ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Είμαι αρκετά μακριά απόψε, σε ένα χωριό της Ευρυτανίας, τη Χελιδόνα* ή Λάστοβο όπως το έλεγαν παλιά όπου το μόνο παράθυρο στον έξω κόσμο είναι η τηλεόραση και απ’ αυτή μαθαίνουν οι επτά μόνιμοι κάτοικοί του τι συμβαίνει και τα κουβεντιάζουν όλη μέρα…

Εγώ εκτός από το ότι δεν δίνω καμία σημασία στην τηλεόραση, είχα άλλα πράγματα στο νου μου και αυτά προσπάθησα σήμερα το απόγευμα μετά που σταμάτησε η χαλαζόπτωση, να κάνω. Να πάω δηλαδή στον οικισμό Αλογομάντρι, τον οποίο είχα γνωρίσει τον περασμένο Ιούνιο, μέσα στο πράσινο, την ομορφιά και τα αρώματα, χωμένο στην απότομη αγκαλιά του Μεγάλου Ρέμματος, να δω πως είναι γυμνό από φύλλα μέσα στο χειμώνα. Εκεί στέκει όρθιο ακόμα ένα από τα παλαιότερα σπίτια δίπατα της Ευρυτανίας, του Βαγγέλη Γκρούμπα και παρά δίπλα του είναι το καλύβι του Τριαντάφυλλου Ζαχαρόπουλου το οποίο δυστυχώς άρχισε να καταρρέει και τίποτα δεν το γλιτώνει από την ισοπέδωση.

Εδώ χάνεται ο κόσμος θα πείτε με την οικονομία, κι εγώ αναζητώ ίχνη από άλλες εποχές στους πιο έρημους τόπους της Ελλάδας (ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν τις παραξενιές μου και όχι μόνο τους υποδεικνύουν, αλλά και με υποστηρίζουν στις μετακινήσεις και στη διαμονή) και προσπαθώ να αρθρώσω ένα λόγο υπέρ αυτών των ξεχασμένων πραγμάτων που σε πολλούς μοιάζει ως επικήδειος. Έτσι είναι για όσους αυτό καταλαβαίνουν, αλλά για μένα εκτός του ότι αποτελεί επάγγελμα είναι και μια μεγάλη χαρά που πηγάζει από το απόλυτα απλό κτίσμα που συναντάω, το ανόθευτο από κάθε παρέμβαση ανθρώπου τοπίο, το γνήσιο έργο του ταπεινού τεχνίτη, αυτού που μάλιστα δεν βάζει ούτε το όνομά του σε μια πέτρα για να τον μνημονεύουν οι επόμενες γενιές.

Έτσι ένοιωσα απόψε εκεί πέρα, μέσα στην απόλυτη σιωπή και στον αέρα που κατέβαινε παγωμένος από τις χιονισμένες κορυφές της Χελιδόνας και χωρίς να νοιώθω καμιά ενοχή που δεν συμμετέχω έστω και μέσα από το δίκτυο στις διαμαρτυρίες για τα όσα έγιναν στην Αθήνα και στην επίθεση που δέχθηκε ο αγαπημένος μου Μανώλης Γλέζος. Βλέπω πως είστε τόσοι πολλοί που ανάμεσά σας σίγουρα βρίσκεται και ένας που μπορεί να με δικαιολογήσει…

(*) Η Χελιδόνα υπήρξε ένας τραγικός κατά την περίοδο του Εμφυλίου χώρος και από τα σκληρά γεγονότα της εμπνεύστηκε ο Διονύσης Χαριτόπουλος το βιβλίο του «Τα παιδιά της Χελιδόνας» το οποίο έγινε αργότερα και ταινία με τον ίδιο τίτλο. Η Μαρία Καρδαρά – Δημητριάδη επίσης που γεννήθηκε στη Χελιδόνα έχει γράψει ένα πολύ καλό βιβλίο, το «Φλουρί Κωνσταντινάτο» για το χωριό της και τους ανθρώπους του και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα». Δικά μου κείμενα και αναρτήσεις για τη Χελιδόνα σας υπόσχομαι πως θα διαβάσετε σύντομα στο δίκτυο και στις εφημερίδες.

ΧΕΛΙΔΟΝΑ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ, 07032010