ΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ Η ΑΜΟΡΓΙΑΝΗ ΦΑΒΑ

Τον έβλεπα πριν από μερικές μέρες, το φίλο Βούλη Θεολογίτη από τα Θολάρια της Αιγιάλης σε ένα χωράφι στον Κάμπο να πιάνει ένα χλωρό καρπό φάβας με τα σκληρά χέρια του και να τον ανοίγει τόση τρυφερότητα, όση θα άρμοζε σε χείλη κοριτσιού…

Ήθελε να μας δείξει είναι ο καρπός σε αυτή την περίοδο κατά την οποία έχει σχηματιστεί πλήρως και μάλιστα μπορεί ακόμα να φαγωθεί μόνο για τη νοστιμιά του γιατί ο στόχος του, όπως εξάλλου και κάθε καλλιεργητή είναι να συλλεχθεί όταν ωριμάσει εντελώς. Κι αυτό γιατί μόνο τότε ο καρπός έχει συμπληρώσει τη διατροφική αξία του, μπορεί να διατηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα κι ακόμη, μόνο τότε πάλι θα μπορέσει αν μπει στο χώμα, να βγάλει την επομένη γενιά του.

Αυτά είναι γνώσεις που πρέπει να γνωρίζει κάθε καλλιεργητής και μεταδίδονται από γενιά σε γενιά μόνο με την εμπειρία στο χωράφι. Γνώσεις που δεν υπάρχουν σε κανένα manual ούτε σε οδηγίες που δημοσιεύουν διάφορα χαζοχαρούμενα περιοδικά που πρέπει να ακολουθήσετε σαν αποφασίσετε να γυρίσετε στα χωριά σας για να γλυτώσετε την πείνα που θα πέσει τώρα με την κρίση!

Εννοείται πως απ’ όλους αυτούς που ευθύνονται για το κατάντημα της χώρας, κανένας δεν έχει έρθει στη θέση του Βούλη και κάθε άλλου πραγματικού καλλιεργητή να καμαρώνει και να λάμπει ολόκληρος για το θαύμα που βγήκε από ένα μόνο σπόρο. Το φυτό δηλαδή που στα κλαριά του έχει κρεμασμένους εκατονταπλάσιους τους σπόρους της φάβας και με αυτό θα ζήσει όλο το σπίτι και θα περισσέψει και το μαγαζί του, το ωραίο «Πανόραμα» στα Θολάρια.

Οι προαναφερόμενοι διαχειριστές της εξουσίας και με την ψήφο μας μάλιστα εκλεγμένοι, είναι ικανοί με τη λαιμαργία και την απληστία που τους διακρίνει να φάνε χλωρό τον καρπό και να μην έχουν σπόρο για την επόμενη χρονιά. Έτσι έκαναν όλα τα χρόνια που θυμάμαι και άφησαν τη χώρα χωρίς σπόρο και μας στέρησαν τη χαρά να καμαρώσουμε όπως ο Βούλης τη φάβα του,κάτι ανάλογο σε αυτόν τον τόπο που διέφθειραν και σκύλεψαν.

Ο Βούλης Θεολογίτης στο χωράφι με τη φάβα