Το ήξερα από το πρωί πως σήμερα είναι των Βαϊων, η μέρα δηλαδή που ο Χριστός μπαίνει στην Ιερουσαλήμ και του στρώνουν το δρόμο με βάγια αλλά μετά από λίγες μέρες τον οδηγούν στο σταυρό και τον στεφανώνουν με αγκάθια…
Λόγω της περιπλάνησης σήμερα στο εσωτερικό της Κρήτης δεν αξιώθηκα να πάω σε καμιά εκκλησία αλλά είδα πολύ κόσμο στα χωριά που περνούσαμε να κρατάει στα χέρια βάγια και κατά κάποιο τρόπο έτσι συμμετείχα κι εγώ νοερά στον εορτασμό της ημέρας και για το καλό, όταν είδα μια βάγια κοντά στο δρόμο προς τα Μάταλα, έκοψα ένα κλαράκι να πάρουν λίγη ευωδιά τα χέρια μας. Σε εκείνο το σημείο είδα πως ήταν φυτρωμένα ένα σωρό φρέσκα αγκάθια τα οποία είχαν ήδη σκληρήνει αρκετά και το κάρφωμά τους ήταν σαν δηλητήριο. Θα μου ήταν αδιάφορα αν δεν παρατηρούσα πως πάνω τους είχαν σκαρφαλώσει μια ολόκληρη αποικία από σαλιγκάρια, μικρά και μεγάλα και βοσκούσαν του καλού καιρού.
Στην αρχή μου φάνηκε παράξενο πως αυτά τα τόσο ευαίσθητα όντα που κινούνται με τη γυμνή κοιλιά τους κατάφεραν να ανέβουν στα αγκάθια χωρίς να πληγωθούν καθόλου. Είδα όμως πως εκτός από το σκληρό κέλυφός, το μέγεθός τους ήταν τέτοιο που τα βοηθάει να κινούνται στα κλαδιά του φυτού χωρίς καν να αγγίξουν τα αγκάθια τα οποία όπως ήταν φυτρωμένα αποτρέπουν όποιον άλλο θα ήθελε να αγγίξει το φυτό και φυσικά τα σαλιγκάρια που βρίσκονται σαν τσαμπί πάνω τους.
Δεν αποκλείεται σκέφτηκα, τα σαλιγκάρια με το ελάχιστο όπως λένε μυαλό, να γνωρίζουν πως από τα πιο ασφαλή σημεία να ζήσουν κάπως ασφαλή, είναι αγκάθια γιατί ούτε κανένα αρπακτικό τολμάει να βάλει τη μύτη του εκεί μέσα αλλά και ο άνθρωπος θα το σκέφτονταν να απλώσει το χέρι του και να τα μαζέψει…
ΗΡΑΚΛΕΙΟ, 17042011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου