ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΏΝΗ ΚΟΚΟΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ!!!

Η μακρά θητεία πολλών συναδέλφων στη δημοσιογραφία και η εμπειρία τους στο πολιτικό και όχι μόνο ρεπορτάζ έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε πολλοί απ’ αυτούς να καταθέτουν, σε αυτή μάλιστα την συγκυρία για την Ελλάδα, τις απόψεις τους σε ενδιαφέροντα βιβλία και για τα οποία χαιρόμαστε πολύ όταν είμαστε μαζί όταν παρουσιάζονται στο κοινό. 

Με τον Αντώνη Κοκορίκο συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το 1983 στην εφημερίδα «Εξόρμηση» και δουλέψαμε μαζί κάμποσα χρόνια πριν ο καθένας πάρει το δρόμο του στο χώρο των ΜΜΕ που εκείνη την εποχή άνοιγαν διάπλατα ορίζοντες. Ξαναβρεθήκαμε πολλές φορές τα περασμένα χρόνια αλλά συναντηθήκαμε πάλι χθες το βράδυ, στο Polis Art Café στην παρουσίαση του πρώτου του βιβλίου «Το σχέδιο για τη Χώρα» (Εκδόσεις Σιδέρη) και χαρήκαμε, εκτός απ’ αυτά που ακούσαμε από τους ομιλητές δημοσιογράφους Σταύρο Λυγερό, Ρίτσα Μπιζόγλη, Νάσο Αθανασίου και Ανδρέα Ρουμελιώτη για το βιβλίο και τον Αντώνη και το μικρό προσκλητήριο φίλων και συναδέλφων από εκείνα τα αξέχαστα για την δημοσιογραφία και την Ελλάδα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80. Έτσι πήραμε και θάρρος να ξεκινήσουμε και διάβασμα του βιβλίου του Αντώνη, γιατί 620 σελίδες δεν είναι αστείο πράγμα να διαβαστούν, πόσο μάλιστα να γραφτούν. Ο Αντώνης τα κατάφερε και τώρα είναι η σειρά μας να σχολιάσουμε όσα γράφει και να προτείνουμε και τα δικά μας…

ΑΘΗΝΑ, 27012016

ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ ΚΑΙ Η ΜΕΡΟΠΗ ΚΑΡΑΜΕΤΟΥ…

 

Μας άφησε χθες και πέταξε στους ουρανούς των Αγράφων η Μερόπη Καραμέτου, 86 χρονών και μια από τις αγαπημένες μου συνομιλήτριες στη Νεράϊδα (Σπινάσα) η οποία με τις αφηγήσεις της με βοήθησε πάρα πολύ στην δημιουργία του βιβλίου μου «Ελεύθεροι στα βουνά των Αγράφων» που κυκλοφόρησε πέρσι.

Η Μερόπη πέρασε όλη της τη ζωή στο χωριό, έζησε την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, την Εξορία και συνέβαλλε στην ανάσταση της κοινότητας της Νεράιδας. Ακούραστη, στο χωράφι και στο κοπάδι αλλά και στο ιστορικό καφενείο που διατήρησε ανοιχτό μέχρι πριν από λίγα χρόνια και το οποίο υπήρξε ένας χώρος που συζητιόνταν η καθημερινότητα των χωριανών αλλά και η ιστορία του χωριού και ιδιαίτερα την τραγική δεκαετία 1940 – 1950 που σημάδεψε τη ζωή όλων. Της οφείλω πολλά, την ευχαριστώ για μια άλλη φορά και θέλω να δώσει χαιρετίσματα εκεί στους ουρανούς στον Κωνσταντή Θάνο, στον Νίκο Κατσούλη, στην Ιουλία Καραμέτου, στον Κώστα Καραμέτο, στον  Ηλία Δήμο και όλους τους άλλους που φαντάζομαι διαβάζουν απ’ εκεί, απ’ τα σύννεφα πως μετέφερα τη ζωή τους στο χαρτί και με κρίνουν…

Καλό σου ταξίδι στους ουρανούς των Αγράφων… 

ΑΘΗΝΑ, 26012016

ΤΑ ΚΟΤΣΥΦΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ…

Τα κοτσύφια είναι από τα πουλιά που μου αρέσουν πολύ. Τα αφουγράζομαι την άνοιξη που γεμίζουν με κελαϊδίσματα τα ρέματα και τους θάμνους· τα παρακολουθώ να πηγαινοέρχονται στις φωλιές τους και να μεγαλώνουν τα μικρά τους·  τα χαίρομαι και το χειμώνα που με τους χιονιάδες τολμούν να βγουν από τους κρυψώνες τους και να αναζητήσουν τροφή στα γυμνά κλαριά και κι εκεί όπου το έδαφος δεν είναι σκεπασμένο από χιόνι και το χώμα ξεπάγωτο. Τα αγαπώ τα κοτσύφια και τα καλημερίζω σαν τα δω να στέκονται τα κρύα πρωϊνά στα κλαδιά της μηλιάς κοντά στο σπίτι γιατί από εκεί μπορούν να ελέγξουν πότε θα εφορμήσουν στην αυλή όπου πάντα κάποιος σπόρος διαφεύγει από τις αδηφάγες κότες να τσιμπήσουν κι αυτά κάτι και μετά να φύγουν προς τα χωράφια και να ζωντανέψουν με τα φτερουγίσματά τους τον σιωπηλό τόπο. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 26012016

Η ΛΙΜΝΗ ΠΛΑΣΤΗΡΑ ΣΑΝ ΑΠΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ…

Από τις σπάνιες φορές που η λίμνη Πλαστήρα παγώνει σχεδόν σε όλη την επιφάνειά της και δίνει στο τοπίο μια απόκοσμη ομορφιά που μοιάζει να έρχεται από τα όμορφα παραμύθια. (Η φωτογραφία τον Φεβρουάριο του ’10 σε ένα απρόοπτο πέρασμα από την περιοχή).

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 23012016

ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΚΑΙ Η ΧΑΜΕΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ

Ο Στέφος Τσιαγλής και γυναίκα του Παναγιώτα, στο χωράφι τους
στο Αρματολικό Τρικάλων, την άνοιξη του 2004

Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ήταν μια εποχή αρκετά δύσκολη για την επιβίωση των ανθρώπων και πρώτο μέλημα για όλους ήταν η ανασυγκρότηση του τόπου μετά από μια δεκαετία πολέμου, κατοχής και εμφυλίων συγκρούσεων. Και αυτό έγινε μαζί με το όργωμα, τη σπορά, το θέρο, τον τρύγο, το κοπάδι και τη βάρκα και είχε ως αποτέλεσμα να γίνει ένα θαύμα από άκρον σε άκρον της πατρίδας. Μιας πατρίδας που όλοι σχεδόν και ο καθένας με τον τρόπο του έβαλαν πλάτη να σηκωθεί όρθια και το κατάφεραν μέχρι που ήρθαν αργότερα άλλοι «πατριώτες» και άλλος λίγο και άλλος πολύ, έβαλαν το χεράκι τους και την διέλυσαν. Το αποτέλεσμα είναι πλέον ορατό και η αρχή μιας αντίστροφης πορείας, όπως αυτή στις αρχές της δεκαετίας του ’50 που δεν περίσσευε κανένας, μαζί με ότι χρήσιμο καινούργιο ήρθε στη ζωή μας, είναι κατά τη γνώμη μου η προτεινόμενη. Το κακό στην περίπτωση όμως είναι ότι από την πολύτιμη μαγιά εκείνου του κόσμου ελάχιστα ίχνη έχουν μείνει και από τους πρωταγωνιστές του μεταπολεμικού έπους της επιβίωσης οι περισσότεροι δεν είναι πια μαζί μας να μας διδάξουν πως με υπομονή, πίστη, αφοσίωση, αλληλεγγύη και αγάπη σε αυτό που κάνουν μπορεί να αναστηθεί πάλι ο τόπος και να ανοίξει η ψυχή μας. Ο τόπος μας είναι ο ίδιος και πολλές έχει κατ’ επανάληψη αποδείξει πως μπορεί να στηρίξει τους ανθρώπους που τον αγαπούν βεβαίως και τον προσέχουν σαν τα μάτια τους…

ΑΘΗΝΑ, 21012016

«ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΩΝ» ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Βορεινοί άνεμοι,  από την Καβάλα, τις Σέρρες και τη Δράμα έφεραν χθες το απόγευμα στο Polis Art Café πολλούς φίλους και ανθρώπους του θεάτρου να καλοδεχτούν το βιβλίο «Τα κείμενα των Φιλίππων» (Εκδόσεις ΚΑΠΑ) που κυκλοφορεί στη Σειρά «Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο» και συγκεντρώνει σε έναν τόμο θεατρικά έργα και κείμενα που γράφτηκαν για το Φεστιβάλ Φιλίππων και παρουσιάστηκαν την περίοδο 2009-2014. Έλληνες συγγραφείς, παλιότεροι αλλά και νέοι, Καβαλιώτες και μη, έγραψαν«κατά παραγγελία» του Φεστιβάλ Φιλίππων έργα και κείμενα εμπνευσμένα από τις εκάστοτε «θεματικές». Οι Βασίλης Βασιλικός, Λούλα Αναγνωστάκη, Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης, Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Μισέλ Φάις, Σάκης Σερέφας, Κοσμάς Χαρπαντίδης, Διαμαντής Αξιώτης, Κώστας Ακρίβος, Γλυκερία Μπασδέκη, Γιώργος Χρονάς, Ευριπίδης Γαραντούδης και Νικόλαος Ε. Καραγιαννακίδης  αφήνουν τη δική τους «παρακαταθήκη» στο Φεστιβάλ Φιλίππων και μέσα από τον Λόγο τους «γράφουν» μια παράλληλη «ιστορία» ενός από τους σημαντικότερους θεσμούς πολιτισμού της Ελλάδας.

Μίλησαν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Φιλίππων και του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας Θοδωρής Γκόνης, η δήμαρχος Καβάλας Δήμητρα Τσανάκα  και ο εκδότης Βασίλης Χατζηιακώβου, ενώ αποσπάσματα από τα «Κείμενα των Φιλίππων» διάβασαν οι ηθοποιοί Λυδία Φωτοπούλου και Δημήτρης Πιατάς καθώς και ορισμένοι από τους παριστπαμενους συγγραφείς.  

ΑΘΗΝΑ, 19012016

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ

Το διαβήκαμε κι αυτή τη χρονιά το σύνορο! Μια σελίδα άλλαξε αθόρυβα προχθές  μεσάνυχτα σε όλα τα ημερολόγια και το πρωί ξυπνήσαμε φορτωμένοι με ένα χρόνο περισσότερο στην πλάτη. Τούτο μπορεί μην φαίνεται με την πρώτη ματιά στον καθρέφτη, αλλά σιγά – σιγά το παραδεχόμαστε οι ίδιοι και οπωσδήποτε, και στην πορεία του χρόνου το καταλαβαίνουν και οι άλλοι γύρω και κοντά μας και έτσι πια μας αντιμετωπίζουν.

Συνηθίζεται όμως σε τέτοιες στιγμές και γίνονται και διάφοροι απολογισμοί  και βεβαίως προγράμματα για το επόμενο διάστημα που απλώνεται μπροστά μας οπότε και τα πράγματα σοβαρεύουν για μερικές ημέρες αλλά πολύ σύντομα τα καταπίνει η σκληρή καθημερινότητα και σβήνουν μέσα στο αδυσώπητο κύκλο του χρόνου. Απ’ αυτή τη βάσανο πέρασα μια φορά ακόμη κι εγώ κι αφού εκτίμησα τα πράγματα και τα γεγονότα του περασμένου χρόνου έβαλα κάποιους στόχους για την επόμενη χρονιά και μπορεί και για τη δεκαετία γιατί η ζωή υποστηρίζω είναι μονόδρομος και έτσι πρέπει να την περπατάμε.  

- Η φωτογραφία συμβολική, από άλλο, περασμένο χειμώνα στο χωριό. Ένα τραπέζι στην πλατεία με τέσσερις καρέκλες γύρω του προκαλεί για μια συζήτηση που μπορεί να ξεκινήσει από το μηδέν όπως σε μια άγραφη λευκή σελίδα ή και να σβήσει και να μην τη θυμάται κανένας – όπως το χιόνι με τη σύντομη παρουσία του πάνω στα πράγματα. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 16012015

ΕΝΑΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ…

Από τις πρώτες φωτογραφίες της ζωής μου, στη βάφτιση. Τότε συνήθιζαν ακόμη και στα χωριά να φοράνε φουστανάκια και στα αγοράκια πιθανόν για να ξέρουν απ' αυτά όταν γίνουν τσολιάδες. 

Έξι μηνών με τη μάνα μου στο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα. 

Η φωτογραφία τραβηγμένη από πλανόδιο φωτογράφο. 

Έφθασα σήμερα στην κορυφή της ηλικίας και επόμενο είναι από εδώ και πέρα να αρχίσει το κατέβασμα αλλά τις άλλες κορυφές, των βουνών, θα συνεχίσω να τις ανεβαίνω όπως και τις περιπλανήσεις στα νησιά και τους κάμπους δεν πρόκειται να σταματήσω μέχρι να έρθει η μεγάλη ώρα του μαζέματος στο σπίτι να κάνω τους απολογισμούς της ζωής…

Λέω κορυφή, γιατί σήμερα μετράω τα 58 – αριθμός που θυμίζει και την ημερομηνία γέννησής μου, το σωτήριον και πολλά υποσχόμενο για την μεταπολεμική γενιά έτος 1958. Μια απλή χρονολογία είναι αλλά για μένα αλλά και πολλούς της ίδιας γενιάς έχει μια άλλη σημασία καθώς φέτος που συμπληρώνουμε αυτό το έτος ηλικίας και εφόσον είχαμε αρχίσει να δουλεύουμε πριν από το 1982 (εγώ από το 1978 έβαλα τα πρώτα ένσημα) μπορούσαμε να πάρουμε σύνταξη. Τούτο ήταν βέβαιο μέχρι πριν από λίγα χρόνια αλλά όπως το έφεραν τα πράγματα, η συνταξιοδότηση μεταφέρεται στις ελληνικές πολιτικές καλένδες, κατάσταση που στεναχωρεί πολύ τους περισσότερους αλλά το πρέπει να το εμπεδώσουμε πως τα λογής στραβοπατήματα μιας εποχής εδώ όλα πληρώνονται.

Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από την στεναχώρια της κατάστασης αλλά βρίσκω εξαιρετικά προκλητική την περίπτωση να αρχίσω μια καινούργια ζωή, αν όχι ως έφηβος και πρωτάρης στην κοινωνία, να βάλω στόχο τώρα να πάρω άλλη σύνταξη μετά από 35 χρόνια, στα 93 ας πούμε και έτσι να κατακτήσω ένα ρεκόρ καθώς η ασάφεια για το μέλλον δεν μου δίνει άλλες επιλογές. Μέχρι τότε, το σωτήριο  έτος 2051 σας παρακαλώ δεν ξαναμιλάμε για σύνταξη και θα συνεχίσουμε να σβήνουμε όσα κεράκια ακριβώς μαρτυρούν τα χρόνια μας…   

ΑΘΗΝΑ, 15012016

ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΠΕΛΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

