Ακούω από το πρωί σε ένα ραδιόφωνο για τις προετοιμασίες που πρέπει να κάνει κάποιος για τις διακοπές με ιδιαίτερη έμφαση στις οδηγίες τι πρέπει να κάνετε ως προς τη μετακίνηση γενικώς, τι κάνετε τα παιδιά, τους γέροντες, τα ζώα, τα λουλούδια, τις σχέσεις…
Σα να ξεφυλλίζει ο συνάδελφος περιοδικό της δεκαετίας του ’80 που οι διακοπές έπρεπε να γίνουν θεσμός προκειμένου να αναπτυχθεί η ύπαιθρος χώρα και ιδιαίτερα τα νησιά για να φτάσουμε στο σημερινό κατάντημα με την πλήρη διάλυση των κοινωνιών τους και την απόλυτη υποβάθμιση του περιβάλλοντός τους και φυσικά της αισθητικής τους. Ουρά σε όλα αυτά ήταν η εκρηκτική αύξηση του κόστους των διακοπών και να μη πολυλογούμε, φτάσαμε στο σημείο οι διακοπές να γίνουν για τους Έλληνες, προϊόν σε μια αγορά άπληστη για κέρδος που το επιτύγχανε κυρίως με την απίστευτη υποβάθμιση των υπηρεσιών που παρείχαν όλοι οι εμπλεκόμενοι στο κύκλωμα που λέγεται «καλοκαιρινές διακοπές».
Από την άλλη και αυτό θέλει να σχολιάσει εν συντομία τούτο το σημείωμα, κατά την περίοδο των διακοπών οι πόλεις και ιδιαίτερα η Αθήνα που όπως και να έχει αποτελεί τον κύριο προορισμό για χιλιάδες ξένους που έρχονται στην Ελλάδα αφήνονται στην τύχη τους. Ακόμη και ο Δήμος Αθηναίων, μοιάζει να μισεί περισσότερο από κάθε άλλη εποχή την πόλη που διοικεί και την απαξιώνει ακόμη περισσότερο απ’ ότι τον υπόλοιπο χρόνο με τη δικαιολογία ότι οι εργαζόμενοι παίρνουν τις άδειές τους και δεν επαρκεί το προσωπικό για να γίνουν οι δουλειές που συντηρούν την όποια ευπρέπεια και την καθαριότητα.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα σωρό πράγματα γι’ αυτό αλλά θα σταθούμε μόνο στο Σύνταγμα, τον ομφαλό όπως θα λέγαμε της πρωτεύουσας και το σημείο που αναγκαστικά περνάνε όλοι οι τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα. Δεν ξέρω πως το βλέπετε εσείς αλλά εμένα χθες μου φάνηκε σαν αυλή ειδικού ιδρύματος με μεγάλες άδειες επιφάνειες που πυρώνουν τον αέρα από τη ζέστη, τον ανεπαρκή ίσκιο που προσπαθούν να ρίξουν τα ψωραλέα δέντρα, τα ευτελούς αισθητικής παγκάκια και ανεπαρκή πανάκριβα καταστήματα που βρίσκονται χωμένα στη γωνία προς τη μεριά της «Μεγάλης Βρεττανίας».
Έτσι λίγο πολύ ο κόσμος που θα ήθελε να σταθεί έστω για λίγο στο Σύνταγμα ούτε καν το σκέφτεται. Βγαίνει κατά κύματα από την είσοδο του μετρό και απλά στρίβει και ανεβαίνει τα σκαλιά προς τη Βουλή ή διασχίζει αδιάφορα την πλατεία και χωρίς μάλιστα τον κίνδυνο να βραχεί από το πιο κεντρικό σιντριβάνι της πόλης που επιδεικτικά μάλλον δεν λειτουργεί. Όπως τίποτα εξάλλου σε αυτή την πόλη που όσο εμείς επιμένουμε να αγαπάμε τόσο αυτή περισσότερο προσπαθεί να μας κάνει να φύγουμε μακριά της και να πάμε διακοπές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου