Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΤΥΜΦΡΗΣΤΟ…

Ακολουθώ πάντα τη συνήθεια να εορτάζω την Ανάσταση όπως τη θέλει η ορθόδοξη πίστη μας, η παράδοση του τόπου μου και η ιστορία των Ελλήνων.

Κάποιες προσωπικές παρατηρήσεις και σχόλια πάνω σε αυτό το ζήτημα, φυσικά και δεν έχουν θέση σε κανένα διάλογο αυτές τις ημέρες γιατί το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χαλάμε την καρδιά μας, να κρυώνουμε την ατμόσφαιρα γύρω μας και να ακυρώνουμε τη γιορτή της Ανάστασης, της ψυχής, των σωμάτων και της φύσης.

Αυτό όμως πιο νιώθω πιο έντονο απ’ όλα κάθε φορά που επιστρέφω στο γενέθλιο Τόπο είναι η αίσθηση ότι αυτός μου δίνει πάλι τις δυνάμεις που ανάλωσα σε άλλους τόπους και πως με ψηλώνει, όσο ο Τυμφρηστός που στη σκιά του μεγάλωσα.

Αυτό το μοναδικό βουνό αντικρίζω να ψηλώνει σε όλη τη διαδρομή από τις  Θερμοπύλες και τη Λαμία μέχρι τα Διπόταμα (λίγο κάτω από το χωριό μου που σμίγουν τα δυο ποτάμια που πηγάζουν από το κορμί του, ο Μαυριλιώτης και ο Καψιώτης). Σε εκείνο το σημείο που αρχίζει και σχηματίζει σώμα ο θεϊκός Σπερχειός, χάνεται ο όγκος του βουνού κι εγώ χώνομαι στη σκιά του, με καταπίνει το σώμα του, υποτάσσομαι στη δύναμή του  και γίνομαι ένα με την ύλη του.

Εκεί βρίσκω κι εγώ το θεό μου και επιστρέφω στην πιο αρχαία πίστη, τον Τόπο…