ΡΙΓΑΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ

 

Δεν με ενθουσιάζει ομολογώ καθόλου η ιδέα ότι περνάω το καλοκαίρι σε αυτή την άθλια πόλη και το μυαλό μου τρέχει συνεχώς στα βουνά, στον Τυμφρηστό και τα Άγραφα, όπου ο αέρας αυτή την εποχή μοσχοβολάει από τη ρίγανη και τα άλλα αρωματικά φυτά. Δεν μπορώ όμως να κάνω αλλιώς και κάθε τι που μου θυμίζει τα βουνά μας, με συνεπαίρνει και με ταξιδεύει στον ουρανό της Άνω Ελλάδας. Όπως η ρίγανη που έφερε από την Μίκρα και φύτεψε ο αγραφιώτης Νίκος Χόντος στα περβάζια του καφενείου του Hontos Center στην Ομόνοια η οποία αν και αναπτύσσεται πάνω από την ατμόσφαιρα της Ομόνοιας, καταφέρνει εντούτοις να δημιουργεί μια αίσθηση βουνίσιου αέρα και η αψιά μυρωδιά της αν την χαϊδέψει κάποιος με προσοχή μένει στα χέρια για αρκετή ώρα. Η εικόνα της και μόνο πάνω από την πολύβουη πλατεία αρκεί για μια στιγμιαία απόδραση στ’ Άγραφα…

Να είσαι καλά Νίκο που μας δίνεις αυτή την βουνίσια αίσθηση στο κέντρο της πόλης!

ΑΘΗΝΑ, 14062024

Η «ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΗ ΔΟΣΗ» ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΘΡΟΜΒΩΣΗ

 

Προχθές το Facebook μου θύμισε την αναμνηστική δόση του εμβολίου (Astra Zeneka) τέτοιες ημέρες του 2021 (φωτο 1) μια υπόθεση που θα είχαμε ξεχάσει αν εδώ και πολύ καιρό δεν ακούγαμε κάθε μέρα για ένα σωρό συνέπειες και προσεγγίσεις που δίνονται όσον αφορά τον προβληματισμό αν μας έκανε καλό ή προκάλεσε βλάβες που εμφανίζονται αργότερα και συμπτώματα που θα μας ακολουθούν ίσως όλη τη ζωή μας.

Προεξοφλώ ότι δεν ανήκω στον κύκλο των συνωμοσιολόγων αλλά ακούω με προσοχή όσα λέγονται και διαβάζω επιμελώς τα ψελλίσματα των λογής – λογής ειδικών και των παπαγάλων τους στα ΜΜΕ τα οποία ουδόλως με ησυχάζουν. Όταν όμως κάποια πράγματα τα βιώνω εμπειρικά, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Έτσι λοιπόν πέρσι πάλι τέτοιον καιρό (φαίνεται πως η ζέστη ευνοεί τις θρομβώσεις) έπαθα στο ξαφνικό μια «εν το βάθει θρόμβωση» στο δεξί πόδι και στο τσακ πρόλαβα την πνευμονική εμβολή. Οι εξαιρετικοί γιατροί στην «Ευρωκλινική» που με ανέλαβαν και με παρακολούθησαν εξέφρασαν την απορία τους για το πως συνέβη αυτό σε έναν άνθρωπο που έχει περπατήσει την μισή ορεινή Ελλάδα και την περισσότερη νησιωτική και στον οποίο ποτέ δεν παρουσιάστηκε τέτοιο πρόβλημα. Ευτυχώς με πρόλαβαν και με την κατάλληλη αγωγή και προσοχή πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος χωρίς άλλες εκπλήξεις.