Εκεί που έχουν φυτρώσει σήμερα τσουκνίδες, ήταν κάποτε το πάτωμα του ισογείου ενός σπιτιού στην οδό Δελγιώργη, στο Μεταξουργείο. Το σπίτι πάλιωσε, ρημάχτηκε κι έπεσε, τα μπάζα έφυγαν για τη χωματερή μαζί με τα πλακάκια και αφού δεν ενδιαφέρθηκε κανένας εργολάβος να κάνει αντιπαροχή, βρήκαν χώμα οι τσουκνίδες και τα αγριόδεντρα και πρόκοψαν. Πριν φράξουν το οικόπεδο, κάποιος με γόνιμη σαφώς έφεση στη καλλιτεχνία, πρόλαβε και ζωγράφισε στον τοίχο που ακουμπούσε κάποτε η εσωτερική ξύλινη σκάλα, ένα κορίτσι που μοιάζει να φορά μεγάλο καπέλο σαν να είναι στην εξοχή ή φωτοστέφανο, ως αγία της γειτονιάς την οποία αγνοούμε. Ως μια υπόμνηση έστω, ότι το σπίτι αυτό είχε και πάνω όροφο και ανεβοκατέβαιναν οι νοικοκυραίοι και ο κόσμος, έμεινε το έργο στον τοίχο.

-   - Η φιγούρα του κοριτσιού φαίνεται μόνο τούτες τις ημέρες του Γενάρη που δεν έχουν ψηλώσει ακόμη οι τσουκνίδες να την κρύψουν και πιστεύω πως θα διακρίνεται αρκετά χρόνια ακόμη τους χειμώνες που πέφτει η βλάστηση. Εκτός και αν από κάποια δυνατή βροχή καταρρεύσει όλος ο σοβάς και μείνουν γυμνές οι πέτρες του τοίχου. Τότε το οικόπεδο θα αδειάσει οριστικά αφού θα χάσει τη σκιά μιας άγνωστης ψυχής που κατοικεί εκεί μαζί με τις αδέσποτες γάτες της γειτονιάς.  

ΑΘΗΝΑ, 14012016

ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΒΑΣΑΝΟ

Δεξιά στον τοίχο όπου τελειώνει το παρατημένο οικόπεδο στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου και Μυλέρου στο Μεταξουργείο, το έργο ασφαλώς και είναι κατανοητό ακόμη και σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν επισκεφθεί τη ζούγκλα καθώς οι βασιλείς των ζώων είναι γνωστοί σε όλους και το ζευγάρωμά τους - βασιλικό ως τους αρμόζει είναι. Μένεις και το θαυμάζεις το χάρτινο σύμπλεγμα και λυπάσαι που η εικόνα είναι φθαρτή και θα λιώσει κάποτε από τον ήλιο και τη σκόνη και δεν θα βάζει πλέον ιδέες στους περαστικούς. Δίπλα, στο αριστερό άκρο του οικοπέδου ο άλλος τοίχος συμπληρώνει και υπερθεματίζει πάνω στο θέμα.  Για όλα τα ανθρώπινα αλλά και των ζώων τα πράγματα, ακόμη και οι βασιλικοί έρωτες κάποτε τελειώνουν καθώς το βάσανο της φθοράς  παραμονεύει - είτε αυτά είναι χάρτινα, είτε φυσικά…

