημένου ήρωά του - με την αγάπη , τη λατρεία και το θαυμασμό που είχε για αυτόν ο αείμνηστος Κοντογούνης.  Ευτυχώς η οικογένειά του μπάρμπα Λάμπρου – απουσίαζε μόνο η κόρη του Βούλα που διαμένει μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες- ανακαίνισε εσωτερικά το Χάνι και φαίνεται ότι θα είναι λειτουργικό και θα παραμένει ανοιχτό για κάποιες μέρες του χρόνου.

ΗΛΙΑΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΡΗΣ

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για το μπάρμπα Λάμπρο, μίλησε με συγκίνηση ο Ηλίας Μπουμπουρής , ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε, στο γειτονικό από το Χάνι, συνοικισμό της Τσελίστας. και οι φωτογραφίες από τη σεμνή τελετή, είναι του Πάνου Νιαβή. Στο Χάνι, με τις ξέχειλες μνήμες και τη νοσταλγία , την ημέρα του μνημόσυνου,εντοιχίστηκε αναμνηστική/συμβολική επιγραφή σε πέτρινη πλάκα, στη μνήμη του μπάρμπα Λάμπρου, από την οικογένειά του και τους φίλους του με μέριμνα του Ηλία Μπουμπουρή.