Σαν να ταξιδεύεις σε άλλο κόσμο, νοιώθεις, όταν παίρνεις τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί μέσα από την ενδοχώρα της Ζακύνθου στο βορινό, ορεινό μέρος του νησιού....
Αφήνεις πίσω σου το συνονθύλευμα των αρχιτεκτονικά ανώνυμων εγκαταστάσεων που χτίστηκαν θαρρείς αποκλειστικά για να νιώθει άνετα ο τουρίστας και τη βαβέλ που δημιουργείται κάθε καλοκαίρι από αυτούς και σιγά – σιγά καταλαβαίνεις πως περνάς μέσα από τη χοάνη του χρόνου και σαν φθάσεις στις Βολίμες, διαπιστώνεις πως ναι, έγινε το θαύμα. Άμα διαβείς μάλιστα την πόρτα του καφενείου των ηλικιωμένων αδελφών Φραγκογιάννη, Γεράσιμου και Δημήτρη στην πλατεία των Άνω Βολιμών, όσο και αν τσιμπηθείς είναι μάταιο…
Στο εξήντα ένα χρονών καφεπαντοπωλείο εκτός από υπέροχο καφέ σε μπρίκι που φτιάχνει ο Γεράσιμος θα απολαύσετε πρώτα – πρώτα δροσιά αφού οι πέτρινοι τοίχοι του ξεπερνούν το ένα μέτρο πάχος και κατόπιν μπορείτε να διαλέξετε ότι φανταστεί ο νους σας και δεν βρίσκεται αλλού. Παραδοσιακές σκούπες, αλυσίδες για σκύλους, φάκες για ποντικούς, πριόνια, ψαλίδια, καρφιά, κονσέρβες, λαμπάδες για το Πάσχα, μπανάνες, ουίσκι, αναψυκτικά και ένα σωρό άλλα ετερόκλητα πράγματα. Αν μάλιστα είχατε επισκεφθεί το μαγαζί στο οποίο συχνάζουν οι ηλικιωμένοι του χωριού, πριν από πενήντα χρόνια σίγουρα θα βρίσκατε από γυναικεία εσώρουχα μέχρι ανδρικά παντελόνια για τις δουλειές, παπούτσια, βαφές, κολόνιες, κρασί και άμα είχαν σφάξει κανένα ζώο και κρέας!
Το μαγαζί του Φραγκογιάννη, όπως το ξέρουν όλοι στις Βολίμες, λειτουργεί ανελλιπώς από το 1926, οι σημερινοί ιδιοκτήτες του είναι η δεύτερη γενιά Φραγκογιάννηδων που το διαχειρίζεται και είναι ανοιχτό, όχι για να δηλώσει νοσταλγίες και άλλα σχετικά συναισθήματα, αλλά για να συνεχίσει να γράφει ιστορία σε ένα τόπο μυρίζει ακόμα αληθινή Ζάκυνθο και Ελλάδα.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στα "Ανθρώπινα" της Ελευθεροτυπίας, τον Ιούλιο του 2008.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου