ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΦΑΛΑ ΤΗΣ ΚΑΣΤΑΝΙΑΣ

Είναι ακόμη οι μέρες που κόβουμε ξύλα και τα αποθηκεύουμε για το χειμώνα. Εμείς δεν πήραμε τα λεγόμενα χωρικά (τα δίνει το Δασαρχείο στους κατοίκους των χωριών με μια συμβολική τιμή) γιατί έχουμε αρκετά από τα δέντρα που κόβουμε στο χωράφι για να καθαρίσει και να φυτέψουμε άλλα. Κόβω καρυδιές, καστανιές, έλατα ακόμη και πλατάνια προκειμένου να ελαφρώσει ο χώρος και να είναι πιο εύκολη η ανάπτυξη των καινούργιων. Προσέχω τι να κόψω και διστάζω όταν πρόκειται για δέντρα με τρύπες καθώς υποψιάζομαι πως εκεί μέσα έχουν φωλιά οι κουκουβάγιες που μας βοηθούν στο ξεπάστρεμα των ποντικιών και δυστυχώς έμειναν ελάχιστες. Έτσι δεν πειράζω καθόλου κάποιες γέρικες μεγάλες καστανιές ενώ δεν λυπάμαι καθόλου τα έλατα γιατί έχουν πνίξει τα καρποφόρα και συντάσσομαι με εκείνους που λένε στα ίσια ότι αυτά τα δέντρα δυνάστευσαν επί χρόνια τους κτηνοτρόφους και εν τέλει τους εξαφάνισαν. Χώρια δε που πολλοί συγχωριανοί, τα είδαν και σαν καλλωπιστικά και τα φύτεψαν στις αυλές των νεωτερικών εξοχικών και τώρα που βαραίνουν τον τόπο δεν ξέρουν με ποιο τρόπο να τα ξεκάνουν.

Προχθές όμως, λιανίζοντας τον κορμό μιας μικρής σε διάμετρο ξερής καστανιάς, πετάχτηκε από μέσα μια νυχτερίδα και έκατσε στην άκρη του κούτσουρου ζαλισμένη από το φως του ήλιου. Με τρόμαξε ομολογώ γιατί δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες εκπλήξεις. Βλέπω μέσα στα κούτσουρα μυρμήγκια, σαύρες, φίδια, καμιά φορά, σφήκες, σερσέκια, ακόμη και φωλιές ποντικών και σκίουρων έχω διαλύσει αλλά νυχτερίδα δεν είχα δει ποτέ. Κατάλαβα όμως, μη βρίσκοντας πουθενά αλλού καταφύγιο, μιας και δεν υπάρχουν πια αχυρώνες και παρατημένα παλιά σπίτια στο χωριό, βρήκε την τρύπα στην καστανιά και φώλιασε. Έχοντας υπ’ όψιν και τη σχέση αυτού του πλάσματος με τον κορωνοϊό, δεν την ακούμπησα αλλά με ένα ξυλαράκι πάνω στο οποίο γαντζώθηκε, την βοήθησα να βγει από το κούτσουρο και την άφησα να ηρεμήσει παρατηρώντας την. Είναι ένα όμορφο, παράξενο πλάσμα που φοβάται πολύ όπως κατάλαβα όταν είναι στο φως, σαν μικρό ποντίκι με φτερά μοιάζει. Σαν ένιωσε ασφαλής και να απαλλαγώ από την ευθύνη της επιβίωσής της, την έσπρωξα να πέσει έξω από τον σωρό των ξύλων και την επέβλεπα μέχρι να πετάξει και να βρει αυτή το χώρο που θα κρυφτεί. Έκατσε εκεί λίγα λεπτά λουφαγμένη, τέντωσε τα φτερά της και ξαφνικά πέταξε. Έκανε πρώτα ένα γύρο πάνω από το κεφάλι μου και έφυγε προς το δάσος αναζητώντας σίγουρα κάποιο γέρικο δέντρο να κρυφτεί μέχρι να πέσει το σκοτάδι… ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 21102020

ΣΤΟΝ ΑΜΑΡΑΝΤΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ «ΙΑΝΟΥ»

Η κυρά Σοφία Τσαντήλα, μας είπε ότι στον αιώνα που κοντεύει να αριθμεί τα χρόνια της και απ' όσα είχε ακούσει από τους παλιότερους, ποτέ δεν θυμόνταν κανένας τέτοιο μεγάλο κακό.

Τον νομό Καρδίτσας τον θεωρώ σαν δεύτερη πατρίδα μου. Κάποια δε χωριά της τα νιώθω και τα αγαπώ σαν το δικό μου και αναγνωρίζομαι σαν συγχωριανός - στη Νεράιδα (Σπινάσα) και στον Αμάραντο-  στα οποία διατηρώ εδώ και πολλά χρόνια καλές, πολύτιμες φιλίες. Οι επισκέψεις μου δε σε αυτά σε διάφορες εποχές του χρόνου και με ποικίλες αφορμές ήταν συχνές ενώ πολλά ήταν τα κείμενα και οι φωτογραφίες που δημοσίευσα σε εφημερίδες και περιοδικά με θέματα για τον τόπο και τους ανθρώπους τους.

 Δεν μπόρεσα όμως μετά το πλήγμα που δέχθηκε ο νομός Καρδίτσας από το πέρασμα του «Ιανόυ» στις 18/19 Σεπτεμβρίου να βρεθώ κοντά στους φίλους και να βάλω κι εγώ ένα χεράκι στο ξελάσπωμα και στο ξεμπάζωμα που χρειάζονταν ο τόπος τους. Μόνο νοερά ήμουν δίπλα τους και μοιραζόμουν μαζί τους την αγωνία της επόμενης ημέρας που όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν είναι καθόλου εύκολα να ξαναβρεί ο τόπος τον ρυθμό του αν δεν παρθούν γενναίες αποφάσεις και ληφθούν μέτρα που θα ησυχάσουν τον κόσμο.

