Ο κυρ Απόστολος Ρωμοσιός, του οποίου το θάλλος δεν αμφισβητείται και η γονιμότητα πράξεών του διαρκώς επιβεβαιώνει τη δύναμη της γενιάς του, ζούσε μόνιμα δίπλα στα πατρογονικά χωράφια του, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, στα Αμπέλια, πάνω από τον Αχελώο.
Ταξίδεψε, δούλεψε, επέστρεψε στον γενέθλιο τόπο και τώρα, κι αυτός και η σύντροφος της ζωής του καλούνται να αποχωρήσουν από τη γη τους για να γεμίσει η λίμνη. Έχει φροντίσει και διαθέτει ωραίο σπίτι στο Αρματολικό αλλά, όπως και να ’χει, δεν θα του κάθεται καλά να βλέπει από το μπαλκόνι του την επιφάνεια της λίμνης και να ξέρει ότι στον βυθό της θα είναι τα χωράφια όπου έσπερνε καλαμπόκι και όσπρια, λαχανικά και ποικιλίες εδώδιμων φυτών, καθώς και οι βοσκές όπου πορευόταν το μικρό κοπάδι του.
Εκεί θα είναι πνιγμένα και τα μαντριά του, τα ερείπια του μύλου, όσες φτελιές είχαν απομείνει ζωντανές, οι φράχτες των κήπων του και τα σπίτια με τις πέτρινες στέγες. Όταν με το καλό φύγει, θα πάρει μαζί του όλα τα «κινητά» αντικείμενα του σπιτιού και θ’ αφήσει να «στοιχειώσουν» κάτω από το νερό όλα τα σύνεργά του, εκτός από το παλιό ξύλινο αλέτρι, γιατί σ’ αυτό χρωστάει το ψωμί που τόσα χρόνια «στόλιζε» το τραπέζι του...
[ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, σελ. 208]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου