ΤΑ ΞΥΛΑ ΠΟΥ ΔΩΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΑΙΘΡΟ

Ήταν μέσα στη ζωή των ανθρώπων, να πηγαίνουν μόλις τραβιόνταν τα νερά από την κοίτη των ποταμών την άνοιξη και να μαζεύουν τα ξύλα που είχαν αρπάξει από τα δάση και τα ξέβραζαν στις απλωσιές. Τα ξύλα αυτά προέρχονταν συνήθως από τις παρόχθιες  συστάδες πλατάνων που ήταν και πιο ευάλωτες στη ορμή των ποταμών αλλά δεν έλειπαν και άλλα δέντρα, όπως βελανιδιές και έλατα που έφερναν τα αφρισμένα ρέματα από ψηλότερα μέρη. Ο όγκος δε των ξύλων που κουβαλούσαν τα ποτάμια, είχαν να κάνουν με την ένταση των βροχοπτώσεων και των χιονιών που κατά γενική άποψη ήταν και περισσότερα.

Με τα χρόνια και την ανάπτυξη της ξύλευσης με αλυσοπρίονα και βεβαίως της άνεσης να πληρώνουν και οι χωριάτες τα ξύλα της χρονιάς τους στους υλοτόμους που έπαιρναν άδεια από τις κατά τόπους δασικές υπηρεσίες, η ανάγκη να μαζεύουν τα ξύλα από τα ποτάμια μειώθηκε και σε αυτό βοήθησε και η τραγική μείωση των υποζυγίων (μουλάρια και γαϊδούρια) σε όλη την Ελλάδα. Πράγματι, μάζεμα ξύλων από τα ποτάμια ή από το δάσος χωρίς υποζύγια δεν γίνονταν και οι άνθρωποι είχαν ξεμάθει να τα βάζουν στην πλάτη τους.

Έτσι, βλέποντας λίγες ημέρες μετά από το Πάσχα έναν άνθρωπο να μαζεύει ξύλα από την κοίτη του Σπερχειού λίγο έξω από το χωριό Άγιος Γεώργιος Τυμφρηστού, ξαφνιάστηκα. Δεν το περίμενα αυτό, πίστευα πως δεν το έκανε κανένας πια και βεβαίως ήμουν σίγουρος πως κανένας δεν είχε ένα γάιδαρο στο κατώι του για τέτοιες δουλειές. Τον έβλεπα από μακριά, δεν μου ήταν εύκολο να τον πλησιάσω. Ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι γιατί θα χάλαγε η «εικόνα» που έρχονταν από παλιά και έδινε μια άλλη διάσταση στο παρόν του τόπου.

Προχωρώντας το δρόμο προς τη Λαμία ο οποίος ακολουθεί τον ποταμό ως την εκβολή του παρατήρησα πως αν και είχε ταλαιπωρήσει πολύ τα πλατάνια στις όχθες του, δεν είχε όμως κουβαλήσει μεγάλα ξύλα στην κοίτη του και τούτο οφείλεται στις δεκάδες παρεμβάσεις, τα έργα, χρήσιμα ή επιπόλαια που εμποδίζουν την πορεία του προς τη θάλασσα.  

