«ΞΕΓΝOΙΑΣΤΟΙ» ΚΑΒΑΛΛΑΡΗΔΕΣ ΣΤΑ '70s

"Ξεγνοιαστος καβαλλάρης" με τη μηχανή του Σταύρου Σκαργιώτη

Κάθε ένας βλέπει από τη μεριά του ορισμένα πράγματα που κατά συνθήκη έχουν διαμορφώσει συνήθειες, συμπεριφορές, συνείδηση και πολιτισμό ακόμη και βεβαίως από τη στιγμή που τα γνώρισε και εκτίμησε, άδηλα ή φανερά έχουν σημαδέψει κατά κάποιο τρόπο τη ζωή του…

Δεν θα μακρηγορήσουμε με αυτό το ζήτημα αλλά μιας και ανοίχτηκε το πρωί ένας διάλογος με αφορμή το θάνατο του ενός από τους δυο «ξέγνοιαστους» καβαλλάρηδες, του Ντένις Χόπερ τον οποίο εγώ θαύμαζα πολύ περισσότερο από τον Πήτερ Φόντα καλό είναι να πούμε λίγα πράγματα ακόμα, χρήσιμα για την κατανόηση της πορείας ολόκληρης της γενιάς της μεταπολεμικής Ελλάδας, είτε στην Αθήνα πορεύονταν αυτή, είτε στην επαρχία.

Στην Αθήνα εγώ ούτε ήξερα τότε τι γίνονταν καθώς οι εφημερίδες αργούσαν να φτάσουν στο χωριό και τα νέα περιοδικά, όπως το «Φαντάζιο», το οποίο υπήρξε το κύριο εργαλείο πληροφόρησης του νέου τρόπου ζωής που έπρεπε να υιοθετηθεί (άλλο κεφάλαιο αυτό και για άλλη στιγμή η ανάπτυξή του) ήταν είδος πολυτελείας για τα πενιχρά οικονομικά μας.

Ο κινηματογράφος από την άλλη, ήταν ένας χώρος που μπορούσαμε να πάμε αν είχαμε βέβαια ένα τάληρο και αν υπολανθάναμε της προσοχής του γυμνασιάρχη που μας σφαλιάριζε κιόλας αν μας έπιανε μέσα σε τέτοια ιδρύματα. Ξέραμε λοιπόν πότε θα έλειπε από τον Άγιο Γεώργιο και πηγαίναμε στον κινηματογράφο του Κώστα Μυλωνά όλο το Γυμνάσιο και βλέπαμε όντως ενδιαφέροντα έργα καθώς ο αιθουσάρχης δεν φρόντιζε μόνο να παίζει ελληνικό κινηματογράφο αλλά έφερνε και ορισμένες ενδιαφέρουσες ξένες.

Φαίνεται λοιπόν πως Κώστας που ήταν ιδιαίτερα έξυπνος καταλάβαινε ποιες ταινίες θα είχαν επιτυχία και στον κινηματογράφο του και τις έφερνε αμέσως μόλις αυτές προβάλλονταν στην Αθήνα ή στη Λαμία . Έτσι εκτός του «Ξέγνοιαστο Καβαλάρη», εκεί θυμάμαι να έχω δει όλα τα γουέστερν και από τότε μου άρεσε ο Κλιντ Ίστγουντ καθώς και το «ακατάλληλο» "Δεκαήμερο" του Βοκάκιου κρεμασμένος μαζί με άλλα παιδιά στα κλαριά ενός δέντρου του διπλανού κήπου γιατί ήταν θερινή προβολή.

Τέλος πάντων είδαμε όλοι τον «Ξέγνοιαστο Καβαλάρη» και από εκεί και πέρα άρχισαν οι αλλαγές στη ζωή μας. Ήδη είχαν αρχίσει να επιβάλλονται τα μπλου τζην στο ντύσιμό μας και το Γυμνάσιο παρουσίαζε μια παρδαλή εικόνα καθώς πολλά παιδιά φορούσαν ακόμα τα παραδοσιακά ρούχα του χωριού. Βέβαια όσοι τόλμησαν να φορέσουν πρώτοι μπλου τζην το «πλήρωσαν» με διάφορους τρόπους, ακόμα και με αποβολές ενώ για τα κορίτσια δεν γίνεται λόγος γιατί φορούσαν ακόμα ποδιές και διατηρείτο η ομοιομορφία.

Ο μπελάς άρχισε να μέσα σε όλες τις κουβέντες μπήκαν οι μηχανές των πρωταγωνιστών της ταινίας που για όλους φάνταζε σαν κάτι το μυθικό. Εκεί οι μόνες μεγάλες μηχανές που κυκλοφορούσαν ήταν κάνα δυο πανάρχαιες BMW, η μία μάλιστα με καλάθι του σιδερά και λίγα μηχανάκια, ZUNDAP και FLORETTA ενώ αρκετά ήταν τα ποδήλατα που όλοι είχαμε μάθει νοικιάζοντάς τα από το μαγαζί του Θαλή Παππά. Έτσι λοιπόν άρχισαν τα όνειρα για τις μεγάλες μηχανές και μέσα σε δυο χρόνια μάλιστα, το 1975 φάνηκε η πρώτη, μια HONDA που την πήρε ο Δημήτρης (Κρίνος) για να πηγαίνει τάχα τον πατέρα του που ήταν ταχυδρόμος στα χωριά και τον ζηλεύαμε όλοι και θέλαμε να κάτσουμε στη σέλα της έστω και για μια φωτογραφία όπως βλέπαμε να κάνουν οι σταρ στα περιοδικά.

Όσοι δε ήμασταν στην ίδια τάξη με τον Σταύρο Σκαργιώτη ο οποίος διατηρεί ακόμη φούρνο με ξύλα στη Μακρακώμη, μπορούσαμε να φωτογραφηθούμε με τη δική του, μια μεγάλη κάπως μηχανή κι έτσι κανένας συμμαθητής απ’ ότι θυμάμαι δεν έμεινε χωρίς να έχει τη σχετική φωτογραφία στον τοίχο του δίπλα από την αφίσα των «Ξέγνοιαστων Καβαλλάρηδων». Απ’ όσο δε μπορώ να εκτιμήσω, ελάχιστοι συνέχισαν με το όνειρο της μοτοσυκλέτας γιατί τους πρόλαβε το νεοελληνικό όραμα του αυτοκινήτου!!!

Η ιστορία με τους «Ξέγνοιαστους Καβαλλάρηδες» από τα χωριά της Δυτικής Φθιώτιδας δεν τελειώνει εδώ και κάποια από τα κεφάλαιά της θα βγουν κάποτε σε ένα σχετικό με την περιοχή και τα χρόνια εκείνα βιβλίο που νομίζω πως ήρθε η ώρα να το τελειώσω…

ΑΘΗΝΑ, 30052010