ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ

Ξέρουμε πως τα σκιάχτρα συνήθως μπαίνουν σε χωράφια, καλλιέργειες και μποστάνια για να φοβίζουν με τη σκιά τους τα πουλιά και τα άγρια ζώα να ρημάζουν την παραγωγή αλλά αυτό δεν αποτρέπει κανέναν να βάλει ένα τέτοιο οπουδήποτε του αρέσει…

Πολλές φορές μάλιστα ένα σκιάχτρο δεν έχει ουδεμία σχέση με τα προαναφερόμενα για την παραγωγή και είναι είτε αποτέλεσμα μιας καλλιτεχνικής αναζήτησης είτε έργο που απορρέει από τον πολύ ελεύθερο χρόνο που μπορεί να έχει κάποιος ή κάποια.

Έτσι δεν αποτελεί καθόλου παράδοξο να δούμε ένα σκιάχτρο σε μια παραλία αλλά η εικόνα του σίγουρα θα προκαλέσει διάφορα ερωτηματικά από τα οποία τα περισσότερα θα μείνουν αναπάντητα γιατί συνήθως ο «δημιουργός» χάνεται στο πλήθος ή την ερημία. Σπάνια δε θα τον δούμε να το φτιάχνει γιατί αυτό το έργο δεν είναι σαν τους πύργους στην άμμο που θέλει κοινό να κρίνει τον «καλλιτέχνη», αλλά από τη φύση του είναι μοναχικό γιατί η πρώτη του ύλη είναι διάφορα ρούχα που κάποτε ανήκαν σε ένα άνθρωπο.

Ναι, το ζήτημα του σκιάχτρου εκεί επικεντρώνεται. Από πού προήλθαν δηλαδή τα ρούχα που κρεμάστηκαν στα ξύλα γιατί όπως και να έχει λίγοι είναι αυτοί που θέλουν να δουν τα αποφόρια τους να κρέμονται άδεια στον αέρα. Επομένως ο «καλλιτέχνης» πρέπει να προσέξει από πού θα πάρει τα ρούχα για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις και γκρίνιες.

Όπως για παράδειγμα αυτός που είχε κρεμάσει στο σκιάχτρο του πέρσι στην παραλία της Παλαιόχωρας Χανίων ένα χειμωνιάτικο σακάκι και το ανάλογο παντελόνι τα οποία πιθανόν και να ανήκαν σε κάποιον ντόπιο ή μπορεί να ήταν και δικά του τα οποία βαρέθηκε ή έπρεπε να τα βγάλει επειδή δεν έλεγαν τίποτα πλέον γι’ αυτόν και τα έκανε σκιάχτρο για να το δουν κάποια μάτια και αν καταλάβουν το συμβολισμό, κατάλαβαν…