ΣΤΟΝ ΑΕΤΟ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΣΑΙ

Δεν περίμενα πως η χθεσινή ανάρτηση για το τσάι από το Βελούχι και το μέλι από την Ανατολική Φραγκίστα θα ήταν η αφορμή να ξεκινήσει ένας διάλογος για το ποιο βουνό βγάζει το καλύτερο. Άλλος έλεγε για τα Άγραφα, άλλος για την Οίτη, το Γράμμο, τα Τζουμέρκα. Τέτοιος τοπικισμός για ένα χορτάρι!!!

Δεν διαφωνώ με κανέναν ότι το βουνό που σκεπάζει την μικρή του πατρίδα βγάζει το καλύτερο τσάι σε όλη την Ελλάδα και πως αυτό έχει πιο θαυματουργές ιδιότητες από κάθε άλλο που φυτρώνει ακόμα και στο απέναντι βουνό. Αυτό όμως που έχω να πω είναι ότι σχεδόν κανένας ή καμία απ’ όσους μιλήσαμε δεν ξέρω να πήρε ένα πρωί το μονοπάτι που ανεβάζει στο βουνό για να μαζέψει αλλά περίμενε κάποιον από το χωριό να του φέρει ή αγόρασε από τους πάγκους που στήνουν δίπλα στο δρόμο τα καλοκαίρια οι συλλέκτες.

Από πλευράς μου μπορώ να πω πως το καλύτερο τσάι το βγάζει ο Αετός, το σκληρό βουνό πάνω από το ομώνυμο χωριό της Διευρυμένης Κοινότητας Νεράιδας Τρικάλων στον μέσο Αχελώο. Μπορεί να μην αξιώθηκα φέτος να μαζέψω τσάι αλλά το περπάτησα σπιθαμή τη σπιθαμή τον Αύγουστο του 2005 και θυμάμαι πως ευωδίαζε απ’ αυτό όλος ο τόπος.

Έτσι λοιπόν λέω πως το καλύτερο είναι αυτό που μάζεψε φέτος στα μέσα του Ιούλη ο Πάνος Τσάκαλος (στη φωτογραφία την ώρα του αρμαθιάσματος μαζί με ένα συγχωριανό του) και από το οποίο, τιμής ένεκεν πήρα δυο χεριές και τους θυμάμαι όταν το βράζω.

Μην ακούτε λοιπόν κανέναν, άμα είναι ώριμο το τσάι, απ’ όποιο βουνό και να προέρχεται είναι καλό αλλά όπως κατάλαβα ακριβότερο από τον καφέ και δεν σηκώνει και πολλά τσιγάρα. Α, να προσέχετε επίσης όταν το αγοράζεται γιατί το πραγματικό τσάι του βουνού είναι λίγο και πολλοί πουλάνε αντί γι’ αυτό ένα άλλο είδος που καλλιεργούν ακόμη και στον κάμπο αλλά υστερεί σε πολλά απ’ αυτό των κορυφών.