Περνάει γρήγορα ο καιρός και ήρθε η μέρα να κάνω το μνημόσυνο
για τη μάνα που τον περασμένο μήνα γύρισε στη γη της, στην Παναγία, το κοιμητήριο
του χωριού μας. Έτσι την Κυριακή, 15 του Δεκεμβρίου το πρωί στην εκκλησία της Αγίας
Τριάδας, όσοι την αγαπούσαν και την θυμούνται, μπορούν να έρθουν να ανάψουν ένα
κερί στη μνήμη της. Το μνημόσυνο θα είναι κοινό με τον πατέρα που αυτές τις ημέρες
κλείνει κι αυτός 10 χρόνια στον ουρανό.
ΑΘΗΝΑ, 11122024
Αργήσαμε να μπούμε στο εορταστικό κλίμα των Χριστουγέννων αλλά φέτος βρήκαμε τα καλύτερα στολίδια. Αναφέρομαι βέβαια σε όσους αγαπούν τους λύκους και θέλουν να βρίσκονται δίπλα μας αλλά και σε όσους νιώθουν ανήμερο τον λύκο μέσα τους. Όχι αυτόν που τρώει τα επτά κατσικάκια ή τα τρία γουρουνάκια ή παραμονεύει κάτω από την κουβέρτα της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας, αλλά τον άλλο που μαγεύεται με το φεγγάρι και του τραγουδάει στη δική του γλώσσα κι εκείνον που μπορεί μέσα σε μια νύχτα να φτάσει από το ένα βουνό στο άλλο, που δεν τον εμποδίζουν τα φουσκωμένα ποτάμια και τα βαριά χιόνια να ανέβει στην κορυφή.
Τα στολίδια με τους λύκους από την ιστοσελίδα Amazing Wolf στην
οποία υπάρχει και η διεύθυνση https://nemashop.com/
για όποιον θέλει να τα παραγγείλει…
ATHENS, 09122024
Ήταν μεγάλη μέρα η σημερινή για την οικογένεια καθώς γιόρταζε η γιαγιά η Κατερίνη, μια γενναία γυναίκα που έζησε όλη την ιστορία του 20ου αιώνα στην μικρή μας πατρίδα και μείναμε να την μνημονεύουμε με αγάπη πια μόνο τα εγγόνια. Από μεγάλο σόι, τους Κουτραίους γεννήθηκε στη Βίγλα, έναν ιδιαίτερο τόπο δίπλα στη Ζιώψη (το χωριό που μετά τον πόλεμο μετακινήθηκε προς τον Σπερχειό και ονομάστηκε Άγιος Γεώργιος) και παντρεύτηκε τον παππού Δημήτριο Προβόπουλο (ή Προβιά) και μαζί έκαναν εννιά παιδιά από τα οποία έζησαν μόνο τα πέντε, ο Παναγιώτης, ο Κλεομένης, ο Κώστας, η Γεωργία και ο πατέρας μου Γιώργος. Ο παππούς πέθανε στις αρχές του 1940 μετά από έναν τραυματισμό που έγινε σε κάποιο νταμάρι και μεγάλωσε μόνη της πέντε παιδιά δουλεύοντας σκληρά. Ιδιαίτερα δύσκολη ήταν γι’ αυτή η περίοδος της Κατοχής και του Εμφυλίου που ήταν πολύ ματωμένος στην περιοχή μας και κατάφερε να μην υπάρξουν θύματα στην οικογένεια.
Όταν παντρεύτηκαν τα παιδιά έμεινε με την κόρη της Γεωργία στον Άγιο Γεώργιο αλλά βοηθούσε όλους και ιδιαίτερα τον πατέρα μου που ως μικρότερο αγαπούσε πολύ, και παντρεύτηκε τελευταίος τη μάνα μου στη Μεγάλη Κάψη. Καθώς δε ήταν ακόμη πολύ νέος όταν παντρεύτηκε (είχα γεννηθεί πριν πάει στρατιώτης) η γιαγιά ήρθε και εγκαταστάθηκε στο χωριό να είναι δίπλα στη μάνα μου και μοιράστηκε μαζί της τις δουλειές για δύο χρόνια. Περισσότερο θυμάμαι πως ήμουν στην ποδιά της παρά στην αγκαλιά της μάνας μας που έτρεχε όλη τη μέρα στους κήπους, το χωράφι και τα ζωντανά, τόσο που αυτή αποκαλούσα κι εγώ μάνα, όπως έκανε από σεβασμό η μάνα μου και μου άρεσε τόσο πολύ που ήθελα να κοιμάμαι δίπλα της όταν έρχονταν κατόπιν στο χωριό.
Η γιαγιά έμεινε μαζί μας στο χωριό μέχρι που απολύθηκε ο πατέρας μου και γύρισε στον Άγιο Γεώργιο αλλά δεν έπαψε ποτέ, όσο είχε δυνάμεις να έρχεται στη Μεγάλη Κάψη να βοηθάει την μάνα μου. Είχε ένα γαιδουράκι, τον Χότζα και έρχονταν νωρίς – νωρίς το πρωί και έβαζε πλάτη σε όλες τις αγροτικές δουλειές και συνήθως έφευγε το βράδυ. Την περίμενα πως και πως και ήξερα πως στις τσέπες της είχε πάντα καραμέλες ή λουκούμια. Αυτό κράτησε πολλά χρόνια και την εικόνα της έχω συνδυάσει και με την περίοδο της ακμής του νοικοκυριού της μάνας και του πατέρα μου την δεκαετία 1960 -1970. Όταν δε ο Χότζας πέρασε στον παράδεισο των γαιδάρων πήγαινε και την έφερνε ο πατέρας μου με το αυτοκίνητο και περνούσε κάποιες ημέρες μαζί μας. Τα περισσότερα χρόνια που πήγαινα στο γυμνάσιο έμεινα μαζί της στο πατρογονικό σπίτι στον Άγιο Γεώργιο και ήταν μια από τις πιο ωραίες περιόδους στη ζωή μου καθώς ο έλεγχος που είχα απ’ αυτή ήταν πολύ χαλαρός και η «επανάστασή» μου εξελίσσονταν χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες.
Την γιαγιά Κατερίνη την θυμάμαι και την μνημονεύω σαν ένα αγαθό στοιχείο του τόπου και ένα αρχέγονο, αυστηρό πρότυπο για την κοινωνία που πρόλαβα να γνωρίσω στις τελευταίες τις στιγμές. Η εικόνα της είναι χαραγμένη στο μυαλό μου ως η τελευταία μιας μακράς σειράς γυναικών που με τις πλάτες τους κράτησαν όρθιο τον τόπο μας και στη μνήμη της κάθε χρόνο, περνάω από κάποια εκκλησία και ανάβω ένα κεράκι πιστεύοντας πως με βλέπει από εκεί ψηλά που είναι.
