Δεν είναι τίποτα,
είναι η πόρτα σου, που ανοιγοκλείνει μόνη της,
όπως και χθες.
Δεν είναι τίποτα,
είναι η θεία σου Αγγελική, που έχει πεθάνει από χρόνια
και είναι μόνη της.
Δεν είναι τίποτα,
είναι τα χρόνια σου που επιστρέφουν
και διεκδικούν τα δικαιώματά τους.
Δεν είναι τίποτα,
είναι μεσάνυχτα και είναι αργά
για να φοβάσαι.
* Ποίημα του Χρήστου Ρουμελιωτάκη
- Η φωτογραφία που «δένει» με το ποίημα είναι μιας ανθισμένης μπουρνιάς χθες στην πλατεία Καρύτση όπως φωτίζονταν από το χλωμό φως του ηλεκτρικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου