Η «ΜΑΡΙΔΑ» ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ…

Άρχισαν οι μεγάλες ζέστες και στις ειδήσεις ακούω να σκάνε μύτη τα ρεπορτάζ για την κρίση στον τουρισμό, τη μόνη βιομηχανία που αναπτύξαμε στην ευλογημένη από το Θεό χώρα μας αλλά κι εκεί λίγο – πολύ τα κάναμε θάλασσα*

Αφορμή γι’ αυτό το σημερινό σημείωμα μου έδωσε η φωτογραφία που βγήκε απόψε στην οθόνη μου σαν έψαχνα το αρχείο για ένα θέμα που γράφω για την Πολύαιγο και δείχνει τη «μαρίδα» της Κιμώλου, τον Αγγελέτο Σάρδη στα κουπιά της πλαστικής βάρκας και τους άλλους πιτσιρικάδες Σοφοκλή και Γιάννη Βεντούρη να δοκιμάζουν να βγουν έξω από τον όρμο της Γούπας και την «Κατίνα» του σπουδαίου Ανδρέα Σάρδη δεμένη στο βράχο.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στις αρχές του Οκτωβρίου του 2006 και από τότε μέχρι σήμερα τα παιδιά θα έχουν μεγαλώσει αρκετά και ο Αγγελέτος σίγουρα ακολουθεί τον πατέρα του Κλη στο ψάρεμα με το ωραίο καίκι τους τον «Θεμιστοκλή» που φέρει το όνομα του παππού του που θεωρείται και ο γενάρχης της των Σαρδαίων στην ψαρωσύνη.

Μια στιγμή τώρα με τρία παιδιά μέσα σε μια βάρκα πιθανόν να σας φανεί πρωί – πρωί ως κοινοτυπία αλλά έχει τη σημασία της, τόσο για τους Κιμωλιάτες όσο και για μας τους υπόλοιπους που η σχέση μας με το Αιγαίο δεν αρχίζει και τελειώνει στις λίγες ημέρες που πάμε διακοπές αλλά διατηρείται όλο το χρόνο ως μνήμη του τόπου και σχόλιο πάνω στην οικονομική ζωή του αρχιπελάγους και βεβαίως την αισθητική της ζωής και των πραγμάτων.

Και είναι αυτή ακριβώς η εικόνα που θέλουμε να δούμε πάλι - τον μικρό Αγγελέτο να δοκιμάζεται με την παρέα του στα κουπιά της βάρκας για να φθάσει μια στιγμή να πάρει από τον πατέρα του το τιμόνι του καϊκιού και να έχει έτσι συνέχεια ο κόσμος του Αιγαίου. Το Αιγαίο που παρ’ όλες τις πιέσεις που έχει υποστεί από τον μαζικό τουρισμό και τις φοβερές αλλαγές που έχουν επέλθει τόσο στο τοπίο όσο και στους ανθρώπους παραμένει ακόμα ένας τόπος ιδανικός για γόνιμες ιδέες, βαθιές σκέψεις και μέγιστες πράξεις…

(*) Δεν είναι της στιγμής να πιάσουμε κουβέντα αν θα μπορέσουμε να πάμε μια ή δυο εβδομάδες στα Κουφονήσια για παράδειγμα, στα Καμένα Βούρλα ή στο χωριό μας. Όταν θα έρθει εκείνη η ώρα θα μετρήσουμε τις δυνατότητές μας και θα πράξουμε ανάλογα.