ΕΘΝΟΣ/ΚΥΝΗΓΙ/20052015

ΤΡΕΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΣΤΟΝ ΤΥΜΦΡΗΣΤΟ

Η μικρή πατρίδα, στην οποία τούτο τον καιρό ξεθεμελιώνω τα χωράφια προκειμένου να ζωντάνεψουν πάλι χώματα και δέντρα, είναι στις ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού και ως ορίζοντα έχει το δασωμένο βουνό Μαυρογιάννη και την μεγάλη ακατοίκητη έκταση που εκτείνεται από πάνω από τον Άγιο Γεώργιο ως το Δίκαστρο και καλείται Ασπρόκαμπος.  Εκεί είναι και το αρχαίο, παρατημένο λόγω κατολισθήσεων στις αρχές του 20^ου αιώνα χωριό Ζιώψη απ’ όπου κρατάνε οι ρίζες των Προβοπουλαίων.  Την περιοχή αυτή επισκεφθήκαμε  προχθές με τους Τάκη Αντωνόπουλο και τον γιό του Ηλία και απολαύσαμε μια ωραία διαδρομή στις ξεχασμένες εξοχές του πατρογονικού μου τόπου και φυσικά την εξαιρετική θέα προς τον Τυμφρηστό (Βελούχι) και χάρη σε ένα καλούτσικο ευρυγώνιο φακό κατάφερα να βγάλω μια φωτογραφία με τα τρία αδελφά χωριά της ανατολικής πλευράς του, τον Τυμφρηστό (Πέρα Κάψη) αριστερά, την Μεγάλη Κάψη στο κέντρο και τη Μερκάδα. Από άλλες μεριές του Ασπρόκαμπου φαίνονται και τα άλλα, το Μαυρίλο και το Νεοχώρι αλλά προτίμησα τούτη με τα τρία χωριά κάτω από το Πικροβούνι και τις δυο κορυφές του Τυμφρηστού να γράφουν υπέροχα στους αιθέρες των Μικρών Πατρίδων… 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ, 27052015

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΚΑΨΙΜΟ ΤΟΥ ΜΑΗ

Καλημέρα σας από τη μικρή πατρίδα όπου τέλειωσαμε για φέτος όλα τα φυτέματα και περιμένουμε, με αρκετή αγωνία ομολογουμένως, να ρίξει μια βροχούλα να πάρουν πάνω τους τα νεαρά φυτά και να μην αρχίσουμε από τώρα τα ποτίσματα…

Ναι, εκεί που δεν μπορούσε να πατήσει το τρακτέρ του γείτονα Νίκου Σαρόγλου, επιστρατεύτηκαν οι σκεπαρνιές (έτσι λέμε στο χωριό μου τα τσαπιά και όλα τα εργαλεία σκαψίματος πλην τους κασμάδες) και  χθες σκάψαμε ένα κομματάκι γης, περί τα πενήντα τετραγωνικά μέτρα κάτω από την παλιά αχυρώνα που κάποτε υπήρχε ένα μαντράκι για τα αρνοκάτσικα, αφού πρώτα το γδάραμε από τα βάτα, τις φτέρες και τις τσουκνίδες. Όλα αυτά τα ανεπιθύμητα χορτάρια όμως είχαν κάνει με τις ρίζες τους το χώμα αφράτο και έτσι δεν παιδευτήκαμε πολύ. Σήμερα φυτεύουμε τις τελευταίες ντομάτες από ντόπια ποικιλία και καθώς υπολογίζω θα αρχίζουν να ωριμάζουν μετά τις 20 Αυγούστου και βεβαίως θα είναι θεϊκές. Σημειώνω πως στο σκάψιμο βοήθησε λίγο και η Σοφία Παπαχρήστου με μια ελαφρότερη σκεπαρνιά με τον τρόπο της πήρε μέρος και η Ρεγγίνα η οποία καταχάρηκε το χώμα και πιστεύω πως αναρωτιόνταν, τι στο καλό σκάβουμε τόσο χώρο αφού με δέκα τσαπίσματα μπορούμε να κάνουμε χώρο για να φωλιάσουμε… 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25052015

ΕΝΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΕΛΛΑΔΑ…

Έχω ξαναπάει πριν από έξη χρόνια στο πανηγύρι του Αγίου Κωνσταντίνου στο Αετοχώρι (Μαρκελέσι το έλεγαν παλιότερα), συνοικισμό της άλλοτε κραταιάς μητρόπολης των τσελιγάτων, Στεφανιάδα της Αργιθέας και ως δείχνουν τα πράγματα θα ξαναπάω καθώς, τολμώ να πω πως είναι από τα ωραιότερα και πιο ενδιαφέροντα όλης της ορεινής Ελλάδας.

