Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν θυμήθηκα τα χρόνια που στο δημοτικό σχολείο της Μεγάλης Κάψης Φθιώτιδας -το 1964 ήταν που πήγα στην πρώτη- και άρχισαν τα συσσίτια με την αμερικάνικη βοήθεια. Τότε ήταν που το γάλα από τα δικά μας ζωντανά εξορίστηκε από το στόμα μας γιατί το σκονόγαλα με το κακάο μας άρεσε περισσότερο, το κίτρινο τυρί σε κονσέρβες υποκατέστησε τη φέτα που έκαναν οι μανάδες μας στο σπίτι, το αμερικάνικο πληγούρι αντικατέστησε τον τραχανά και άλλα πολλά, καινούργια και εξωτικά που διαμόρφωσαν κάπως το διαιτολόγιό μας έμπαιναν στο πιάτο το μας τα μεσημέρια. Όλα αυτά τα τρόφιμα έρχονταν σε πάνινα τσουβάλια που είχαν στάμπα ένα σχέδιο με δυο χέρια που σφίγγονταν φιλικά και από πάνω είχαν το σύνθημα «Donated by people of USA».
Αυτό κράτησε κάποια χρόνια και μετά καταργήθηκε, πως και γιατί δεν θυμάμαι. Μας έμειναν όμως οι ντενεκέδες που έγιναν διάφορά χρήσιμα δοχεία και γλάστρες, ορισμένες από τις οποίες αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ανθεκτικές και κράτησαν πολλά πολλά χρόνια. Το ίδιο έγινε και με τα τσουβάλια τα οποία κράτησαν οι χωριανοί και τα χρησιμοποιούσαν να βάζουν καρπούς και άλλα πράγματα. Κάποια γυναίκα όμως από το χωριό, γοητεύτηκε φαίνεται από το άσπρο τσουβάλι που είχαν τα αλεύρια και με αυτό έφτιαξε βρακί.
Φυσικά ήταν αδύνατο εκείνα τα χρόνια να γνωρίζει κάποιος τι βρακί φορούσε (αν βέβαια φορούσε) μια γυναίκα γιατί τα ήθη ακόμα στο άπλωμα της μπουγάδας ήταν ιδιαίτερα αυστηρά. Το πώς μαθεύτηκε όμως αυτό είναι μια χαριτωμένη ιστορία που δηλώνει τη φτώχεια που επικρατούσε και τη γοητεία που ασκούσαν τα εξωτικά πράγματα. Η γυναίκα αυτή είχε πάει να κόψει το καλοκαίρι κλαρί για το χειμώνα – μια ιδιαίτερα επίπονη εργασία που πνίγει στον ιδρώτα όποιον το κάνει. Αφού έφτιαξε ένα φόρτωμα, το μετέφερε σε ένα αλώνι όπου το άπλωσε να ξεραθεί και ετοιμάστηκε να ξαναπάει πάλι στο δάσος. Ο ιδρώτας όμως την υποχρέωσε να βγάλει το μουσκεμένο τσουβαλένιο βρακί και να απλώσει στα κλαριά να στεγνώσει. Εκεί το είδε ένας χωριανός και για να της κάνει αστείο, το πήρε και το έκρυψε…
Όταν αυτή επέστρεψε το απόγευμα στο αλώνι με το επόμενο φόρτωμα κλαριά, άπλωσε τα δεμάτια και καθώς ετοιμάζονταν να πάει στο σπίτι της αναζήτησε το βρακί αλλά δεν το βρήκε. Τότε ρώτησε με τρόπο τον άντρα που ήταν εκεί κοντά και έκανε τον ανήξερο. «Μήτσιο, μήπως είδες ένα είδος;» του είπε. Ο Μήτσιος που ήξερε τι έψαχνε η Μαρία κατάλαβε πως την έπιασε η ντροπή και δεν ήθελε να πει πως ψάχνει ένα βρακί, την παίδεψε λιγάκι κάνοντας πως δεν ξέρει τίποτα και την άφησε να ψάχνει. «Ένα είδος που έγραφε Αμέρικα πάνω», του ξαναείπε η Μαρία. «Άσπρο ήταν και είχε κόκκινα και μπλε γράμματα», συμπλήρωσε και συνέχισε μέχρι που απογοητεύτηκε και πιστεύοντας πως το πήραν τα κοράκια να κάνουν φωλιά, πήγε σπίτι της χωρίς βρακί.
Ο Μήτσιος δεν έδωσε συνέχεια στο ζήτημα γιατί είχε να κάνει λιγάκι και με την τιμή της Μαρίας και μόνο μετά από πολλά χρόνια που ο χρόνος είχε αμβλύνει τις πιθανότητες παρεξήγησης το ανέφερε σαν ανέκδοτο και το οποίο επιστράτευσα σήμερα να σχολιάσω τη βοήθεια που μας φέρνει ο πρωθυπουργός από την Αμερική και πως πιθανόν θα την μεταχειριστούμε...
Σημειώση: Το σχολείο που είχε χτιστεί με τη βοήθεια του ιδρύματος Συγγρού το 1909 (φωτογραφία) που άρχισαν τα συσσίτια με τα αμερικάνικα τρόφιμα στέγαζε εκείνη τη χρονιά 47 παιδιά. Έκλεισε το 1979 και στο παρά πέντε το πρόλαβε ο Δήμος Αγίου Γεωργίου να επισκευάσει τη στέγη του και έτσι παραμένει όρθιο αλλά σε μαύρα χάλια….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου