ΕΙΝΑΙ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΚΑΙ ΛΑΜΠΟΚΟΠΑΝΕ!

Είθισται την ημέρα που ο χρόνος συμπληρώνει ακόμα ένα κύκλο στο δέντρο της ζωής μας να γυρνάμε το ημερολόγιο πίσω να αποτιμήσουμε τα πεπραγμένα και να λογαριάσουμε τις συνέπειές τους. Βάσει αυτών και φυσικά όσο περνάει από το χέρι μας, πάντα επιχειρούμε να κάνουμε κάτι ώστε η ανάλογη ημέρα του επομένου χρόνου να μας βρει σε καλύτερη θέση και να προχωρήσουμε παρακάτω με περισσότερη σιγουριά και μεγαλύτερη δύναμη. Έτσι θα γίνεται πάντα μέχρι που να φτάσει η ώρα που και το δικό μας πέρασμα από τη ζωή ολοκληρωθεί και κλείσει με τον μεγάλο ύπνο που καμιά ανατολή δεν θα ακυρώσει.

Κάπως έτσι είχαν κάθε χρονιά τα πράγματα, αλλά όταν το άθροισμα των χρόνων ξεπερνάει το μισό αιώνα, τότε ασφαλώς και είναι λίγο βαρύτερα και οι απολογισμοί οπωσδήποτε πιο σύνθετοι αλλά όμως έχουν κάτι που στα προηγούμενα χρόνια δεν του δίναμε σημασία καθώς ο μόνος στόχος μας ήταν η κορυφή την οποία καταφέραμε και πατήσαμε!. Το διαφορετικό είναι ότι τώρα αρχίζει το κατέβασμα και σαν τέτοιο, απαιτεί λιγότερη δύναμη και φυσικά σου δίνει την ευκαιρία να σταματήσεις σε όποιο σημείο σου αρέσει και με περισσότερο χρόνο πλέον να ξαναδείς τον κόσμο γύρω πιο απλά και πιο στοχαστικά.

Όταν ανεβαίνεις δεν μπορείς να το κάνεις αυτό γιατί σε κυριεύει η μανία της κορυφής και όλες οι αισθήσεις αυτό το σκοπό υπηρετούν. Και το πιο σπουδαίο πράγμα να συμβεί σε μια τέτοια πορεία μπορεί να περάσει απαρατήρητο και να μην σταθεί ικανό να αλλάξει ούτε κατά ένα βήμα το δρομολόγιο που χαράξαμε. Στο κατέβασμα λοιπόν από την κορυφή, τα πράγματα είναι διαφορετικά και μπορείς να σταθείς όπου θέλεις να αγναντέψεις τα άλλα βουνά και τα ποτάμια, να ακούσεις τα πουλιά του λιβαδιού και του αιθέρα, να ξαπλώσεις στο χορτάρι, να μαζέψεις λουλούδια, να κοιμηθείς κάτω από τον έλατο ή τα πλατάνια της δροσερής βρύσης και να μην έχεις να δώσεις σε κανένα λογαριασμό για όλα αυτά.

Στο κατέβασμα λοιπόν μπορείς με περισσότερη ησυχία και ωριμότητα να ξαναδείς και να εκτιμήσεις διαφορετικά τις όποιες στάσεις έκανες κατά την πορεία προς την κορυφή και φυσικά να κάνεις την κριτική σου χωρίς το άγχος της όποιας επιτυχίας. Βοηθούντος λοιπόν και του χειμώνα που περιορίζει τις κινήσεις, εγώ αυτές τις ημέρες έκανα μια βαθιά βουτιά στο χρόνο (ράφια, κουτιά, συρτάρια, φάκελοι, δίσκοι, κασέτες, αντζέντες, λίστες, σημειώσεις) για να δω αν μετράνε ως ασημένια τα χρόνια που πέρασαν και όχι τσίγκινα όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι λογής – λογής νεόκοποι στην αγορά και τα παζάρια.

Έτσι λοιπόν έβαλα σε μια σειρά τα χρόνια και πρέπει να σας πω το πολυτιμότερο υλικό είναι οι φωτογραφίες που είμαι είτε μόνος, είτε με ανθρώπους Οι αναγνώσεις τους πλέον είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που έκανα μέχρι τώρα και βάσει αυτών κατάφερα να βάλω και σε μια σωστή σειρά ένα μικρό απολογισμό – κάτι σαν αποτίμηση έργου ξεκίνησα να κάνω αλλά εξελίχθηκε ως αφετηρία ενός καινούργιου δρόμου και ομολογώ πως μου αρέσει και μέχρι να ολοκληρωθεί κατά καιρούς θα μοιράζομαι μαζί σας κάποιες στάσεις.

Για να δούμε όλοι πως όντως η ζωή μας αποτιμάται σε ασήμι και όχι σε τσίγκο !

ΥΓ. Πρέπει να σας πω όμως πως ένα μεγάλο αριθμό από παλιές φωτογραφίες, κυρίως έγχρωμες τις βρήκα λιγάκι χαλασμένες από το χρόνο. Τριάντα χρονών δηλαδή φωτογραφία κοντεύει να χαλάσει και γι’ αυτό σας προτείνω να τις κοιτάξετε γιατί σε λίγο δεν θα είναι παρά ένα μουτζουρωμένο χαρτί. Αιτία δεν είναι η συντήρησή τους, αλλά τα υλικά που τις δούλεψαν παλιά τα φωτογραφεία. Από τις ασπρόμαυρες, και εκατό χρονών ακόμα φωτογραφίες κρατάνε ακόμα γερά αλλά και αυτές θέλουν ένα σκαναρισματάκι για να τις βλέπετε στην οθόνη και να τις αφήσετε να κοιμούνται ήσυχες στο συρτάρι τους. Το ίδιο προτείνω να κάνετε και με τα κείμενά σας γιατί οι άθλιοι μαρκαδόροι που από τόσα χρόνια χρησιμοποιούμε, έχουν κάνει τις ζημιές τους.