ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΡΑΒΑΚΙ…

Δεν ξέρω πόσοι από τους συμπολίτες μας περιπατούν τις Κυριακές κάτω από το σταθμό του Θησείου, προς το Γκάζι εκεί όπου ατύπως έχει παραχωρηθεί ένα τμήμα της πεζοδρομημένης Ερμού που μοιάζει με γέφυρα ανάμεσα στον Κεραμεικό και τις ράγιες του Ηλεκτρικού στους εξαθλιωμένους μετανάστες απ’ όλη τη γη να πουλάνε εκεί αυτά που ξεχωρίζουν όλη την εβδομάδα από τα σκουπίδια της πόλης που τους ξέβρασε η μοίρα.

Υποθέτω πως είναι αρκετοί αυτοί που περνούν το αόρατο σύνορο και άρα βλέπουν τους δυστυχισμένους ανθρώπους να φτάνουν σιγά – σιγά μετά τις μία το μεσημέρι (νωρίτερα δεν τους επιτρέπει ούτε η Δημοτική Αστυνομία να πλησιάσουν αλλά ούτε και οι προκλητικοί τσιγγάνοι που τους θεωρούν ανταγωνιστές στην πιάτσα) σπρώχνοντας κάτι σαραβαλιασμένα παιδικά καροτσάκια που μεταφέρουν τη σοδειά που έβγαλαν από τους κάδους και τα πεζοδρόμια και κατά τη γνώμη τους ή την εμπειρία τους έχουν κάποιο αντίτιμο στο παζάρι της εξαθλίωσης.

Είμαι σίγουρος όμως πως ένας μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας δεν θέλουν να χαλάσουν τη βόλτα τους με τέτοια θλιβερά θεάματα και αράζουν στα τραπεζάκια και ρεμβάζουν πίνοντας καφέδες και τρώγοντας τα όντως πανάκριβα πιάτα που σερβίρουν εκεί πέρα και φεύγουν χωρίς να έχουν πάρει είδηση τι γίνεται εκατό μέτρα πιο κάτω. Δικαίωμά τους και ουδείς ψόγος για τη στάση τους. Το ίδιο ισχύει όταν αυτοί οι συμπαθείς συμπολίτες μας τρομάζουν με όσα γίνονται πλέον στην πόλη, ανησυχούν και καταφεύγουν να μάθουν τις αιτίες των γεγονότων στους κιβδηλοποιούς των ειδήσεων. Και σαν μη φτάνει αυτό, υιοθετούν και τις απόψεις διαφόρων επαγγελματιών σπεκουλαδόρων της ενημέρωσης…

Έτσι δεν ξέρουμε τι να πούμε, όπως συμβαίνει με το άτυχο παιδί από το Αφγανιστάν που διαμελίστηκε προχθές από μια βόμβα την οποία κάποιος ηλίθιος έβαλε μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών. Ένα παιδί, όπως αυτό στη φωτογραφία που το ίδιο ή οι γονείς του, μάζεψαν από κάποιο πεζοδρόμιο ένα χάρτινο καραβάκι και το πήγαν την Κυριακή στο παζάρι στο Γκάζι μήπως και κάποιος το αγοράσει και με το αντίτιμό του χορτάσει η οικογένεια.

Τέσσερις ώρες χάζευα εκεί γύρω και είχα το νου μου στο καραβάκι. Κανένας δεν του έδωσε σημασία και σαν οι ρακοσυλλέκτες φόρτωσαν το σπουπιδομάνι πάλι στο καροτσάκι να φύγουν, το παράτησαν για να το μαζέψουν οι οδοκαθαριστές με τα αληθινά σκουπίδια...