Η γιαγιά Κατερίνη, η μάνα μου κι εγώ μόλις ενός έτους
Δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω που μοιραστήκατε μαζί μου
τον πόνο για τον θάνατο της μάνας μου. Το ενδιαφέρον σας και τα παρηγορητικά
λόγιας σας με βοήθησαν να περάσω με δύναμη τις στιγμές του αποχαιρετισμού, το
προχθεσινό βροχερό απόγευμα στο κοιμητήριο του χωριού. Εκεί όλοι σχεδόν οι
συγχωριανοί και λίγοι, διαλεγμένοι, εκ των συγγενών, της παρασταθήκαμε στον
τελευταίο σταθμό της ζωής της, την επιστροφή στη γη όπου αναπαύονται οι
πρόγονοί μας κι εκεί θα καταλήξουμε κι εμείς μια μέρα να συγκροτήσουμε την ατέλειωτη
κοινότητα των κεκοιμημένων της μικρής μας πατρίδας.
Κάποιοι από εσάς είχατε γνωρίσει από κοντά την κυρά Κούλα,
μπορεί και να καθίσατε στο τραπέζι που έστρωνε και να απολαύσατε τα εξαιρετικά
φαγητά που ετοίμαζε ή να κοιμηθήκατε στο σπίτι της. Άλλοι την ξέρατε μέσα από
τις δικές μου σημειώσεις και τις φωτογραφίες, ειδικά από την περίοδο της
επιδημίας που έμεινα μαζί της και με βάση την εμπειρία και την αυστηρότητά της
επιχείρησα να αναστήσω το χωράφι στο οποίο αφιέρωσε ολόκληρα 80 χρόνια από τη
ζωή της και ήθελε να το αφήσει ακέραιο σε καλά χέρια.
Αυτή η εμπειρία της είναι η μεγάλη παρακαταθήκη που μας
άφησε, παρακαταθήκη η οποία συμπληρώνεται και με την ανάλογη των άλλων μανάδων
της γενιάς της στο χωριό που όλες πια μαζεύτηκαν στον ουρανό κι από θα μας
βλέπουν και θα μας κρίνουν. Εμπειρία την οποία αναλαμβάνω πλέον και επίσημα να
οργανώσω με κάποιο τρόπο και να την μοιραστούμε μαζί κάποια μέρα. Γιατί, και η μάνα
μου κι όλες της γενιάς της έφυγαν από τον κόσμο με το παράπονο γιατί εμείς
παρατήσαμε τον τόπο κι έγινε λόγγος…
Η μάνα δεν της άρεσαν οι φωτογραφίες. Αρνούνταν να ποζάρει
κι έτσι το αποτέλεσμα ήταν πάντα αποκαρδιωτικό. Η καλύτερη που είχε, καλύτερη
με τα δικά μου κριτήρια βέβαια, ήταν εκείνη που είχε στο εκλογικό της
βιβλιάριο, μια φωτογραφία του 1961. Ήταν 28 χρονών και βέβαιη για την δύναμη
που κατείχε, δύναμη που δεν την εγκατέλειψε ποτέ…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 17112024
Στην όμορφη γειτονιά μας, τα Σεπόλια, η μικρούλα σημαία στο
μπαλκονάκι δεν είναι μόνη της, την κρατάει το ζευγάρι με τις παραδοσιακές στολές
και μια ομάδα από τσολιαδάκια. Υποθέτω πως πίσω από τον στολισμό βρίσκεται η
ευαισθησία ενός παιδιού αλλά και μεγάλου να είναι η έμπνευση, αποτελεί
παράδειγμα και δηλώνει μια βαθιά συνέπεια στην ιστορία μας και πίστη για τη
μεγάλη ημέρα που ξημερώνει αύριο.
27102024 ΑΘΗΝΑ
Δεν μπορούσα να μη σταθώ μπροστά σε αυτή την απίστευτη
φωτογραφία που δείχνει τα πρώτα χιόνια στο βουνό Παππούς (Grandfather Mountains) της Βόρειας
Καρολίνα που δημοσίευσε η ιστοσελίδα North Carolina News. Τέτοια σκάλα χρωμάτων που να
δένουν τόσο αρμονικά δεν έχω ξαναδεί και υποπτεύομαι, όπως και άλλοι που
σχολίασαν πως είναι προϊόν Τεχνητής Νοημοσύνης. Μπορεί, και η περίπτωση μας
βοηθάει να αναλογιστούμε ένα μέλλον όπου τα πάντα θα περνάνε μέσα απ’ αυτό το
πράγμα που απλώνεται στη ζωή μας. Εμάς τους τρανότερους λίγο θα μας επηρεάσει
και φαντάζομαι οι νεότερες γενιές θα εξοικειωθούν με αυτή και θα ζουν όπως οι
άνθρωποι στα έργα του Άλντους Χάξλει.
Φυσικά το φθινόπωρο και ο χειμώνας θα συνεχίσουν να έχουν τα
ίδια χρώματα που είχαν πάντα αλλά τα φίλτρα που θα φοράνε στο μυαλό τους οι
άνθρωποι θα τον δείχνουν όπως θέλουν οι άρχοντες της εποχής. Δεν θα είμαστε
εκεί και δεν θα έχουμε όπως ο «άγριος» του Χάξλει να τους πούμε τι χρώματα έχει
πραγματικά ο χειμώνας και το γεύση έχουν τα κάστανα στο δάσος και πως μυρίζουν
τα πεσμένα φύλλα. Φοβάμαι δε πως δεν θα υπάρχουν και βιβλία και περιοδικά να τα
δούνε, κι αν υπάρχουν θα είναι κλειδωμένα στα γραφεία των Διευθυντών. Δεν μπορώ
να σκεφτώ μια τέτοια εποχή, με απελπίζει και δεν θέλω να προσθέσω στις
τρέχουσες ανησυχίες μια ακόμη που αφορά το μέλλον.
Πέρα απ’ αυτά, ενδιαφέρον έχει ο διάλογος που αναπτύχθηκε με τα περισσότερα σχόλια να αφορούν την κατάσταση των κατοίκων αυτής της περιοχής, Βόρεια Καρολίνα και Τενεσί που επλήγησαν την προπερασμένη εβδομάδα από την φοβερή κακοκαιρία που άκουε στο όνομα Έλενα και άφησε άστεγους και με διαλυμένα δίκτυα χιλιάδες ανθρώπους στην λεγόμενη «Ζώνη της Σκουριάς» των ΗΠΑ. Τα επτά στα δέκα σχόλια ήταν ευχές για την ασφάλεια αυτών των ανθρώπων και την αποκατάσταση της κανονικότητας στη ζωή τους.
ΑΘΗΝΑ, 21102024
 |
Ήρθε η ώρα να περάσω και τυπικά το σύνορο προς την
συνταξιοδότηση και ομολογώ πως με τρομάζει. Όχι για το πέρασμα του χρόνου αλλά
για την γραφειοκρατία που απαιτεί μια τέτοια υπόθεση...
|
|
Στις αναζητήσεις των τεκμηρίων του εργασιακού βίου που
απαιτούνται για να βγάλει κάποιος σύνταξη, βρέθηκε σε κάποιο κοίτασμα και το
πρώτο βιβλιάριο υγείας. Τότε που η νεότητα δεν άφηνε περιθώρια για τη χρήση του
και η οποία φυσικά ποτέ δεν έκατσε να σκεφτεί τι θα γίνονταν μέσα σε 44 χρόνια!
Tο δημοσιεύω γιατί οι νεότεροι φαντάζομαι ότι δεν πιστεύουν ότι υπήρχαν τέτοια
χαρτιά...
ΑΘΗΝΑ, 07102024
Στις δυο μέρες που έλειψα από το χωριό, δεν άλλαξαν και πολύ τα πράγματα αλλά βρήκα τα χωράφια φουντωμένα από τη νέα χλόη που ευνόησαν πολύ οι βροχές αυτών των προηγούμενων ημερών. Μαζί με την χλόη αναπτύχτηκαν πάλι πολύ οι φτέρες και τα βάτα, σε σημείο που σε πολλά σημεία ο καθαρισμός του Αυγούστου πήγε χαμένος και πρέπει να τα ξανακόψω τώρα για να μαζέψουμε τα καρύδια. Μαζί με τη χλόη βγήκαν και πλημμύρισαν τα χωράφια τα κυκλάμινα και τα κολχικά, τα οποία πολλοί θεωρούν ως κρόκους που μπορεί να μοιάζουν εκπληκτικά αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με το πολύτιμο αυτό φυτό που φυτρώνει στην Κοζάνη και σπανίως σε άλλα μέρη. Τα κολχικά, η διώχτρες όπως τα λένε στον Ασπροπόταμο είναι δηλητηριώδη και τα αποφεύγουν όλα τα πλάσματα αλλά είναι ωραία για να τα βλέπει κανένας και να τα βάζει φόντο στις φωτογραφίες γιατί όπως και να έχει είναι και αυτά μια ομορφιά του φθινοπώρου..
Τι μου θύμισε απόψε η εξαιρετική φωτογραφία του Mike Manonas με το όμορφο φίδι Coronella austriaca ( Στεφανοφόρος ή ασινόφιδο) στην ομάδα «Ερπετά & Αμφίβια Ελλάδας & Κύπρου».
Οι μάνα και η γιαγιά φαίνεται πως ήξεραν πως θα έρχονταν και γι’ αυτό τον περίμεναν στο χωράφι και χάρηκαν σαν διάβηκε την αμπουριά. Η δική μου χαρά όμως ήταν διπλή καθώς του ζήτησα να ψάξει να βρει και να σκοτώσει το φίδι που με τρόμαξε. Τι να κάνει; Περπάτησε λίγο μέσα στα χορτάρια με ένα ραβδί στο χέρι αλλά που φίδι; Είχε γίνει άφαντο κι εγώ έμεινα στο παράπονο που ο πατέρας μου δεν το σκότωσε και από τότε και πολλά χρόνια μετά έπαψα να πηγαίνω σε αυτό το σημείο του χωραφιού μήπως και φανεί πάλι.
ΛΑΜΙΑ, 17082024
Είναι συμπατριώτες
μας και φίλοι μας, εκλεγμένοι μάλιστα σε κάποιους Δήμους. Ζουν οικογενειακώς
και ολοχρονίς στην μικρή πατρίδα τους και προσπαθούν να προκόψουν σε μια από
τις πιο δυσμενείς περιόδους για την ελληνική ύπαιθρο, στο άψυχο σώμα της οποίας
έχουν πέσει τα αχόρταγα κοράκια κάθε είδους και πλουτίζουν από τα κομμάτια της ενώ
οι πολιτικοί φωτογραφίζονται στα πανηγύρια και βλέπουν απαθώς την ολοκληρωτική
κατάρρευση κάθε τόπου.
Το πιστεύω, όλοι
θέλουν και ειλικρινά να κάνουν κάτι για τον τόπο τους αλλά όταν εκόντες –
άκοντες βρίσκονται κι αυτοί στην δαγκάνα των συμφερόντων που λυμαίνονται την
καθόλου αθώα Τοπική Αυτοδιοίκηση, μοιραία συμβάλλουν στην απαξίωση κάθε
προσπάθειας που γίνεται συστηματικά από την διαπλοκή που έχει ποτίσει ως το
κόκκαλο τον θεσμό.
Είμαστε στο
πλευρό τους και τους κατανοούμε αλλά δεν θέλουμε να βρεθούμε ποτέ στη θέση τους
να προβάλλουν μισά έργα, όπως το γήπεδο 5 Χ 5 σε κάποιο ορεινό χωριό της
Στερεάς Ελλάδας το οποίο τέλειωσε αλλά ο εργολάβος ξέχασε να βάλει δοκάρια.
Πάραυτα, το ατελές έργο θεωρήθηκε αναγκαίο από τον φίλο αυτοδιοικητικό μιας και
το χωριό έχει λίγο κόσμο τώρα, να προβληθεί στα ΜΚΔ, και έτσι, με έμμεσο τρόπο έκανε γνωστή για μια
ακόμη φορά, την αδιαφορία για κάθε αποτέλεσμα που βασιλεύει σε κάθε τόπο και η
οποία έχει ριζώσει για καλά.
ΥΓ. Συνιστώ
το γήπεδο να μην το κλείσουν γιατί κάτι έρμα γιδοπρόβατα που βόσκουν στην
ξεραίλα μπορεί εκεί να δροσίσουν το στόμα τους. Αυτά εξάλλου ελάχιστα τους
απασχολεί αν το γήπεδο έχει δοκάρια. Για την ποιότητα του γκαζόν, σίγουρα έχουν
λόγο…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 05082024
Θα περνούσε, όπως περνούν πια δεκάδες φωτογραφίες μπροστά από τα μάτια μας κάθε μέρα και δεν αποτυπώνονται σε καμιά στοιβάδα του κουρασμένου μυαλού μας, αλλά κάτι με έκανε να σταματήσω και να την περιεργαστώ περισσότερο. Αποτέλεσμα να κάνω εξαιτίας της ένα μακρύ ταξίδι μέσα στο χρόνο και να επιστρέψω στα άγια χρόνια της δεκαετίας του ’60 που η ελληνική ύπαιθρος ήταν ζωντανή και τα χωριά γεμάτα κόσμο…
Δεν ήταν φωτογραφία από το χωριό μου, ένας φίλος είπε πως είναι από κάποιο χωριό των Τρικάλων και δείχνει μια συντροφιά γυναικών να είναι γύρω από μια βρύση για να πάρουν νερό στα δοχεία που κουβαλούσαν μαζί τους. Σε διάφορες ηλικίες, ντυμένες όμορφα και ένα παιδί στην ποδιά της γιαγιάς. Η βρύση δεν είναι από εκείνες της παράδοσης που πήγαιναν οι γυναίκες με το σταμνί κάποτε να πάρουν νερό για το σπίτι και για τις οποίες γράφτηκαν πολλά όμορφα τραγούδια αλλά η βρύση από το δίκτυο που πρόσφατα είχε γίνει στο χωριό και ακόμη δεν είχε απλωθεί στα σπίτια, μόνο σε κάποια κεντρικά σημεία έβαλαν βρύσες κι από εκεί προμηθεύονταν νερό οι γυναίκες. Το κουβάλημα του νερού στο σπίτι, να μην ξεχνάμε, ήταν αποκλειστικά γυναικεία δουλειά και των παιδιών. Οι άντρες σπάνια πήγαιναν να κουβαλήσουν νερό, ούτε και αν ήταν αναγκασμένοι το έκαναν!
Αυτές οι βρύσες ήταν μια ενδιάμεση λύση μέχρι να φτάσουν οι σωλήνες στο σπίτι και αυτό ήταν μια επανάσταση που άλλαξε την ζωή των χωριών και των ανθρώπων του. Πρώτα – πρώτα απελευθέρωσε τις γυναίκες από μια δουλεία που ανάλογα με τα πρόσωπα και τις ανάγκες κάθε νοικοκυριού ήταν και το βάρος της. Ανάσαναν οι γυναίκες των χωριών και μπορούσαν πλέον να έχουν όσο νερό ήθελαν για την λάτρα του σπιτιού και την καθαριότητα. Απαλλάχθηκαν κυριολεκτικά από μια αιώνια αγγαρεία που επιτελούσαν.
Από την άλλη όμως, η εγκατάσταση βρύσης μέσα στα σπίτια ή στις αυλές για τα ζωντανά σταμάτησαν μια άλλη αιώνια συνήθεια των γυναικών να συναντιόνται στις βρύσες, να τα λένε και να ανταλλάσσουν πληροφορίες. Το «πρακτορείο ειδήσεων» κάθε γειτονιάς ή του χωριού ολόκληρου λειτουργούσε σε συγκεκριμένες ώρες ώστε να πηγαίνουν περισσότερες κι εκεί περιμένοντας να γεμίσει η στάμνα ή το δοχείο κατάφερναν να κουβεντιάσουν όλα τα νέα. Στη δύσκολη, γεμάτη υποχρεώσεις ζωή τους η συνάντηση στη βρύση ήταν ένα χαρούμενο διάλειμμα από το οποίο όμως δημιουργούνταν πολλές φορές αρκετές παρεξηγήσεις γιατί τα «φίλτρα» στις ειδήσεις τότε ήταν άγνωστα. Γι’ αυτό και δεν ήταν λίγες οι φορές που το αντάμωμα στη βρύση των γυναικών αντιμετωπίζονταν σκωπτικά και γεμάτο υπονοούμενα αν μάλιστα τύχαινε να περάσει από εκεί και κάποιος άντρας.
Η φωτογραφία των γυναικών στη βρύση πρέπει να είναι τραβηγμένη στα τέλη της δεκαετίας του '60, εποχή που σε όλα τα χωριά, ακόμη και στα ορεινά δικά μας, οι κοινότητες ζούσαν μια αυταπάτη αισιοδοξίας καθώς απολάμβαναν τα «μεγάλα έργα», τον δρόμο, την ύδρευση μέσω δικτύων, τον εξηλεκτρισμό και την τηλεφωνία. Όταν όμως αυτά έφτασαν στο τέλος τους άρχισε ο κόσμος να αραιώνει γιατί έφευγε στις πόλεις για αναζήτηση εργασίας και καλύτερης ζωής όπως πίστευε. Πολύ σύντομα όλα τα χωριά άδειασαν κι έτσι αποδείχθηκε πως τα «μεγάλα έργα» δεν ήταν ικανά να κρατήσουν κανένα στον τόπο του. Κάτι άλλο χρειάζονταν αλλά κανένας δεν έκατσε να το σκεφτεί τότε…
NEXT DEAL, 25072024
.jpeg)
2.jpeg)
Γράφει ο Αντώνης Παπαδάκος, πρόεδρος του Τ.Δ. Αμάραντος (Αγράφων) Καρδίτσας και μας γυρίζει με πολύ τρυφερό τρόπο σε μια άλλη εποχή.
«Την ώρα που οι εργασίες κοπής βλάστησης συνεχίζονταν εντατικά
νωρίς το πρωί πριν οι θερμοκρασίες αυξηθούν, στη τοποθεσία Μύλος κομβικό σημείο
του χωριού, είχαμε την αθώα επίβλεψη της κυρίας Ευθυμίας (Μίας).
- Τη κάνετε ορέ παλικαράκια αυτού;
- Κόβουμε τα κλωνάρια. Να φωτίσει καλύτερα γιαγιά.
Η κυρία Ευθυμία ήταν καθισμένη σε μια καρέκλα και είχε το χρόνο
να παρακολουθεί τις εργασίες κοπής της αυξημένης βλάστησης. Οι απαιτήσεις κοπής
στη πλατεία στον Μύλο ήταν απαιτητικές. Όμως το αποτέλεσμα εμφανές.
- Ξεθαμπώσαμαν Αντωνάκη μ’!
Αναφώνησε η σοφή κυρία Ευθυμία. Μια λέξη με απέραντες έννοιες,
μου δημιούργησαν μια αναστάτωση μνήμης όταν κατά καιρούς συνομιλώ και
παλαιότερα με τον μπάρμπα Γιώργο, ιδιαίτερης αξίας άνθρωποι - σοφοί χωρίς να
έχουν βγάλει τo Δημοτικό σχολείο της πολιτείας. Λίγα λόγια πολλές έννοιες.
Σήμερα στέκομαι συχνά στην αυλή της Ευθυμίας για μια καλημέρα, που γίνεται
χείμαρρος πορείας ζωής, τα αλώνια του ’50. Oυ Κουσταξς, η Βαίτσα, ο Φωτακος, ο
νεότερος, ο Μπάρμπα Γιώργος, και τα ζωντανά στου Κρυμμένου το τόπο που χαζεύω
στο πλαγερό οροπέδιο απέναντι του κεντρικού δρόμου πριν το χωριό.
Η έμφυτη ευγενής άμιλλα στο μεγαλείο της. Μα πόσο τυχερός που ζω
τους ανθρώπους της ανθεκτικότητας στην κοινότητα με αξίες και λίγα μέσα
επιβίωσης».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Αντώνης Παπαδάκος με τρείς εργάτες του Τομέα Πρασίνου του Δήμου Καρδίτσας καθάρισαν προχθές τους δρόμους του χωριού από την υπερβολική βλάστηση κι έτσι κυριολεκτικά η κυρά Ευθυμία είπε «Ξεθαμπώσαμαν» εννοώντας ότι είδαν φως και ουρανό. Στον Αμάραντο αλλά και σε κάθε άλλο χωριό η βλάστηση έχει καλύψει τα πάντα, δρόμους, σοκάκια, σύνορα, χωράφια. Οι λίγοι άνθρωποι που έχουν απομείνει δεν έχουν τη δύναμη να την τιθασεύσουν, ούτε ζώα να την περιορίσουν κι αυτή απλώνεται περισσότερο. Γι’ αυτό και η ανακοίνωση του σχετικού υπουργείου που επιβάλλει με ποινή προστίμων τον καθαρισμό από τους ιδιοκτήτες όλων των χώρων που βρίσκονται μέσα ή κοντά στα χωριά. Ο στόχος είναι βέβαια η αποτροπή των πυρκαγιών αλλά με αυτό τον τρόπο ξεθαμπώνουν και τα χωριά.
ΑΘΗΝΑ, 05072024
Να είσαι καλά Νίκο που μας δίνεις αυτή την βουνίσια αίσθηση στο κέντρο της πόλης!
ΑΘΗΝΑ, 14062024
Προχθές το Facebook μου θύμισε την αναμνηστική δόση του εμβολίου (Astra Zeneka) τέτοιες ημέρες του
2021 (φωτο 1) μια υπόθεση που θα είχαμε ξεχάσει αν εδώ και πολύ καιρό δεν ακούγαμε
κάθε μέρα για ένα σωρό συνέπειες και προσεγγίσεις που δίνονται όσον αφορά τον
προβληματισμό αν μας έκανε καλό ή προκάλεσε βλάβες που εμφανίζονται αργότερα
και συμπτώματα που θα μας ακολουθούν ίσως όλη τη ζωή μας.
Προεξοφλώ ότι δεν ανήκω στον κύκλο των συνωμοσιολόγων αλλά
ακούω με προσοχή όσα λέγονται και διαβάζω επιμελώς τα ψελλίσματα των λογής –
λογής ειδικών και των παπαγάλων τους στα ΜΜΕ τα οποία ουδόλως με ησυχάζουν.
Όταν όμως κάποια πράγματα τα βιώνω εμπειρικά, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Έτσι
λοιπόν πέρσι πάλι τέτοιον καιρό (φαίνεται πως η ζέστη ευνοεί τις θρομβώσεις)
έπαθα στο ξαφνικό μια «εν το βάθει θρόμβωση» στο δεξί πόδι και στο τσακ πρόλαβα
την πνευμονική εμβολή. Οι εξαιρετικοί γιατροί στην «Ευρωκλινική» που με ανέλαβαν
και με παρακολούθησαν εξέφρασαν την απορία τους για το πως συνέβη αυτό σε έναν
άνθρωπο που έχει περπατήσει την μισή ορεινή Ελλάδα και την περισσότερη
νησιωτική και στον οποίο ποτέ δεν παρουσιάστηκε τέτοιο πρόβλημα. Ευτυχώς με
πρόλαβαν και με την κατάλληλη αγωγή και προσοχή πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος
χωρίς άλλες εκπλήξεις.
Να όμως που προχθές, το Σάββατο το βράδυ που πήγα σε μια
εξαιρετική εκδήλωση φίλων, (για την οποία θα γράψω σύντομα) μια μαχαιριά μου
έσκισε την πλάτη και στο μέσον αυτής εγκαταστάθηκε ένας διαρκής αφόρητος πόνος.
Τρόμαξα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ούτε να σκύψω και κατέφυγα πάλι στην «Ευρωκλινική»
όπου διαπιστώθηκε αμέσως πως μια άλλη θρόμβωση, στο αριστερό πόδι τώρα δημιούργησε
μια καινούργια πνευμονική εμπλοκή σε διάφορα σημεία του πνεύμονα η οποία αν δεν
έδινα προσοχή θα σκότωνε. Μου έκαναν αμέσως όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, ερεύνησαν
όλα τα ενδεχόμενα, με έβαλαν σε ένα κρεββάτι με ορούς και οξυγόνο (φωτο 2) και σήμερα
που παρουσίασα βελτίωση πήρα εξιτήριο. Θα ακολουθήσω πάλι την φαρμακευτική
αγωγή που μου συνέστησαν, θα φοράω εσαεί πλέον ειδικές κάλτσες, θα αποφεύγω χώρους
με επιβαρυμένο αέρα, θα αποφεύγω την καθιστική ζωή και τα άβολα καθίσματα και
θα πρέπει να περπατάω κάποια χιλιόμετρα την ημέρα για να μην το ξαναπάθω. Α,
και θα πρέπει να καταναλώνω και αρκετά λίτρα νερού να βοηθάω την κυκλοφορία του
αίματος και ακόμη να μην πηγαίνω σε μέρη που είναι μακριά από νοσοκομεία…
Από που προήλθε αυτή η καινούργια θρόμβωση κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά τίποτα αλλά εμένα πια δεν μου βγαίνει από το μυαλό ότι όλα αυτά που λένε για τα εμβόλια είναι πέρα ως πέρα αληθινά και ότι κι εγώ μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους στην περίοδο της επιδημίας πέσαμε θύματα μιας παγκόσμιας συντεχνίας ανήθικων επιστημόνων και άπληστων πολιτικών. Ελπίζω πως θα τα καταφέρω να φτάσω και στην επόμενη αναμνηστική επέτειο του χρόνου οπότε θα κάνουμε λογαριασμό, εύχομαι με λιγότερες απουσίες…
ΑΘΗΝΑ, 12062024
Λίγες μέρες πάνω, λίγες κάτω και τα λαχταριστά κεράσια είναι
τελικά τα φρούτα που χαρακτηρίζουν τον Ιούνιο μαζί με τα ταπεινά κορόμηλα, τις
τιμές των οποίων ακούμε και δεν πιστεύουμε πως υπάρχουν και συμπολίτες μας που
τα πληρώνουν για να τα γευτούν…
Έτσι ήταν πάντα με τα κεράσια (με τα κορόμηλα είναι άλλη
ιστορία) τα οποία πάντα είχαν μια υψηλή τιμή και τα απολάμβαναν οι εύποροι και
βεβαίως όσοι είχαν κερασιές, κόβοντας λίγο από το κέρδος που θα είχαν από τους
πολύτιμους αυτούς καρπούς που εμπορεύονταν. Και ήταν ακριβά γιατί η παρουσία
τους αυτόν το μήνα σήμαινε και την αρχή της καρποφορίας των άλλων δέντρων που
θα κρατούσε μέχρι το βαθύ φθινόπωρο. Έτσι όλοι οι άνθρωποι ήθελαν να τα
δοκιμάσουν και με τη γεύση τους στο στόμα να καλωσορίσουν το καλοκαίρι μ’ αυτό
τον τρόπο.
Δεν ήταν εξάλλου
καθόλου τυχαία η έκφραση «καλοσκαίρισμα» που αναφέρονταν αποκλειστικά στα
φρούτα και σήμαινε στη γλώσσα της υπαίθρου ότι ευτυχήσαμε κι εφέτος να
καλοσκαιρίσουμε κεράσια. Δηλαδή, βγάλαμε τον χειμώνα και πάμε δυνατοί να δοκιμαστούμε
στον επόμενο. Δεν απαιτούσε πολλά κεράσια το καλοσκαίρισμα, μια χούφτα ήταν
αρκετή να γλυκάνει το στόμα μαζί με την ψυχή. Γι’ αυτό και όλοι σχεδόν
φρόντιζαν να έχουν μια κερασιά στον κήπο τους κι όσοι πάλι δεν διέθεταν, είχαν
τα τυχερά τους γιατί η είσοδος στο καλοκαίρι στις αγροτικές κοινότητες του
παρελθόντος, απαιτούσε και μια ισοτιμία τόσο στη δουλειά όσο και στην απόλαυση.
Επόμενο ήταν να γραφτούν για τα κεράσια πολλά πράγματα που
υποστήριζαν τον μύθο τους και πολλές περιοχές της χώρας, όπως η Έδεσσα ή το
Πήλιο έγιναν πιο γνωστές ιδιαίτερα χάρη στην συστηματική καλλιέργεια ορισμένων
ποικιλιών κερασιών τα οποία ήταν περιζήτητες στις αγορές. Πράγματι ξεχώριζαν τα
κεράσια των Βοδενών (έτσι έλεγαν την Έδεσσα παλιά) και αποτελούν σχεδόν
μονοκαλλιέργεια στην περιοχή αυτή και πηγή πλούτου για όσους ασχολούνται με
αυτά, όπως και με τα ροδάκινα ή τα ακτινίδια.
Και σε άλλες περιοχές είχαν κεράσια που ξεχώριζαν, κάθε τόπος σχεδόν είχε την δική του ποικιλία, δείγμα της θαυμαστής προσαρμοστικότητας και απόδοσης της κερασιάς σε κάθε συνθήκη. Στην περιοχή μου, την Δυτική Φθιώτιδα είχαμε τα περίφημα καψιώτικα κεράσια, ροζ ως άσπρα, σφιχτά και ανθεκτικά στις μετακινήσεις και χάρη σε αυτά αρκετοί συγχωριανοί μου είχαν ένα καλό εισόδημα πουλώντας στα χωριά του κάμπου και στη Λαμία ακόμη. Πρόλαβα αυτό το εμπόριο που γίνονταν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Μετά σταμάτησε γιατί αναπτύχθηκε η αγορά και οι άνθρωποι παράτησαν τις κερασιές ή δεν κατάφεραν να προσαρμόσουν την καλλιέργειά τους στις νέες συνθήκες.
Πέρα όμως από τα κεράσια, τα δάση ήταν γεμάτα αγριοκερασιές
που ο μικρός τους καρπός ήταν δώρο από τη φύση πρώτα στα πουλιά που αυτό τον
καιρό μεγαλώνουν τα βλαστάρια τους στις φωλιές καθώς και σε άλλα ζώα, μεγάλα
όπως οι αρκούδες ή μικρά όπως οι σκίουροι ή τα σκαθάρια. Αυτές τις κερασιές με
τον μικρό, υπόστυφο συνήθως καρπό, κόκκινο ή κίτρινο δεν τις επισκέπτονταν τόσο
πολύ οι άνθρωποι, μόνο σαν δεν είχαν άλλες ήμερες στον κήπο τις τιμούσαν. Όσοι
όμως ήξεραν που είναι, χόρταιναν κεράσια και φυσικά δεν το μαρτυρούσαν στους
άλλους για να έχουν την αποκλειστικότητα.
Τα τελευταία χρόνια κάποιοι που ασχολούνται με την
γευσιγνωσία, τις πηγές και τις εμπειρίες της, πηγαίνουν και τις τρυγάνε όχι
τόσο για να φάνε τον καρπό τους αλλά με αυτόν να φτιάξουν υπέροχες όντως
μαρμελάδες ή ποτά. Τα τελευταία επίσης χρόνια παρατηρείται και μια εξάπλωση των
άγριων κερασιών στα δάση, πράγμα που χρεώνεται στα πουλιά που μεταφέρουν τα
κουκούτσια παντού και στην απουσία των κατσικιών που κάποτε ρήμαζαν τα πάντα.
Πάντως, όποιος ξέρει στο δάσος ή στις παρατημένες εξοχές αγριοκερασιές, ξέρει
να τιμά μαζί με τα πουλιά τον αγώνα αυτών των μοναδικών δέντρων
ΑΘΗΝΑ, 01062024
O φωτογράφος Brooke Kapalka από την
Μοντάνα που δουλεύει πολλά θέματα στο Yellowstone Park, κατά την προχθεσινή του επίσκεψη βρέθηκε πάλι
μπροστά στην αλληλεπίδραση δυο αρπακτικών ειδών σχετικά με νομή της λείας - ένα
κουφάρι από ελάφι από το οποίο τράφηκαν για αρκετές ημέρες αρκούδες, λύκοι, κογιότ,
κοράκια και άλλα πτωματοφάγα. Την προηγούμενη φορά γράφει πως είδε τα κογιότ αφού
μάλωναν για πολλές ώρες με τις αρκούδες να καταφέρνουν να κρατήσουν μακριά από
το κουφάρι κι έναν φαλακρό αετό. Αυτό φαίνεται φάνηκε βαρύ για την βασιλιά των
αιθέρων και επέστρεψε αποφασισμένος να διεκδικήσει το μερίδιό του και με τον
τρόπο του υποχρέωσε τον αντίπαλο σε υποχώρηση.
Εκείνα όμως που δεν τρόμαξαν με τίποτα και περίμεναν
να τελειώσουν τους καυγάδες οι μεγάλοι, ήταν τα κοράκια που περίμεναν στην άκρη
και μόλις τους δίνονταν η ευκαιρία άρπαζαν ένα κομμάτι. Τα κοράκια που
ακολουθούν όλα τα μεγάλα σαρκοβόρα και μη πλάσματα και βγαίνουν πάντα κερδισμένα,
ιδιαίτερα με τον θάνατο των αδυνάτων κυρίως ή των απρόσεχτων. Τα ίδια δεν σπαταλούν
δυνάμεις σε κυνήγια και τέτοια πράγματα αλλά παρέχουν κάποιες υπηρεσίες στους μεγάλους
θηρευτές, αποκαλύπτοντας με κραυγές και πετάγματα την κίνηση των θηραμάτων κι έτσι
συμμετέχουν κι αυτά στο τραπέζι του δάσους!
ΥΓ. Οι
φωτογραφίες είναι εκπληκτικές, δείτε περισσότερη δουλειά του στο k3photographymontana.com
ΑΘΗΝΑ, 30052024
Έτσι το γράφει ο David A. Robatcek που ανέβασε την εξαιρετική φωτογραφία στην ομάδα «Wyoming through The Lens» και σωστά διαβάζει τις κινήσεις τους καθώς στα μεγάλα πάρκα αυτής της ιδιαίτερης πολιτείας των ΗΠΑ ζουν και αναπαράγονται, όπως έκαναν πάντα οι αετοί καθώς και πολλά άλλα πλάσματα που κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
Είναι
θέμα μεγέθους αλλά και αντίληψης περί αυτών των πάρκων - κιβωτών της φύσης που
δίνουν, σαφώς και ελεγχόμενα από τον άνθρωπο, την δυνατότητα να θαυμάζει το
μεγαλείο των δημιουργημάτων της. Σε αντίθεση με την Αμερική, στην πατρίδα μας δεν
έχουμε τέτοιες δυνατότητες λόγω περιορισμένου χώρου και εκτός αυτού ότι
χαρακτηρίζουμε ως πάρκο ή προστατευόμενη περιοχή το κάνουμε για να βγούμε απλά από
την ευθύνη και τις περισσότερες φορές τα αφήνουμε στο έλεος και την διάθεση
κάθε τυχαίου.
