ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ…

Τέσσερις μέρες ημέρες, από την Παρασκευή το απόγευμα αγαπητές φίλες και φίλοι που είχαμε για τελευταία φορά επικοινωνία στο FB μέχρι σήμερα κινούμαι στη μεθοριακή περιοχή της Ελλάδας με την Αλβανία, στα Μαστοροχώρια της Κόνιτσας και στα χωριά του Γράμμου από την πλευρά της Καστοριάς…

Πρόκειται για μια περιοχή που όπως καταλαβαίνετε το δίκτυο της COSMOTE δεν έχει σήμα σε πολλά σημεία ενώ η τεράστια απάτη που λέγεται WIND δεν πιάνει σχεδόν πουθενά! Έτσι από το Κεφαλοχώρι (πρώην Λυκόραχη) που είχα σαν βάση, όχι μόνο δεν μπόρεσα να μπω σε κανένα δίκτυο αλλά ούτε να έχω και τηλεφωνική επικοινωνία από κινητό τηλέφωνο με κανέναν. Εξαιτίας δε ενός μαραθωνίου για να προλάβουμε κάποια πράγματα νωρίς την ημέρα γιατί έβρεχε κάθε απόγευμα, ούτε καν άκουσα «ειδήσεις» και παίρνω τώρα το δρόμο της επιστροφής στην Αθήνα έχοντας πλήρη άγνοια των γεγονότων και των όποιων εξελίξεων σε ορισμένα κρίσιμα από αυτά.

Τώρα τι μου έλειψε από τις «ειδήσεις» είναι ένας λόγος που σηκώνει πολύ κουβέντα και για να σταθώ λιγάκι στα ίδια μέτρα με σας που ξέρετε για τα νέα (πάλι) οικονομικά μέτρα, τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, τη βόμβα στο γραφείο του Χρυσοχοίδη, το Μούντιαλ και ένα σωρό άλλα που δεν μπορώ να ξέρω, θα αρχίσω από το απόγευμα να σας γράφω για άλλα πράγματα που είδα να συμβαίνουν αυτές τις μέρες στα χωριά που περπάτησα και με πρωταγωνιστές απλούς, κανονικούς ανθρώπους που ζουν και δημιουργούν σε αυτή την ακριτική από κάθε έννοια περιοχή .

Πράγματα που ενώ μοιάζουν να είναι «ειδήσεις» μόνο για ένα τόπο που ζει σε ένα όντως σε ένα διαφορετικό ρυθμό ζωής και ελάχιστα επηρεάζεται από την άθλια προπαγάνδα των ασύδοτων ΜΜΕ με τη σημασία τους κατά τη γνώμη μου μας αφορούν όλους και πιο πολύ ορισμένους που αναζητούν απαντήσεις για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας και βεβαίως εφικτές λύσεις που να κάνουν τη ζωή τους στο μέλλον κάπως καλύτερη.

Τούτη τη φορά όμως, χάρη στον καλό φίλο Θωμά Καρανίκα από το χωριό Φετόκος που ήταν στην ωραία παρέα μας θα μου επιτρέψετε να βάζω που και που στα κείμενα που θα ακολουθήσουν και κάποιες φωτογραφίες που είχαν θέμα κι εμένα στην ώρα της δουλειάς. Ήταν κάτι που δεν συνήθιζα μέχρι σήμερα –μάλλον επειδή δεν ήταν κάποιος καλός φωτογράφος μαζί μου ή άλλος άνθρωπος να προσέχει τις κινήσεις μου- αλλά βλέποντας τις φωτογραφίες του Θωμά, πήρα την απόφαση να προσωποποιήσω κάπως το έργο μου. Το λόγο που με οδήγησε σε αυτό, θα τον διαβάσετε σε επόμενο σημείωμα από την Αθήνα.

Με αυτό τον τρόπο λοιπόν θέλω να δώσω και μια άλλη διάσταση στην συνάντησή μου με τον Σωτήρη Ευθυμίου από τη Φετόκο, τον αειθαλή μελισσοκόμο με την 70χρονη δράση και αληθινό ήρωα της ζωής με τον οποίο περάσαμε προχθές μαζί ένα υπέροχο απόγευμα στο χωράφι με τις κυψέλες, μιλώντας για παλιά και νέα μελίσσια, τη γλυκιά τέχνη της μελισσοκομίας, τη φετινή παραγωγή και βεβαίως το κυνήγι των νέων μελισσιών που φεύγουν τέτοιο καιρό από την μητρική κυψέλη – μια τέχνη που δεν τον φθάνει κανένας…