Τελικά ακούω από τις ειδήσεις αλλά και από το δρόμο πως ήρθε η βροχή που ανήγγειλαν οι μετεωρολόγοι και νοιώθω ικανοποιημένος που δεν έπεσαν έξω στις προβλέψεις αλλά και ανησυχώ μη χαλάσει τις φιέστες με τις φασολάδες και τα νηστίσιμα αύριο στην Αθήνα.
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση σήμερα και έκανα κάποιους περίεργους συνδυασμούς στη σκέψη μου ήταν το στέγαστρο Καλατράβα που έτυχε να δω από το σταθμό της Ειρήνης σε ένα από τα σπάνια δρομολόγιά μου προς τα βόρεια προάστια. Ομολογώ πως έχω να πάω στο Ολυμπιακό Στάδιο από το 1985 που έκανε εκείνη την περίφημη συναυλία ο Διονύσης Σαββόπουλος και σήμερα ήταν η πρώτη φορά που το παρατήρησα από κοντά…
Έχοντας λοιπόν υποστεί πλύση εγκεφάλου από το πρωί με τα μνημόσυνα που διάβαζαν όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί για την ελληνική οικονομία, είδα το στέγαστρο κάτω από τα βαριά σύννεφα που κάλυπταν τον Υμηττό και κατάλαβα πως μας αξίζει με το παραπάνω αυτό που τραβάμε με τα χρέη και τα δάνεια που δεν μας δίνουν οι τοκογλύφοι. Γιατί πληρώσαμε τόσα και τόσα λεφτά στον Καλατράβα για ένα στέγαστρο που όταν βρέχει και βρεθείς από κάτω του πρέπει να κρατάς ομπρέλα για να μη γίνεις μούσκεμα…
ΥΓ. Εδώ κολλάει επίσης κι εκείνο που λέμε: «σαν έβρεχε ο θεός μυαλά, εμείς κρατούσαμε ομπρέλες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου