ΤΟ ΜΠΕΡΓΑΜΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΟΝΤΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

 

Έβλεπα, από την καραντίνα που οικειοθελώς μπαίνω για δεύτερη χρονιά στο χωριό και συνεχίζω να βλέπω μια ιδιαίτερα αυξημένη με την επιδημία του Covid-19 εκδοτική δραστηριότητα και αρθοaγραφία και προκαλούμαι, ομολογώ, να διαβάσω όσο γίνεται περισσότερα στο χρόνο βέβαια που μου επιτρέπουν οι δραστηριότητες στο χωράφι...

Διάβασα αρκετά, αλλά αυτό που μου έμεινε ήταν το βιβλίο του Κώστα Ποντικόπουλου «Μπέργαμο – Κούρβα Πιζάνι – Ρέκβιεμ» (Εκδόσεις «Εύμαρος» 2021). Ο Κώστας είναι καλός φίλος και συγχωριανός, μας συνδέουν πολλά από την παιδική μας ηλικία και παρακολουθώ την ωραία και ενδιαφέρουσα πορεία του στη λογοτεχνία. Μόλις βρέθηκα στην Αθήνα πριν από λίγες ημέρες, πήγα στην «Πολιτεία» και πήρα το βιβλίο να το διαβάσω πρώτα και μετά να μιλήσω μαζί του πράγμα που έγινε αμέσως μετά από δυο ώρες σαν γύρισα στο σπίτι.

Το βιβλίο του Κώστα είναι το μόνο που διάβασα τα τελευταία είκοσι χρόνια μόλις βγήκα από το βιβλιοπωλείο σε παγκάκι, ένα απ’ αυτά που έχουν απομείνει γύρω από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στην Ακαδημίας και χωρίς κόσμο γύρω μου. Το αναφέρω γιατί το παγκάκι ενισχύει τον συμβολισμό της επιδημίας, με την απαγόρευση της λειτουργίας των καταστημάτων, όπως το σουβλατζίδικο «Προδόρπιον» στη γωνία της Ασκληπιού. Το διάβασα μονορούφι και καμάρωσα για τον τρόπο που ο Κώστας διηγείται μέσα από μικρές ιστορίες τεσσάρων ανδρών της οικογένειας Τεντέσκι που αγαπούν το ποδόσφαιρο και κυρίως την ομάδα τους Αταλάντα, το πώς κλείνει μια εποχή και ανοίγει μια άλλη, κάτι που στην Ελλάδα το αισθανθήκαμε με άλλους τρόπους, ο κάθε ένας με τον δικό του αλλά στον παρονομαστή, όλοι θα τον μοιραστούμε θέλω να πιστεύω αναλόγως.

Μέσα από τέσσερις γενιές, περιγράφεται η ιστορία μιας ακμάζουσας πόλης που ένα γεγονός, συνδεδεμένο με το ποδόσφαιρο, γίνεται η αρχή για μια εφιαλτική εποχή που μπήκε πρώτα το Μπέργκαμο και μετά όλος ο κόσμος. Η γεύση που αφήνει η ανάγνωση του βιβλίου σε ένα παγκάκι της Αθήνας, με τη μάσκα στο πρόσωπο και απέναντι σε ένα κατάστημα εστίασης που εξυπηρετεί το κοινό από την πόρτα, είναι στυφή και η αναδρομή σε όσα ζήσαμε στην προ covid – 19 εποχή αναπόφευκτη. Όσο για το μέλλον, η πίστη ότι μπορεί να γίνει καλύτερο, είναι αυτή που ενισχύει τη θέλησή μας να το κάνουμε. Ο Κώστας υπαινικτικά το αφήνει στις τελευταίες σελίδες του ωραίου βιβλίου που μας χάρισε.   

ΥΓ. Ο Κώστας με προκάλεσε να βάλω κι εγώ τις σημειώσεις μου για την καραντίνα στο χωριό και το πώς είδαμε την επιδημία στην ύπαιθρο και τον ευχαριστώ για το σκούντημα…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 17052021

ΜΝΗΜΗ ΒΑΓΓΕΛΗ ΛΑΜΠΡΟΥ (1952 – 2021)

Ο Βαγγέλης Λάμπρου (ή Τραγδάρας) (1952- 2021) ήταν από εκείνους τους συμπατριώτες που μεγαλώνοντας δεν διάλεξε όπως οι περισσότεροι από την πρώτη μεταπολεμική γενιά να φύγει από τον τόπο του, την Ανατολική Φραγκίστα Ευρυτανίας αλλά έμεινε να ζήσει και να προκόψει στην γενέτειρα. Στην αρχή ασχολήθηκε με τις συνηθισμένες αγροκτηνοτροφικές εργασίες, κατόπιν έπιασε δουλειά στα ΚΤΕΛ Φθιώτιδας αλλά η πρόσληψή του στην Δασοφυλακή, το έτος 1980-1981, ήταν αυτή που τον έδεσε περισσότερο με την μικρή μας πατρίδα. 

 Ως δασοφύλακας έμαθε και γνώρισε σπιθαμή τη σπιθαμή όλη την Δυτική Ευρυτανία, κυρίως την περιοχή των πρώην Δήμων Αγράφων, των Αγραίων, πράγμα που τον έκανε πασίγνωστο ενώ η στάση του, στο δύσκολο αυτό έργο καθώς είχε να αντιμετωπίσει αντιλήψεις που δεν ήταν πάντα συμβατές με τις αρχές της φύλαξης και της προστασίας του δάσους αλλά και κατ’ επέκταση της υπαίθρου, θα μνημονεύεται για καιρό. Δίκαιος και επιεικής με τους αναγκεμένους, αυστηρός με τους θρασείς και τους τάχα… ανυπότακτους συμπατριώτες μας, ευθύς και ντόμπρος, ο Βαγγέλης κατάφερε να δημιουργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης με όλους και οι υποθέσεις και οι διαφορές που προέκυπταν να μην έβγαιναν έξω από τα σύνορα των χωριών και δεν έφθαναν κν στις αίθουσες των Δικαστηρίων, καθότι πάντα έδινε λύσεις. Έτσι τον θυμούνται και θα τον μνημονεύουν όσοι έχουν ακόμη μια θέση στην παραγωγική ζωή της Δυτικής Ευρυτανίας.

Η Δασοφυλακή ήταν αυτή που θεμελίωσε την μόνιμη παραμονή του στην Ανατολική Φραγκίστα όπου έκανε οικογένεια με την Βασιλική και απέκτησαν δυο παιδιά, τον Βασίλη και την Κωνσταντίνα. Ενεργός πολίτης, δεν έμεινε να βιώνει παθητικά την ζωή ενός χωριού που προοδευτικά έσβηνε, όπως όλα της περιοχής. Αναμείχθηκε με τα κοινά από το έτος 1990, ως κοινοτικός σύμβουλος του χωριού του, από το έτος 1995 έως και το έτος 1998, διετέλεσε Πρόεδρος της Ανατολικής Φραγκίστας, σε μια κρίσιμη περίοδο για την Κοινότητα και αρκετά σημαντικά έργα οφείλονται στις πρωτοβουλίες του που έλαβε, όπως το πάρκινγκ που άλλαξε τη μορφή του χωριού. Επίσης και για και για την ενίσχυση και συνέχεια του Παζαριού της Σωτήρας. Έκτοτε από σύσταση του πρώην Καποδιστριακού Δήμου Φραγκίστας εκλέγονταν συνέχεια δημοτικός σύμβουλος, πάλευε για το χωριό του και όχι μόνον και από το έτος 2007 έως και το 2010 διετέλεσε Αντιδήμαρχος Φραγκίστας Ευρυτανίας και ήτο περήφανος για το έργα που έγιναν στην Ανατολική Φραγκίστα, αλλά και στα άλλα χωριά του Δήμου. Εργάστηκε επίσης για την επιστροφή της έδρας του Καλλικρατικού Δήμου Αγράφων στην Δυτική Φραγκίστα για να αξιοποιηθεί και το σχολείο – μνημείο. 

 Ως συνταξιούχος, ο Βαγγέλης περνούσε τα τελευταία χρόνια στην Ανατολική Φραγκίστα, ασχολούμενος με αγροτοκτηνοτροφικές εργασίες και ήταν για τους χωριανούς και όλο τον κόσμο, ένας ανθρωπος που ενέπνεε τον σεβασμό. Όμως η μοίρα αλλά του επιφύλασσε. Την περίοδο της πανδημίας δεν στάθηκε τυχερός να ζήσει, να δει το τέλος αυτής της συμφοράς. Άγνωστο πώς, κόλλησε τον ιό, νοσηλεύθηκε αρχικά στο Νοσοκομείο Καρπενησίου και στη συνέχεια μεταφέρθηκε επειγόντως στη Λαμία όπου διασωληνώθηκε αλλά εξαιτίας μιας ενδονοσοκομειακής λοίμωξης, πέθανε, σε ηλικία 69 ετών, την Κυριακή των Βαϊων και την Μεγάλη Δευτέρα, έγινε η κηδεία του, στην Ανατολική Φραγκίστα που κανένας ακόμη δεν πιστεύει ότι πέθανε ο Βαγγέλης, μέσα σε ένα βουβό κλίμα. Ο θάνατός του, μας λύπησε όλους. Ένα ΓΙΑΤΙ, ακόμη ΜΈΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ δεν έχει απάντηση και ούτε θα δοθεί. 

Χάσαμε έναν καλό φίλο, έναν πολύτιμο συγχωριανό και κυρίως γιατί σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που βιώνουμε, έναν άνθρωπο που όλη του τη ζωή τάχθηκε να δεί το χωριό του να προκόβει. Καλό κουράγιο στην οικογενειά του,να βρούν την δύναμη να ξεπεράσουν την απωλειά του, ΝΑ ΣΤΑΘΟΎΝ ΟΡΘΙΟΙ και εμείς που ζήσαμε τον Βαγγέλη,σίγουρα δεν θα τον ξεχάσουμε ……. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 01052021