ΑΘΗΝΑ, 13012016

O ΤΟΙΧΟΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ

Η πρόσοψη στο παλαιό σπίτι της οδού Σαλαμίνος στον Κεραμεικό, αποδείχθηκε ιδιαίτερα ανθεκτική στον χρόνο και χάρη στην καλή κατασκευή της στέκεται ακόμη όρθια και ορίζει ως φαίνεται την ιδιοκτησία στο χορταριασμένο οικόπεδο με τις θαλερές τσουκνίδες των οποίων οι ρίζες ακουμπάνε στα θεμέλια της αρχαίας πόλης. Στην πρόσοψη αυτή διατηρούνται σχεδόν ακέραια τα στολίδια μιας αρχιτεκτονικής την οποία χωρίς να βαραίνει καμιά υπογραφή καταφέρνει εντούτοις και προβάλλει αβίαστα το ύφος της αθηναϊκής γειτονιάς όπου στις ρωγμές του υπεδάφους της με τα αλλεπάλληλα στρώματα ερειπίων άλλων εποχών, κατοικούν φαίνεται τα πνεύματα των αρχαίων τεχνιτών και αόρατα βάζουν πλάτη να μη πέσει κι αυτός ο τοίχος και χαθεί η ομορφιά από την άτυχη πόλη… 

ΑΘΗΝΑ, 11012016

ΠΩΣ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΣΤΑ ΔΥΟ;

Το μήνυμα της μεγάλης τοιχογραφίας στη γωνία των οδών Λεωνίδου και Δεληγιώργη, στο Μεταξουργείο, φαίνεται απλό. Η στάση όμως των σωμάτων των δυο ανθρώπων που στέκονται εντελώς τυχαία κάτω από το έργο, δηλώνει μια άλλη πραγματικότητα  - τα άδεια χέρια- και βεβαίως οδηγεί τη σκέψη σε διάφορες ενδιαφέρουσες υποθέσεις. Για παράδειγμα: βλέπουμε ένα νόμισμα, σαν το ευρώ ας πούμε και για να είναι και οι δυο διεκδικητές του ευχαριστημένοι, το κόβουν στη μέση καταστρέφοντάς και μηδενίζοντας έτσι εντελώς την αξία του. Ας δεχτούμε ότι ο καλλιτέχνης δεν θέλει να πει κάτι τέτοιο αλλά με τον τρόπο του υπονοεί την αλληλεγγύη, το ανιδιοτελές μοίρασμα και όχι την αρπαγή αλλά τούτο μάλλον θέλει και τη μετάφρασή του σε πολλές γλώσσες για να το καταλάβουν ντόπιοι, παρεπιδημούντες αλλοδαποί και περαστικοί ξένοι από την πόλη. Για να έχει όμως νόημα κάθε σκέψη, είναι απαραίτητο να υπάρχει έστω κι ένα κέρμα σε κάποιο χέρι και αυτό να κυκλοφορεί ακέραιο γιατί αλλιώς δεν έχει καμιά, μα καμιά αξία… 

ΑΘΗΝΑ, 09012015

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Από τις πιο όμορφες, για του Αϊ – Γιαννιού την ημέρα γιορτές, έγινε χθες το απόγευμα στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς) όπου δεκάδες αγαπημένοι φίλοι και συνεργάτες ευχήθηκαν χρόνια πολλά για την ονομαστική γιορτή και τα 80κοστά γενέθλιά της, στην Ιωάννα (Νανά) Παπαντωνίου, ιδρύτρια και ψυχή του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος. Χρόνια πολλά και δημιουργικά στη γυναίκα που αφιέρωσε όλη της ζωή στον πολιτισμό, τη λαογραφία και την παράδοση. 

ΑΘΗΝΑ, 08012015

Η ΓΑΤΑ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΚΕΡΑΜΙΚΟΥ

Μ’ αρέσει το νεαρό φως του Γενάρη· μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο και το μεγάλωμα της ημέρας μοιάζει πιο διάφανο και τα απογεύματα φωτίζει τα πράγματα  χωρίς να τα βαραίνει με πυκνές σκιές ενώ δίνει ακόμη και στα πιο φορεμένα χρώματα μια φυσικότητα που εντυπωσιάζει με την απλότητα της ζωής η οποία, με ένδυμα παραλλαγής επιβιώνει στα αθηναϊκά ερείπια...  (Η φωτογραφία χθεσινή σε ένα δρομάκι του Κεραμεικού). 

