Περπατούσαμε με την Caterina Faudemay -κοινωνική ανθρωπολόγο που ζει και εργάζεται στο Παρίσι αλλά θεωρεί τα Κύθηρα ιδανικό τόπο να γράψει ένα βιβλίο σχετικά με τη χλωρίδα αυτού του νησιού και για αυτό μένει εκεί αρκετό χρόνο- χθες στον οικισμό Γαληνιανά στο κέντρο των Αντικυθήρων φωτογραφίζοντας τα ερείπια και ότι άλλο θεωρούσε ο καθένας ενδιαφέρον σε αυτή την όμορφη αλλά ιδιαίτερα μελαγχολική γωνιά του νησιού.
Εκεί στον παρατημένο κήπο ενός κλειστού σπιτιού που δείχνει πως κατοικείται κάποιες μέρες το χρόνο από τους νοικοκυραίους του είδαμε την πόρτα με το παράξενο σχέδιο που βλέπετε στη φωτογραφία που κάποτε αποτελούσε την είσοδο σε ένα χορταριασμένο κήπο σήμερα. Ούτε εγώ που έχω περπατήσει τη μισή Ελλάδα έχω δει ανάλογη πόρτα αλλά ούτε και η Caterina στα ταξίδια της σε πολλά μέρη του κόσμου.
Πρόκειται για μια πόρτα που οι παραστάδες της είναι παλιά ξύλα τα οποία έχουν αρχίσει να σαπίζουν και το κυρίως φύλλο της είναι μια σιδερένια σύνθεση που φτιάχτηκε σίγουρα κατά παραγγελία και τοποθετήθηκε εκεί μετά. Η σύνθεση αυτή δεν μοιάζει καθόλου με αυτές που έκαναν κάποτε οι σιδεράδες αλλά φανερώνει πως αυτός που την παρήγγειλε ήξερε λίγο ή πολύ από τέχνη και μάλιστα τολμώ να πω πως του άρεσε η μοντέρνα τέχνη.
Δεν ήταν κανένας στον οικισμό να ρωτήσουμε τίνος ήταν ο κήπος και έτσι ενδεχομένως μαθαίναμε και αυτόν που ανήκε η σκουριασμένη πλέον πόρτα ο ρόλος της οποίας αν και έχει παντελώς ακυρωθεί λόγω της εγκατάλειψης παραμένει εκεί ως σύμβολο των συνόρων και βεβαίως ως μια παράξενη πρόταση τέχνης που κι αυτή θα χαθεί σαν πέσει ο τοίχος από τα κατσίκια και σαπίσουν τα ξύλα που την στηρίζουν.
Τότε το πιθανότερο καθώς από αυτά τα μέρη δεν περνούν οι γνωστοί «ανακυκλωτές» τσιγγάνοι είναι να την καλύψουν οι πέτρες του τειχίου και να χαθεί ανάμεσά στους και με την πάροδο του χρόνου να λιώσει κι αυτή από τη σκουριά που καταφέρνει και λιώνει και τα πιο σκληρά σίδερα ακόμα κι αν αυτά έχουν πάνω τους μια σταλιά τέχνη…
ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΑ, 21082010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου