Πέρσι σαν αυτές τις ημέρες, βρισκόμουν στη μικρή πατρίδα να βοηθήσω τους γονείς να μαζέψουν τα καρύδια και τα κάστανα τα οποία παλιότερα αποτελούσαν το κύριο εισόδημα της οικογένειας και παρά την υποχώρηση των αγροτικών δραστηριοτήτων και τη φθίνουσα ακμή τους, ακόμα επιμένουν να φροντίζουν τα δέντρα για να τα καρπωθούν τη μικρή πια σοδειά τους.
Σαφώς και με έφαγε το σκύψιμο (κάθε καρπός απαιτεί και μια βαθιά υπόκλιση στη γη για να φτάσει στην ποδιά της συλλογής) αλλά το νου ομολογώ τον είχα να πιάσω καμιά ιδιαίτερη εικόνα ανάμεσα σε ένα πλήθος από κλειστά ή μισάνοιχτα αγκαθωτά καβούκια που κρέμονταν από τα κλαδιά του δέντρου ή ήταν πεσμένα στο έδαφος. Δεν δυσκολεύτηκα και κάποια στιγμή εστίασα με το αυτόματο πάντα τη μικρή Cannon που κάνει για πέντε μεγάλες, σε ένα κάστανο που κρέμονταν από μια υγρή τρίχα στον αέρα σαν ομφάλιος λώρος και το οποίο έμοιαζε να το σκέφτεται να πέσει ή να μην πέσει γιατί προφανώς γι’ αυτό το έδαφος θα ήταν ένας καινούργιος κόσμος που εξουσιάζεται από ένα σωρό τρωκτικά και αρπακτικά που διεκδικούν κι αυτά το μερίδιό τους από την καρποφορία.
Το άφησα εκεί να κρέμεται από την κλωστή του και δεν πήγα την άλλη μέρα να δω τη τύχη του αφού ήξερα πως ήταν προδιαγεγραμμένη…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 02102009
Τόση ομορφιά κρυμμένη σε ένα ταπεινό κάστανο!
ΑπάντησηΔιαγραφή