Έπλεε στο φθινόπωρο προχθές όλος ο τόπος στην Ανάβρα της Μαγνησίας (ένα χωριό υπόδειγμα στην ανάπτυξη) όπου πήγα με καλούς φίλους και τούτο φαίνονταν στα βαριά σύννεφα, από τα φύλλα που είχαν αρχίσει να κιτρινίζουν, από την καινούργια χλόη αλλά και από κάποια μανιτάρια που είχαν ήδη φυτρώσει δίπλα από το ρέμα.
Βέβαια δεν ήταν σαν τα μανιτάρια που γνωρίζουν καλά πολλοί άλλοι φίλοι, που ξέρουν ποια να μαζεύουν και τα γεύονται, αλλά κάτι άλλα άσημα, λίγο άσχημα και πιθανώς επικίνδυνα για φάγωμα. Ομολογώ πως ενώ μου αρέσουν στο τραπέζι, δεν γνωρίζω τίποτα για μανιτάρια και γι’ αυτό αποφεύγω να ασχολούμαι μαζί τους.
Δεν μπορούσα όμως να αντισταθώ με το «θησαυρό» που βρέθηκε μπροστά μου κάτω από τα πλατάνια και αν και σκοτεινός και ύποπτος για ότι έχει κρυμμένο στις ίνες της σάρκας του, έσκυψα μέχρι να ακουμπήσω την «ομπρέλα» του να κάνω μια φωτογραφία για να έχω κι εγώ κάτι τέτοιο στο αρχείο μου χωρίς βέβαια να έχω πάλι τις φιλοδοξίες να συγκριθώ με τους προαναφερόμενους φίλους που η συλλογή τους λάμπει από τέτοια πράγματα.
Ότι και να ήταν στο μανιτάρι που φωτογράφησα μου άρεσε πολύ περισσότερο ο μικρός κύκλος που ήταν κάτω από τη σαρκώδη, ευαίσθητη ομπρέλα του και η φαντασία μου μια στιγμή το μεγάλωσε τόσο που σκέπασε τον κόσμο ολόκληρο και ήταν σαν σύννεφο που έπρεπε να περάσει. Να περάσει και να αφήσει πάλι τον ήλιο να φωτίσει την πλάση και να δώσει χρώμα και γεύση στα μήλα της μηλιάς στην αυλή της κυρά Γεωργίας, στις ανθισμένες κουμαριές της απέναντι πλαγιάς που τρέφουν τα μελίσσια το χειμώνα και στα βελανίδια των πουρναριών για να βγάλουν το χειμώνα τα πουλιά, τα γουρούνια και τα τρωκτικά κάθε είδους γιατί βρεθεί πάλι ο κόσμος την άνοιξη συμπληρωμένος…
ΑΘΗΝΑ, 08101010
Εσύ Ηλία, γονατιστός μπροστά στο μανιτάρι, κατάφερες να προσκυνάς μόνο το μεγαλείο της φύσης. Εμείς εδώ, επίσης γονατιστοί, με τη Τρόϊκα όμως... πίσω μας και μια Αθήνα που όσο πάει δεν βιώνεται! Κάτσε εκεί όσο μπορείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου φαίνεται από την γωνία που είναι τραβηγμένη πως πρόκειται για την Macrolepiota procera.
ΑπάντησηΔιαγραφή