Να όμως που προχθές, το Σάββατο το βράδυ που πήγα σε μια εξαιρετική εκδήλωση φίλων, (για την οποία θα γράψω σύντομα) μια μαχαιριά μου έσκισε την πλάτη και στο μέσον αυτής εγκαταστάθηκε ένας διαρκής αφόρητος πόνος. Τρόμαξα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ούτε να σκύψω και κατέφυγα πάλι στην «Ευρωκλινική» όπου διαπιστώθηκε αμέσως πως μια άλλη θρόμβωση, στο αριστερό πόδι τώρα δημιούργησε μια καινούργια πνευμονική εμπλοκή σε διάφορα σημεία του πνεύμονα η οποία αν δεν έδινα προσοχή θα σκότωνε. Μου έκαναν αμέσως όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, ερεύνησαν όλα τα ενδεχόμενα, με έβαλαν σε ένα κρεββάτι με ορούς και οξυγόνο (φωτο 2) και σήμερα που παρουσίασα βελτίωση πήρα εξιτήριο. Θα ακολουθήσω πάλι την φαρμακευτική αγωγή που μου συνέστησαν, θα φοράω εσαεί πλέον ειδικές κάλτσες, θα αποφεύγω χώρους με επιβαρυμένο αέρα, θα αποφεύγω την καθιστική ζωή και τα άβολα καθίσματα και θα πρέπει να περπατάω κάποια χιλιόμετρα την ημέρα για να μην το ξαναπάθω. Α, και θα πρέπει να καταναλώνω και αρκετά λίτρα νερού να βοηθάω την κυκλοφορία του αίματος και ακόμη να μην πηγαίνω σε μέρη που είναι μακριά από νοσοκομεία…

Από που προήλθε αυτή η καινούργια θρόμβωση κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά τίποτα αλλά εμένα πια δεν μου βγαίνει από το μυαλό ότι όλα αυτά που λένε για τα εμβόλια είναι πέρα ως πέρα αληθινά και ότι κι εγώ μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους στην περίοδο της επιδημίας πέσαμε θύματα μιας παγκόσμιας συντεχνίας ανήθικων επιστημόνων και άπληστων πολιτικών. Ελπίζω πως θα τα καταφέρω να φτάσω και στην επόμενη αναμνηστική επέτειο του χρόνου οπότε θα κάνουμε λογαριασμό, εύχομαι με λιγότερες απουσίες…    

ΑΘΗΝΑ, 12062024  

ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΑΓΡΙΑ ΚΕΡΑΣΙΑ

 

Λίγες μέρες πάνω, λίγες κάτω και τα λαχταριστά κεράσια είναι τελικά τα φρούτα που χαρακτηρίζουν τον Ιούνιο μαζί με τα ταπεινά κορόμηλα, τις τιμές των οποίων ακούμε και δεν πιστεύουμε πως υπάρχουν και συμπολίτες μας που τα πληρώνουν για να τα γευτούν…

Έτσι ήταν πάντα με τα κεράσια (με τα κορόμηλα είναι άλλη ιστορία) τα οποία πάντα είχαν μια υψηλή τιμή και τα απολάμβαναν οι εύποροι και βεβαίως όσοι είχαν κερασιές, κόβοντας λίγο από το κέρδος που θα είχαν από τους πολύτιμους αυτούς καρπούς που εμπορεύονταν. Και ήταν ακριβά γιατί η παρουσία τους αυτόν το μήνα σήμαινε και την αρχή της καρποφορίας των άλλων δέντρων που θα κρατούσε μέχρι το βαθύ φθινόπωρο. Έτσι όλοι οι άνθρωποι ήθελαν να τα δοκιμάσουν και με τη γεύση τους στο στόμα να καλωσορίσουν το καλοκαίρι μ’ αυτό τον τρόπο.

Δεν ήταν  εξάλλου καθόλου τυχαία η έκφραση «καλοσκαίρισμα» που αναφέρονταν αποκλειστικά στα φρούτα και σήμαινε στη γλώσσα της υπαίθρου ότι ευτυχήσαμε κι εφέτος να καλοσκαιρίσουμε κεράσια. Δηλαδή, βγάλαμε τον χειμώνα και πάμε δυνατοί να δοκιμαστούμε στον επόμενο. Δεν απαιτούσε πολλά κεράσια το καλοσκαίρισμα, μια χούφτα ήταν αρκετή να γλυκάνει το στόμα μαζί με την ψυχή. Γι’ αυτό και όλοι σχεδόν φρόντιζαν να έχουν μια κερασιά στον κήπο τους κι όσοι πάλι δεν διέθεταν, είχαν τα τυχερά τους γιατί η είσοδος στο καλοκαίρι στις αγροτικές κοινότητες του παρελθόντος, απαιτούσε και μια ισοτιμία τόσο στη δουλειά όσο και στην απόλαυση.

