ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΠΤΗ

Ανοιξιάτικη η σημερινή βόλτα μας στο «παζάρι» –το σκουπιδομάνι που συγκεντρώνουν οι λογής απελπισμένοι από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια και την Ασία πλέον και το απλώνουν κάθε Κυριακή γύρω από το Γκάζι μήπως και βγάλουν ένα μεροκάματο για να ζήσουν λίγο χορτάτοι.

Καθώς λείπω αρκετό καιρό από την πόλη, διαπίστωσα πως έχασα αρκετές σκηνές από τη ζωή της, σκηνές που δείχνουν πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι, Έλληνες και αλλοδαποί κυρίως, ωθούνται προς την εξαθλίωση και οι οποίοι αναγκάζονται να διαλέγουν τα σκουπίδια της πόλης τα οποία βγάζουν πάλι στην αγορά σε ένα νέο κύκλο ζωής.

Δεν θα σημειώσω τι είδαμε σήμερα στο «παζάρι» γιατί δεν θα έχει τελειωμό η απαρίθμηση και η περιγραφή των αντικειμένων που ήταν σωριασμένα στα τσόλια της Ερμού και στα ψωραλέα πάρκα γύρω από το Γκάζι και τον Κεραμικό, ούτε στη διάθεση των ανθρώπων που περίμεναν με αγωνία τον πελάτη, ούτε σε αυτούς που η αδυναμία τους σπρώχνει να αναζητούν ότι δεν μπορούν να αποκτήσουν καινούργιο να το προμηθεύονται από δεύτερο, τρίτο, ακόμα και τέταρτο χέρι.

Θα σταθώ μόνο σε ένα επιχρυσωμένο γύψινο καθρέπτη άλλης εποχής, ο οποίος δέσποζε πάνω από τα στοιβαγμένα έπιπλα ενός παλιού και κάπως εύπορου ως φαίνεται σπίτι που άδειασε το συνεργείο καθαρισμού – όπως συνηθίζεται να γίνεται όταν πεθαίνει ο ιδιοκτήτης του νοικοκυριού και οι κληρονόμοι του τα θεωρούν άχρηστα καθώς δεν ταιριάζουν με την αισθητική και στο σπίτι τους σε καινούργια γειτονιά και προάστιο.

Αυτός λοιπόν ο καθρέπτης που όσα χρόνια ήταν κρεμασμένος στον τοίχο του σαλονιού δεν έβλεπε τίποτα άλλο από τη ζωή της οικογένειας ήταν η πρώτη φορά νομίζω που βρέθηκε έξω από την πόρτα και άρχισε να βλέπει πως τον κοίταζαν άλλα μάτια απ’ αυτά που είχε συνηθίσει τόσα χρόνια και μέσα απ’ αυτά είδε επιτέλους την αληθινή ζωή της πόλης, όπως θέλοντας ή μη αρχίζουμε να την βλέπουμε πια όλοι μας...