 Τα κατάφερα όμως, από την Τετάρτη ως χθες το βράδυ να περάσω για λίγο από στην Καρδίτσα και να «ξεναγηθώ» κατόπιν από τον καλό φίλο Αντώνη Παπαδάκο, στο χωριό του, τον Αμάραντο, που ελάχιστα θυμίζει αυτό που ήταν πριν την καταστροφή που προξένησε ο «Ιανός». Έτσι περάσαμε μαζί δυο μέρες περπατώντας ανάμεσα στις πέτρες, τα ξύλα και τη λάσπη που έφεραν τα νερά μέσα στο χωριό συνομιλώντας με τους ανθρώπους που με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να συμμαζέψουν το χωριό πριν τους προλάβει ο χειμώνας.

Μια πόρτα, με την πινακίδα ότι ο σκύλος δαγκώνει, κουβάλησε το ρέμα και 

την έστησε σαν σύμβολο του ότι τίποτα δεν είναι έτσι που νομίζουμε...

Θα μπορούσαμε, ομολογώ να βάλουμε κι εμείς ένα χέρι αλλά προτιμήσαμε να κάνουμε κάτι άλλο: την καταγραφή αυτού του μεγάλου αγώνα που δίνουν αυτές τις ημέρες οι συγχωριανοί στον Αμάραντο, μέσα από σύντομες βιντεοσκοπημένες συνεντεύξεις που πήραμε από αρκετούς και φωτογραφίες από το χωριό που αρχίζει σιγά – σιγά να βρίσκει τον ρυθμό του καθώς υποχωρεί και η απογοήτευση των πρώτων ημερών. Το παράδειγμα ορισμένων που μπήκαν αμέσως με το ξημέρωμα της τραγικής ημέρας για τον Αμάραντο στην πρώτη γραμμή με τα φτυάρια και τα τσαπιά να ανοίξουν τους δρόμους και  τις πόρτες των σπιτιών και να επισκευάσουν τις επείγουσες βλάβες, θα μνημονεύεται για χρόνια.

 Στόχος αυτού του έργου είναι να δημιουργηθεί ένα αρχείο καταγραφής εμπειριών, απόψεων και κριτικής για τον μεγαλύτερο κίνδυνο που διέτρεξε σε όλη του την ιστορία ο Αμάραντος και να αποτελέσει αυτό τώρα αλλά και το μέλλον, κτήμα μάθησης και προβληματισμού για τους ίδιους αλλά και για όσους διαισθάνονται ότι μπορούν να βρεθούν κάποια στιγμή ξαφνικά στη θέση τους. Με τα συμπεράσματα δε που θα προκύψουν από την λαϊκή συνέλευση της Κυριακής, την οποία διοργανώνει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αμαράντου όπου έχουν κληθεί άπαντες οι εμπλεκόμενοι στο Νομό Καρδίτσας για να συζητήσουν το ζήτημα και να ενώσουν τις δυνάμεις τους έτσι ώστε κανένα φαινόμενο σαν τον «Ιανό» να μην βρει ανοχύρωτη καμία πόλη και χωριό, θα συμπληρωθεί και θα αποτελεί οδηγό εμπειρίας και πρόληψης για όλους.

Ο Φώτης Καραγιάννης, πέρασε την φοβερή νύχτα στο μπαλκόνι του, μέσα στο σκοτάδι αλλά με το ξημέρωμα βγήκε και περπάτησε στο χωριό και ήταν από τους πρώτους που κατέγραψε τις καταστροφές.

ΥΓ.  Θα ακολουθήσουν τις επόμενες ημέρες διάφορες δημοσιεύσεις με την μορφή ρεπορτάζ ή   παρεμβάσεων που στόχο θα έχουν να συμπληρώσουν το έργο αυτό και σε αυτό είναι πολύτιμη η συνεισφορά όλων όσων έζησαν τη φοβερή νύχτα της 18^ης προς την 19^η στον Αμάραντο με καταθέσεις, μαρτυρίες και φυσικά φωτογραφικό υλικό.      

ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ, 17102020 

ΜΙΑ ΓΑΤΑ ΣΤΟ ΚΟΣΚΙΝΟ ΜΕ ΤΑ ΚΑΡΥΔΙΑ

 

Από τις τρεις γάτες της μάνας μου, η μονόφθαλμη Κουρελού είναι αυτή που έχει το προνόμιο να μπαίνει δέκα πόντους μέσα από την πόρτα του σπιτιού αλλά μετά πηγαίνει να κοιμάται στην αχυρώνα μαζί με την Γυρίστρα και την Φλοκάτη και τα δυο ανήλικα που θα βαφτίσουμε μόλις μας συνηθίσουν. Την Κουρελού έπιασα σήμερα να κοιμάται μέσα στο κόσκινο με τα καρύδια που ήρθε πια η ώρα τους να μαζέψουμε και να κλείσει, σε κάνα δυο εβδομάδες μετά και το μάζεμα των κάστανων, ο φετινός κύκλος της παραγωγής στο μεγάλο χωράφι που παλεύω από την άνοιξη να αναστήσω. Την Κουρελού την έπιασα να κοιμάται και έμοιαζε σαν να κλώθει τα καρύδια και μόλις άκουσε το κλικ πετάχτηκε σαν ελατήριο και έφυγε, αφήνοντας την εντύπωση πως ήταν εκεί να τα φυλάει από τα ποντίκια τα οποία όπως κάθε χρόνο, άφησαν να μαζέψουμε τα μισά αφού πήραν κι αυτά το μερίδιο τους…  

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 03102020