ΑΘΗΝΑ, 08012015

ΤΟ ΓΕΦΥΡΑΚΙ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΠΟΤΑΜΟΣ

Των υδάτων σήμερα ο αγιασμός σε όλη τη χώρα. Σε θάλασσες, λίμνες, δεξαμενές, στέρνες, γούρνες, λιμάνια, γέφυρες παλιές ή καινούργιες. Όταν δε αναφερόμαστε στις γέφυρες, ο νους μου πάντα γυρίζει σε ένα παλιό ξύλινο, πρόχειρο γεφυράκι στον άγριο παραπόταμο του Αχελώου Κόκκινο που μαζεύει νερά από τις ψηλές, απόκοσμες κορυφές πάνω από το χωριό Παχτούρι και το οποίο διάβηκα με ιδιαίτερη προσοχή ομολογώ, τον Ιανουάριο του 2003. Το θυμάμαι, ως μια ακόμη προσπάθεια των τελευταίων ντόπιων να γεφυρώσουν για τις ανάγκες τους τις δυο όχθες του ποταμού και η ύπαρξή του ήταν από μόνη της ευλογία…

ΑΘΗΝΑ, 06012016 

ΗΛΙΟΣ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΝ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟ

Ο ήλιο του αττικού Γενάρη αγαπά τα όμορφα σπίτια και βρίσκει τρόπους να ξεπερνά τα εμπόδια από τα ψηλά άχαρα κτίρια και να τα φωτίζει, όσο χαμηλά κι αν είναι αυτά. (Στη γωνία Πηλέως και Μέντονος χθες το απόγευμα). 

ΑΘΗΝΑ, 04012016

ΕΝΑΣ ΤΟΙΧΟΣ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Ανεπαισθήτως αλλά με τον τρόπο του ο χρόνος ήδη έχει κάνει εδώ και ένα δεκαήμερο, από το χειμερινό ηλιοστάσιο της παραμονής των Χριστουγέννων, τη στροφή του προς την άνοιξη και τούτο μπορεί να μη γίνεται ακόμη αντιληπτό από τα βασικά στοιχεία της πόλης αλλά να που κάποια άλλα, ταπεινότερα και εντελώς παρεξηγημένα με θάρρος ήδη το δηλώνουν. Όπως οι τσουκνίδες για παράδειγμα στα παρατημένα οικόπεδα και στα ερείπια που σήκωσαν κιόλας μπόι και όταν μάλιστα η παρουσία τους συνδυάζεται με ωραία τοιχογραφήματα που έχουν θέμα κάτι από το καλοκαίρι, τότε είναι γεγονός και επιβεβαίωση ότι κι εφέτος πάμε ολοταχώς προς την άνοιξη. (Το γράφιτι με τις εξωτικές γυναίκες μισοφαίνεται σε μικρό, περιφραγμένο οικόπεδο στην Κεραμεικό και όποιος προλάβει να το δει γιατί σε λίγες ημέρες θα το κρύψουν εντελώς οι τσουκνίδες). 

ΑΘΗΝΑ, 03012016 

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΤΟΙΧΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Είπα φέτος να πρωτοτυπήσω και αντί για τις κλασικές κάρτες με χιονισμένα τοπία, στολισμένα δέντρα και εορταστικά θέματα, να αφήσω να σας μιλήσουν ευθέως οι φωτογραφίες που τραβάω αυτές τις ημέρες στην πόλη. Ξεκινάμε λοιπόν με το καλύτερο θέμα (γωνία Θεμιστοκλέους και Γραβιάς) και αν μη τι άλλο, δηλώνει το μέγα ποθούμενο, την ελευθερία που χωρίς αυτή ότι και να κάνουμε θα είναι λειψό και με μουδιασμένα τα φτερά, ως των πουλιών σε κλουβί. Καλή ξελευτεριά λοιπόν από κάθε τι μας δένει, μας πιέζει, μας στενεύει για να πάμε μπροστά και ψηλά.

ΑΘΗΝΑ, 02012016