Πριν προχωρήσω να πω γιατί είναι το ωραιότερο πρέπει να πω ότι αυτό το πανηγύρι έχει ξεκινήσει πριν από πολλά χρόνια και ήταν το πρώτο αντάμωμα των τσελιγάδων της Στεφανιάδας σαν επέστρεφαν με τα κοπάδια τους την άνοιξη από τον κάμπο στα Άγραφα και έτσι κράτησε μέχρι σήμερα. Η διαφορά από τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησε είναι ότι αν δεν πέφτει η εορτή του Αγίου Κωνσταντίνου Σαββατοκύριακο, το πανηγύρι γίνεται το αμέσως επόμενο Σάββατο και τούτο γιατί δεν υπάρχουν πια τσελιγάδες ούτε στη Στεφανιάδα ούτε και σε άλλα γειτονικά χωριά της Αργιθέας που μένουν όλο το καλοκαίρι στα βουνά. Οι απόγονοί τους ζουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, κυρίως στη Βοιωτία, τη Λοκρίδα και την Αθήνα αλλά χάρη στο ισχυρό πατριδοτοπικό κίνημά τους, καταφέρνουν και διοργανώνουν κάθε χρόνο ένα εξαιρετικό πανηγύρι και ζωντανεύουν το άδειο πλέον χωριό τους.

Έτσι λοιπόν είναι αρκετοί αυτοί που επιστρατεύονται να οργανώσουν το πανηγύρι και κάθε χρόνο τα καταφέρνουν θαυμάσια. Ακόμη και εφέτος που η οικονομική κρίση πλέον δαγκώνει ως το κόκκαλο, οι Στεφανιαδιώτες κατάφεραν να δώσουν το παρών στον Άγιο Κωνσταντίνο εκατό σχεδόν άτομα που χάρηκαν την ωραία ημέρα και διασκέδασαν ως το απόγευμα με την ωραία ορχήστρα που ξέρει τα παλιά ωραία αργιθέατικα τραγούδια αλλά δεν υστερεί σε καινούργια δημοτικά τραγούδια που αρέσουν στην νεολαία.

Η νεολαία βέβαια δεν μπορούμε να πούμε πως είχε και σοβαρή εκπροσώπηση καθώς τα πράγματα γι’ αυτή τη γενιά δεν πάνε καθόλου καλά και πολλοί είχαν και υποχρεώσεις με τα σχολεία και τις σπουδές τους. Έτσι ο μέσος όρος της ηλικίας των πανηγυριστών προχθές στο Αετοχώρι ήταν κάπως ανεβασμένος αλλά αυτό δεν εμπόδισε να δημιουργηθεί κέφι και ο χορός να δώσει και να πάρει καθώς ορισμένοι τον έχουν και στο αίμα τους. Περιττό είναι να πούμε πως αυτοί που ανέλαβαν να διοργανώσουν φέτος το πανυγήρι, από το καθάρισμα του χώρου μέχρι το φαγητό που περιελάμβανε υπέροχο ψητό κρέας και τσαλαφούτι, πήραν πάλι άριστα και τους ευχαριστούμε για την φροντίδα και τη φιλοξενία.

Ιδιαίτερη ήταν η συγκίνηση όλων μας όταν στο προχθεσινό εορταστικό αυτό προσκλητήριο στο Μαρκελέσι έδωσε πάλι εφέτος παρών και ο αειθαλής Μιλτιάδης Φλούδας με μετρά φέτος 101 χρόνια ζωής και για τον οποίο ετοιμάζουμε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα που θα διαβάσετε και θα δείτε τον επόμενο μήνα. Από πλευράς εκκλησίας τώρα, πρέπει να πούμε ότι φέτος τα έβγαλε πέρα μόνος του ο παπα – Βασίλης Γυφτογιάννης ο οποίος κατά την παράδοση της Αργιθέας έσυρε πρώτος το χορό ενώ σημαντική ήταν και η παρουσία μελών του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Αργιθέας.

Εγώ από την πλευρά μου να ευχαριστήσω τους καλούς φίλους, Δημήτρη Παπαδιά και Θανάση Πλούμπη που οδήγησαν από την Αθήνα ως το Μαρκελέσι και δεν φτάνει αυτό, στην επιστροφή έκαναν παράκαμψη και με πήγαν από το δρόμο Καρδίτσα – Φουρνά στο χωριό για να συνεχίσω τις αγροτικές δουλειές που έχω ανοίξει. Εξαιτίας τους δεν έγραψα αμέσως για το πανηγύρι και ακόμη γιατί δεν δίνω τούτη τη στιγμή μεγάλη έκταση. Θα επενέλθω όμως σύντομα με πολλές και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.