ΟΙ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ ΣΚΟΥΠΕΣ

Κάποιοι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν ακόμη από τέχνες που ούτε η τεχνολογία κατάφερε να παραμερίσει και επαγγέλματα που η αγορά δεν μπόρεσε να καταργήσει. Το παράδειγμά τους αποτελεί μια όαση στην οικονομική βαρβαρότητα που επικρατεί παντού σήμερα και η ισχνή παρουσία τους στην σκληρή καθημερινότητα δίνει δύναμη σε όσους πιστεύουν ακόμη στο αποτέλεσμα της πραγματικής εργασίας.

Την είδα να γυρίζει μαυροντυμένη και σκυφτή με μερικές σκούπες στη μασχάλη της και σκεφτόμουν την ανάγκη που την κάνει να πηγαίνει πάνω κάτω το μεγάλο παζάρι που γίνεται κάθε Δευτέρα στα Τρίκαλα. Δεν θέλησα να τη φωτογραφήσω χωρίς πρώτα να τη ρωτήσω και περίμενα να σταθεί κάπου να πάρει μια ανάσα και τότε να την πλησιάσω και να μιλήσω μαζί της. Έτσι έγινε και όταν αποκαμωμένη από το περπάτημα η κυρά Βαγγελή Χρήστη, από το Αγναντερό της Καρδίτσας ακούμπησε το κορμί της πάνω σε ένα ξύλινο καφάσι και άπλωσε τις σκούπες μπροστά της, την πλησίασα και βρήκα έναν εύσχημο τρόπο να ανοίξω κουβέντα μαζί της.

Το πρώτο ερώτημα είχε να κάνει με το εμπόρευμά της, τις σκούπες ή φουκάλια όπως τα λένε στη Θεσσαλία και τη ρώτησα αν τις φτιάχνει η ίδια καθώς έτσι μου φάνηκε από τα δουλεμένα χέρια της. Έπεσα έξω όμως γιατί όπως μου απάντησε, τα φτιάχνουν οι άντρες στο χωριό της. Έτσι ήταν πάντα, τόσο παλιότερα που φύτευαν οι ίδιοι φουκάλια όσο και σήμερα που τα φέρνουν από την περιοχή του Έβρου.

Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια μου είπε, στο Αγναντερό, έσπερναν αρκετά στρέμματα φουκάλια αλλά σιγά – σιγά τα σταμάτησαν εξαιτίας του βαμβακιού. Και να σπείρουν σήμερα δεν κάνουν τίποτα γιατί τα πουλιά που δεν βρίσκουν άλλους σπόρους στον κάμπο να φάνε πέφτουν πάνω στα φουκάλια και κυριολεκτικά τα ρημάζουν. Το αποτέλεσμα είναι ξεραίνονται τα φουκάλια από τη ρίζα κι έτσι τους είναι προτιμότερο να αγοράζουν από τη Θράκη που φαίνεται πως λόγω των μεγάλων εκτάσεων που καλλιεργούνται οι ζημιές από τα πουλιά είναι κατά πως λιγότερες.

Η κυρά Βαγγελή φέρνει μου είπε από παλιά φουκάλια να πουλήσει στο παζάρι και θα συνεχίσει μέχρι που θα την κρατάνε τα πόδια της. Η μαυροντυμένη φιγούρα της δεν αποτελεί μια γραφική εικόνα από μια άλλη εποχή, αλλά μια πραγματικότητα που χάρη σε αυτή επιβιώνου οι λίγοι επαγγελματίες του Αγναντερού που φτιάχνουν φουκάλια και με τον τρόπο αυτό συμπληρώνουν το μικρό εισόδημά τους. Καθώς δε η αποτελεσματικότητα αυτού του πολύτιμου για κάθε νοικοκυριό εργαλείου ουδέποτε υποκαταστάθηκε από τα ανάλογα πλαστικά ιδιαίτερα στο σκούπισμα της αυλής, είναι βέβαιο πως η κυρά Βαγγελή ή όποια άλλη ακολουθήσει τη δουλειά αυτή μετά να έχει πελατεία μέχρι που να καταργηθούν οι αυλές στα Τρίκαλα, αλλά κάτι τέτοιο φαίνεται μάλλον απίθανο.