ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ

Όταν εγκαταστάθηκαν εκεί οι πρόσφυγες πρόγονοί τους από την Ανατολική Ρωμυλία ο τόπος σε εκείνη την πλαγιά των θεσσαλικών Αγράφων λέγονταν Τσιαμάσι και για να μη θυμίζει δυσάρεστα πράγματα το μετενόμασαν σε Ανάβρα, εξαιτίας των πολλών πηγών που ανέβλυζαν από το έδαφός του. Πάνε εκατό τόσα χρόνια από τότε και ελάχιστα είναι τα πράγματα που θυμίζουν εκείνη την εποχή κι ανάμεσά τους το βοϊδόκαρο του Αντώνη Μιχαλούδη το οποίο ανήκε κάποτε στον πεθερό του Μιχάλη Τζιάστα και μέχρι πρότινος αντιστέκονταν στη φθορά του χρόνου κλεισμένο σε ένα ντάμι, όπως λένε στο Τσαμάσι τις γεωργικές αποθήκες. Έργο του επίσης πρόσφυγα Αργύρη Τσιτσάνη το κάρο με τα δρύινα αξόνια και τις πουρναρίσιες αψίδες των τροχών, σήκωνε άνετα δυο τόνους και τότε που δεν υπήρχαν άλλα μεταφορικά μέσα πήγαινε μέχρι το παζάρι της Λάρισας ενώ καθημερινά ήταν τα δρομολόγια που έκανε από τα χωράφια ως το σπίτι και στα κοντινά της Ανάβρας χωριά. Σε αυτό θυμάται η γυναίκα του Αντώνη, Κούλα, πως όταν εκδιώχθηκαν ως ανταρτοτρόφοι από το χωριό τους το 1949, φόρτωσαν ότι είχαν να πάρουν και πήγαν στην Καρδίτσα. Στα χρόνια που ακολούθησαν το κάρο άρχισε σιγά να αδρανοποιείται λόγω της ανάπτυξης των αυτοκινήτων και από το 1965 και εντεύθεν ξεχάστηκε στο ντάμι απ’ όπου το έβγαλε πριν από λίγα χρόνια ο Αντώνης και αφού το περιποιήθηκε, το έβαψε και το στόλισε το έβαλε σε μια γωνιά της αυλής του να θυμίζει τις παλιές εποχές. Επειδή όμως το κάρο εκεί κινδυνεύει από τον καιρό, σκέφτεται να το βάλει για προστασία σε μια γυάλα από πλεξιγκλας, γιατί όπως λένε όσοι το βλέπουν και το καμαρώνουν άλλο όμοιό του δεν υπάρχει σε ολόκληρο το θεσσαλικό κάμπο.


Δημοσιεύτηκε στο EXPLORE NATURE της εφημερίδας «Έθνος» (Μάιο 2009).