Επόμενο ήταν να γραφτούν για τα κεράσια πολλά πράγματα που υποστήριζαν τον μύθο τους και πολλές περιοχές της χώρας, όπως η Έδεσσα ή το Πήλιο έγιναν πιο γνωστές ιδιαίτερα χάρη στην συστηματική καλλιέργεια ορισμένων ποικιλιών κερασιών τα οποία ήταν περιζήτητες στις αγορές. Πράγματι ξεχώριζαν τα κεράσια των Βοδενών (έτσι έλεγαν την Έδεσσα παλιά) και αποτελούν σχεδόν μονοκαλλιέργεια στην περιοχή αυτή και πηγή πλούτου για όσους ασχολούνται με αυτά, όπως και με τα ροδάκινα ή τα ακτινίδια.

Και σε άλλες περιοχές είχαν κεράσια που ξεχώριζαν, κάθε τόπος σχεδόν είχε την δική του ποικιλία, δείγμα της θαυμαστής προσαρμοστικότητας και απόδοσης της κερασιάς σε κάθε συνθήκη. Στην περιοχή μου, την Δυτική Φθιώτιδα είχαμε τα περίφημα καψιώτικα κεράσια, ροζ ως άσπρα, σφιχτά και ανθεκτικά στις μετακινήσεις και χάρη σε αυτά αρκετοί συγχωριανοί μου είχαν ένα καλό εισόδημα πουλώντας στα χωριά του κάμπου και στη Λαμία ακόμη. Πρόλαβα αυτό το εμπόριο που γίνονταν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Μετά σταμάτησε γιατί αναπτύχθηκε η αγορά και οι άνθρωποι παράτησαν τις κερασιές ή δεν κατάφεραν να προσαρμόσουν την καλλιέργειά τους στις νέες συνθήκες.

Πέρα όμως από τα κεράσια, τα δάση ήταν γεμάτα αγριοκερασιές που ο μικρός τους καρπός ήταν δώρο από τη φύση πρώτα στα πουλιά που αυτό τον καιρό μεγαλώνουν τα βλαστάρια τους στις φωλιές καθώς και σε άλλα ζώα, μεγάλα όπως οι αρκούδες ή μικρά όπως οι σκίουροι ή τα σκαθάρια. Αυτές τις κερασιές με τον μικρό, υπόστυφο συνήθως καρπό, κόκκινο ή κίτρινο δεν τις επισκέπτονταν τόσο πολύ οι άνθρωποι, μόνο σαν δεν είχαν άλλες ήμερες στον κήπο τις τιμούσαν. Όσοι όμως ήξεραν που είναι, χόρταιναν κεράσια και φυσικά δεν το μαρτυρούσαν στους άλλους για να έχουν την αποκλειστικότητα.

Τα τελευταία χρόνια κάποιοι που ασχολούνται με την γευσιγνωσία, τις πηγές και τις εμπειρίες της, πηγαίνουν και τις τρυγάνε όχι τόσο για να φάνε τον καρπό τους αλλά με αυτόν να φτιάξουν υπέροχες όντως μαρμελάδες ή ποτά. Τα τελευταία επίσης χρόνια παρατηρείται και μια εξάπλωση των άγριων κερασιών στα δάση, πράγμα που χρεώνεται στα πουλιά που μεταφέρουν τα κουκούτσια παντού και στην απουσία των κατσικιών που κάποτε ρήμαζαν τα πάντα. Πάντως, όποιος ξέρει στο δάσος ή στις παρατημένες εξοχές αγριοκερασιές, ξέρει να τιμά μαζί με τα πουλιά τον αγώνα αυτών των μοναδικών δέντρων

ΑΘΗΝΑ, 01062024