Ο ΒΡΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΥΡΝΑΡΙ

Πρωταπριλιά σήμερα και κατά κάποιο τρόπο με τα ψέματα που θα πούμε, θα ακούσουμε ή θα διαβάσουμε εδώ κι εκεί, όλοι θα προσπαθήσουμε να βρούμε μέσα τους την αλήθεια που σε κάθε έκφραση της ζωής μας αναζητούμε και ποτέ δεν τη βρίσκουμε…

Το έχει η μέρα λοιπόν να λέμε ψέματα αλλά εδώ σήμερα θα μιλήσουμε για μια αλήθεια που μοιάζει με ψέμα και αναφέρεται σε ένα μοναδικό δέντρο που αληθινά, σαν ψέμα βγαίνει ζωντανό κάθε χειμώνα από τα νερά του Κουμπουριανίτη ποταμού στην Αργιθέα! Το πουρνάρι της φωτογραφίας άγνωστο πότε φύτρωσε σε μια σχισμή του βράχου κοντά στην πέτρινη γέφυρα του Παλιαντώνη που αντιστέκεται διαρκώς στα νερά του ποταμού που θυμώνουν πάντα σαν τον πλησιάζουν και βάζουν τα δυνατά τους να τον διαλύσουν. Μάταια όμως, ο βράχος έχει βαθιές, γερές ρίζες και αιώνες τώρα βρίσκεται στη θέση του, καταμεσίς του γιαλού και είναι πάντα έτοιμος να τα αντιμετωπίσει όταν κατά κύματα έρχονται πάνω του και χαίρεται να τα βλέπει να σπάνε τα μούτρα τους στις πλάτες του, να αφρίζουν μανιασμένα από το κακό τους και να φεύγουν ύστερα από κοντά του νικημένα και ταπεινωμένα.

Δεν λυγάει μπροστά σε καμιά κατεβασιά ο βράχος και μόλις κοπάσει το κακό, ησυχάζει και πιάνει κουβέντα με το πουρνάρι που είναι ριζωμένο στο κορμί του και λένε τα αστεία τους και σχολιάζουν τα πράγματα του κόσμου που βλέπουν από εκεί που βρίσκονται ριζωμένα. Στην αρχή, όταν φύτρωσε πάνω του το πουρνάρι, ο βράχος ένοιωσε πως του χάλαγε την ησυχία αλλά άνοιξε τους πόρους του και άφησε τις ρίζες του να χωθούν βαθιά στα σωθικά του μέχρι να βρουν ζωντανό χώμα και νερό για να ζήσει το δέντρο. Έτσι μεγάλωσε το πουρνάρι και χάρη στο ισχυρό ριζικό σύστημα που ανέπτυξε μέσα στο σώμα του βράχου καταφέρνει να ισορροπεί πάνω του και τον υποστηρίζει στις μάχες που δίνει με τα νερά και σαν τελειώνει η μάχη ρίχνει γλυκιά τη σκιά του να κοιμηθεί και τον νανουρίζει με τα φύλλα του μέχρι να ξαποστάσει και να αρχίσουν πάλι να κουβεντιάζουν πότε θα έρθει πάλι κατεβασιά και τι θα κάνουν.

Έτσι περνούν τη ζωή τους εκεί στο ποτάμι ο βράχος με το πουρνάρι μέχρι τη μέρα που δεν αποκλείεται το πουρνάρι να σβήσει είτε λόγω ηλικίας είτε από κάποια αρρώστια και τότε ίσως ο βράχος δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα με τα νερά και τα αφήσει να τον διαλύσουν για να πάει η ψυχή του στον παράδεισο των δέντρων να βρει τη χαμένη συντροφιά του...

ΑΡΓΙΘΕΑ, 01042010