ΕΤΣΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΑ "ΜΑΓΑΖΙΑ"

Τολμηρό το βάψιμο, προσεγμένη η θέση των κλιματιστικών σε ένα απλό μπορντέλο στην οδό Ιάσονος

Είχα πολύ καιρό να περπατήσω στις κάτω γειτονιές της πόλης - Down Town τη λένε κάτι φλώροι που έχτισαν τα περασμένα χρόνια με τούβλα από ευρώ τα γνωστά πανάκριβα μαγαζιά της μόδας- και παρά την κακή διάθεση από την προχθεσινή βροχή και την υγρασία, στόχευσα κάποιες στιγμές με το φακό μου τις προκλήσεις που περνούσαν μπροστά μου…

Το κεντρικό θέμα αυτής της εξόρμησης στο Μεταξουργείο που συνδυάστηκε με άλλη πιο σπουδαία δουλειά ήταν η εικόνα της ιστορικής καρδιάς της πόλης που ρέπει σε μια εποχή λίγο πολύ προς την ασπρόμαυρη δεκαετία του ’50 και τούτο βοηθάει πολύ το γεγονός ότι κάποια κτίρια είναι ακόμα στη θέση τους. Ορισμένα είναι μόνοι όρθιοι τοίχοι, άλλα είναι πεσμένα σε ερείπια, κάποια λειτουργούν ως αποθήκες μόνο γιατί όλα τα εργαστήρια και οι βιοτεχνίες έχουν φύγει από την περιοχή και τα μόνα που έχουν ανοιχτή πόρτα και παρουσιάζουν κάποια κίνηση είναι οι οίκοι ανοχής ή κοινώς τα μπορντέλα.

Σε ορισμένους μάλιστα δρόμους, όπως η πεζοδρομημένη οδός Ιάσονος που έχει σε όλο σχεδόν το μήκος του τέτοια παλιά κτίρια που με κάνα δυο προπολεμικές πολυκατοικίες δημιουργούν ένα μοναδικό σύνολο, είναι γεμάτος μπορντέλα – δεν έκατσα να τα μετρήσω αλλά υπολογίζω πως ξεπερνούν τα τριάντα. Είδα δε σε παλιό κτίριο να έχει αυτόνομα μπορντέλα στο ημιυπόγειο, στο ισόγειο και στον όροφο. Σε ένα άλλο με τρείς πόρτες στην πρόσοψη λειτουργούν όπως είδα τρία διαφορετικά με το ίδιο χρώμα βαμμένες τις πόρτες!

Σε παλαιότερο πέρασμά μου από αυτή τη γειτονιά είχα μείνει έκπληκτος από τον αριθμό των αντρών κάθε φυλής και χρώματος που μπαινόβγαιναν σε αυτά τα μαγαζιά. Προχθές όμως επικρατούσε μια παράξενη ερημιά και κανένα φωτάκι από τα «σπίτια» δεν ήταν αναμμένο. Το γεγονός με έβαλε σε απορίες και βρήκα τις απαντήσεις στο καφενείο «Η Άρτα» στο τέλος του πεζοδρόμου της Ιάσωνος προς την πλατεία Καραϊσκάκη όπου συχνάζουν ακόμα πολλοί φίλοι από την Άρτα που οπωσδήποτε θα γνώριζαν κάτι για την παράξενη ηρεμία στη γειτονιά.

Απ’ αυτούς έμαθα λοιπόν πως η αστυνομία διενεργούσε μια επιχείρηση «σκούπα» και η πληροφορία που δεν υπήρχε περίπτωση να μην διαρρεύσει υποχρέωσε όλα τα μπορντέλα να κλειδώσουν την πόρτα τους και να περιμένουν να περάσει η μπόρα να ανάψουν πάλι τα φωτάκια τους. Το γιατί έγινε αυτό, δεν χρειάζεται να το εξηγήσουμε καθώς σε όλα τα «σπίτια» οι κοπέλες που εκδίδονται αλλά και οι βοηθοί, όπως και οι νταβατζήδες είναι παράνομοι και γι’ αυτό φυλάγονται από τέτοιες περιπτώσεις. Οι άνθρωποί τους, τους ενημερώνουν για κάθε κίνηση της αστυνομίας και όχι μόνο κι έτσι γλυτώνουν τις συλλήψεις και άλλα κακά τα οποία είναι μέσα στο παιχνίδι αλλά στόχος τους είναι να έχουν τις λιγότερες ζημιές, ήτοι να μην μείνει πολλή ώρα το μαγαζί κλειστό και χάνει πελάτες.

Το πράσινο είναι ένα χρώμα που προτιμούν να βάφουν τις πόρτες των μπορντέλων στο Μεταξουργείο.

Πως λοιπόν μετά απ’ αυτά που είδα και έμαθα να μην σκεφτώ πως τελικά έχουν δίκιο όσοι λένε πως την καλύτερη επιχειρηματική οργάνωση την έχουν τα μπορντέλα και τα υποτιμούμε σαν χαρακτηρίζουμε έτσι κάποια άλλα που στεγάζονται σε λαμπρά, ιστορικά κτίρια είναι γεμάτα με ένα σωρό ανίκανους ανθρώπους που δεν μπορούν να μυριστούν πότε πλησιάζει το κακό για να προφυλάξουν ακόμα και το μαγαζί που τους ταίζει…