Έτσι
λοιπόν αποκλείεται να δούμε πουθενά στην Ελλάδα τέτοιες εικόνες, όπως αυτή στον
ουρανό του Γουαιόμινγκ, όχι μόνο για αετούς που έχουν λιγοστέψει καθώς έχουν
περιοριστεί απελπιστικά οι βιότοποί τους και διαρκώς πιέζονται από ένα σωρό
ανθρωπογενείς και ειδικά «πράσινες» δραστηριότητες, αλλά ούτε και για
σπουργίτια στις αυλές καθώς κι αυτά είναι θύματα πολλών άλλων καταστάσεων. Τέτοιες
φωτογραφίες είναι πολύτιμες και στηρίζουν τις απόψεις όσων θέλουν να συνεχίσει,
ότι έχει απομείνει από τον αληθινό
κόσμο, να πορεύεται όπως η φύση έχει προορίσει και να λιγοστέψουν οι οποιεσδήποτε
παρεμβάσεις, ιδιαίτερα οι λεγόμενες «πράσινες» σε βουνά και νησιά.
ΑΘΗΝΑ, 19052024
Άπειρες εικόνες μέσα από τις οθόνες περνούν κάθε μέρα
μπροστά από τα μάτια μου, τόσο πια που αρχίζω να τα κλείνω από υπερκορεσμό. Βεβαίως
και εκτιμώ την προσπάθεια κάθε ατόμου να μοιραστεί με το ψηφιακό κοινό αυτά που
βλέπει ή μέσω αυτών να αποκαλύψει την διάθεσή του αλλά είναι τόσες πολλές πια που
χάνονται σε έναν ωκεανό από εικόνες με κοινό, δυστυχώς, χαρακτηριστικό οι
περισσότερες την κοινοτυπία και την ρηχή πρόσληψη.
Δεν μπορώ όμως να μην σταθώ σε κάποιες που το θέμα τους τις κάνει
να ξεχωρίζουν και ο τρόπος που βλέπει το μάτι πίσω από το φακό τους προκαλεί πολλά
όμορφα συναισθήματα. Όπως η φωτογραφία της Danielle Laumann που πιάνει μια πολύ τρυφερή στιγμή από τη ζωή μας οικογένεια καναδέζικης αγριόχηνας σε κάποια λίμνη στην περιοχή που ζει. Μια στιγμή που αποτυπώνει την
προσοχή που δίνουν οι γονείς στα 14 βλαστάρια τους και αυτά, υπάκουα να βαδίζουν
ανάμεσά τους σε μια βόλτα εμπειρίας που είχαν με το νερό. Τα μικρά παπάκια δεν
ξέρουν ακόμα ότι αν βγουν από την γραμμή που περπατούν θα χαθούν αλλά αυτό το
μαθαίνουν εμμέσως από τους γονείς που ένας μπροστά ανοίγει το δρόμο και ο άλλος
πίσω ελέγχει μη και κάποιο ξεστρατίσει. Αυτή η βόλτα, είτε μέσα στο νερό, είτε
έξω από αυτό για τα χηνάκια είναι ένα μάθημα ζωής που θα τα βοηθήσει να μεγαλώσουν,
να ενηλικιωθούν και όταν έρθει η ώρα τους να το διδάξουν κι αυτά στους δικούς τους
απογόνους.
Την είδα και ο νους μου πήγε μακριά, στο Wyoming αλλά αναζητώντας ανάλογες
εικόνες στην καθημερινότητά μας, είδα πως είναι πολύ λίγες, πραγματικά και
μεταφορικά. Όσο για το μάθημα της επιβίωσης, όπως αυτό γίνεται από τις αγριόχηνες στα χηνάκια τους, τα περισσότερα παιδιά των ανθρώπων το μαθαίνουν δυστυχώς από
καρικατούρες…
ΑΘΗΝΑ, 18052024
H ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΧΩΡΗΤΟΥ
Πέφτουν ολοένα σήμερα νομίσματα πάνω στην πολιτεία
ανάμεσα σε κάθε κόμπο σα μια σταλαματιά στο χώμα
ανοίγει μια καινούργια χώρα: ήρθε η στιγμή, σηκώστε με.
Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ, Α’ του Γιώργου Σεφέρη.
.jpg)
Άλλοι στρώνουν σήμερα ένα δρόμο με άγνωστο προορισμό για την Ελλάδα και οι τζακαράντες στην Αθήνα, «χιονίζουν» τούτες τις μέρες μικρά μωβ λουλούδια τις πλατείες και τα πεζοδρόμια. (Από το 2012...).
ΑΘΗΝΑ, 17052024
Το καλοκαίρι που μας πέρασε σε μια εκδήλωση για την
αγροδιατροφή που έγινε στο Καρπενήσι, ο Ταξιάρχης Μπανιάς, μόνιμος κάτοικος του
χωριού Στένωμα Ευρυτανίας βραβεύτηκε ως ο άνθρωπος ο οποίος με την δράση του, πράγμα
που υποστηρίζεται και αλληλοεπιδρά από την οικογένειά του και την κοινότητα,
αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση και όσοι τον ακολουθήσουν, θα σώσουν την
Ευρυτανία από μαρασμό…
Ναι έτσι έχουν τα πράγματα με τον Ταξιάρχη
(1975) o οποίος 13 ετών αποφάσισε να αποκτήσει το
πρώτο του κοπάδι με κατσίκες και τις φρόντιζε μόνος μιας και οι γονείς του δεν
είχαν και πολλές σχέσεις με την κτηνοτροφία. Ο πατέρας ήταν ηλεκτρολόγος στην
περιοχή αλλά ο Ταξιάρχης επέλεξε να ασχοληθεί με την κτηνοτροφία από αγάπη στα
ζώα και γιατί από μικρός, του άρεσε αυτή η δουλειά. Αφού έβγαλε το δημοτικό
σχολείο στο Στένωμα και πήγε και μια εβδομάδα (!) στο Γυμνάσιο Καρπενησίου το
οποίο παράτησε καθώς η καρδιά του και η ψυχή του ήταν στο χωριό και στον κόσμο
του.
Με μαγιά κάτι λίγες κατσίκες που είχε η μάνα του η
οποία όπως κάθε νοικοκυρά εκείνη την εποχή διατηρούσε λίγες κατσίκες, μια
αγελάδα και ένα μουλάρι στο σπίτι, ξεκίνησε και αγοράζοντας κατσίκια από την
Μαυρομάτα έφτιαξε ένα κοπάδι από 170 κεφάλια και σύντομα άρχισε να λογαριάζεται
ως μεγάλος νοικοκύρης κι αυτός στην περιοχή. Τα έφτασε περισσότερα, κάποια
στιγμή τα λιγόστεψε και στράφηκε προς τα πρόβατα και έφτιαξε και με αυτά πάλι
ένα μεγάλο κοπάδι περί τα 350 κεφάλια. Με τα πρόβατα ασχολήθηκε αρκετά χρόνια
και τελευταία, όπως οι περισσότεροι στην περιοχή στράφηκε στα γελάδια και
σήμερα θεωρείται από τους μεγαλύτερους κτηνοτρόφους στο Στένωμα το οποίο
παρεπιμπτόντως θεωρείται και η μητρόπολη της αγελαδοτροφίας στην Ευρυτανία.
Η πορεία του δεν ήταν εύκολη, κυρίως γιατί δεν ήξερε
πολλά από ζωντανά και κοπάδια και έτσι αναγκάστηκε να τα μάθει όλα μόνος του
παρακολουθώντας τους συγχωριανούς του και εισάγοντας φυσικά και κάποιες
καινοτομίες. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι αγαπούσε την δουλειά που αποφάσισε
να κάνει και βέβαια την βοήθεια που είχε από τον πατέρα του Χρήστο, ο οποίος
πέθανε πριν από 7 μήνες, την μητέρα του Βασιλική προόδευσε πολύ σύντομα. Επί
πλέον, αυτό που τον βοήθησε πολύ ήταν η πλήρης και εντελεχής γνωριμία με το
ανάγλυφο της περιοχής του. Δεν υπήρχε μονοπάτι ή διαδρομή προς το βουνό και το
ποτάμι, βοσκοτόπι και λιβάδι που να μην γνώριζε κι αυτό οφείλονταν στην επί
αιώνες εκμετάλλευση του τόπου από τους προγόνους του κτηνοτρόφους. Οι γονείς
του εκτός από την φύλαξη, τον βοήθησαν πολύ στο άρμεγμα τόσων ζώων. Το γάλα τον
χειμώνα το έδιναν στα τυροκομεία ενώ από τον Ιούνιο και πέρα έπηζαν οι ίδιοι
τυρί με τον μοναδικό, παραδοσιακό τρόπο που ξέρουν ακόμη στην Ευρυτανία.
Ο Ταξιάρχης αποτέλεσε μια εξαίρεση για την γενιά του
που οι περισσότεροι σκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους και τους βλέπει το Στένωμα
μόνο στις γιορτές και το καλοκαίρι αλλά είναι αρκετοί αυτοί που ακόμη
συνεχίζουν με την κτηνοτροφία και διατηρούν μεγάλα κοπάδια στο Στένωμα. Μεταξύ
αυτών και ο αδερφός τους Λάζαρος, οι Παπαδονικαίοι καθώς και λίγοι άλλοι νέοι
που κάνουν την διαφορά στο χωριό που αριθμεί γύρω στους 50 μόνιμους κατοίκους.
Παλιότερα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του Δυτικού Τυμφρηστού και τα
κοπάδια του ξεπερνούσαν τα 5.000 κεφάλια αλλά όπως όλα, έτσι κι αυτό λύγισε.
Παρά ταύτα το Στένωμα καθώς και τα γειτονικά του, Άγιος Δημήτριος, Γάβραινα,
και άλλα διατηρούν το μεγαλύτερο κεφάλαιο της κτηνοτροφίας στην Ευρυτανία.
Ο Ταξιάρχης όμως δεν περιορίστηκε στην κτηνοτροφία
αλλά ανέστησε και διατηρεί κι ένα άλλο χρήσιμο και πολύτιμο επάγγελμα στην
περιοχή. Του σύρτη ξυλείας και της μεταφοράς. Ξεκίνησε με δυο – τρία μουλάρια
στην αρχή, όταν είδε πως είχε κάμψη στην παραγωγή του κοπαδιού των προβάτων, να
σέρνει ξυλεία ελάτης από τα δάση που εκμεταλλεύονταν ο δασικός συνεταιρισμός
των χωριανών του και σιγά – σιγά επεκτάθηκε και στη μεταφορά των καυσόξυλων.
Καθώς το ανάγλυφο της περιοχής που απλώνονται τα δάση του Τυμφρηστού είναι
δύσκολο, η δουλειά του εκτιμήθηκε και έτσι δόθηκε λύση και διέξοδος στο έργο
των υλοτόμων. Τη δουλειά αυτή την κάνει το καλοκαίρι και με βοηθό τον Ηλία
Ντζιώρα από τη Βράχα ενώ όταν υπάρχει πολύ δουλειά επιστρατεύει κι άλλους
συγχωριανούς. Η φήμη του σαν καλό επαγγελματία στις μεταφορές ξυλείας ξεπέρασε
τα στενά όρια της Ευρυτανίας και πήγε παραπέρα κι έτσι έχει πηγαίνει για δουλειά
σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Το κοπάδι των αλογομούλαρων του αριθμεί περί τα 15
ζωντανά, διαλεγμένα ένα προς ένα και προσεγμένα. Τα φροντίζει ο ίδιος σε κάθε
τους ανάγκη, έφτασε μάλιστα να μάθει και να τα πεταλώνει. Ξέρει τις συνήθειες
του καθενός, του μιλά προσωπικά και έτσι έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και
την αναγνώριση, πράγμα που βοηθάει πολύ στην δύσκολη αυτή δουλειά. Επί πλέον, η
εμπειρία του τον καθιέρωσε και ως πρακτικό ιατρό των ζώων του, τόσο που τον
ζηλεύουν ακόμη και οι κτηνίατροι.
Ο Ταξιάρχης, όπως και η οικογένειά του δεν στέκεται
στιγμή! Όλοι βοηθούν, η γυναίκα του Βασιλική, οι κόρες του Ιωάννα που είναι
μαθήτρια στο Γυμνάσιο Καρπενησίου και Γεωργία μαθήτρια δημοτικού όπως και ο
γιός όταν δεν έχει μαθήματα στη σχολή του. Ακόμη και η σκύλα του, η Έλσα δεν
λείπει ούτε στιγμή από τα κοπάδια και τα μουλάρια. Μόνο το χειμώνα που μαζεύει
τα ζωντανά στους στάβλους παίρνει μια ανάσα αλλά κι εκεί χρειάζεται διαρκής
προσοχή. Με το τάισμα, τα γεννητούρια αλλά και τους λύκους που πολιορκούν τους
στάβλους. Προσέχει, δεν θέλει να πάνε χαμένα τα ζωντανά του, είναι κεφάλαιο γι’
αυτόν αλλά και ψυχές που χρειάζονται προστασία από τον καιρό και τα αρπακτικά.
Από μέρους τους αυτά και προς ανταπόδοση, τον κάνουν με τον τρόπο τους τον
πρώτο νοικοκύρη στο Στένωμα και από την φήμη αυτή προέκυψε και η βράβευση. Για
τον Ταξιάρχη Μπανιά συζητάνε όλοι στην Ευρυτανία, τον επαινούν και τον
καμαρώνουν και πολλοί θέλουν να του μοιάσουν. Άλλοι μπορούν, άλλοι θέλουν
σπρώξιμο και αναζητείται εκείνος που θα το κάνει…
ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ – ΚΥΝΗΓΙ (14/04/2024)