Είχα να διαλέξω μέσα από ένα σωρό ωραίες φωτογραφίες από το προχθεσινό ταξίδι μου στην Αμοργό (άλλες με πολύ φως του Αιγαίου αλλά και πολλές με συννεφιά, βροχή και χαλάζι όπως θα είδατε σε προηγούμενη ανάρτηση) αλλά είπα να σας καλημερίσω με μια διαφορετική της Νικουριάς, το μεγάλο νησί της Αιγιάλης που τράβηξα από το πλοίο καθώς φεύγαμε το πρωί.
Προχθές η Αμοργός είχε ξημερώσει μουσκεμένη ως τις ρίζες των βράχων της από τη βροχή που έπεφτε επί ατέλειωτες ώρες την προηγουμένη μέρα και γδαρμένη από το χαλάζι που δέχθηκε άγρια στο έδαφός της. Στον ουρανό, τα σκοτεινά σύννεφα έμοιαζαν σαν να είχαν ρίξει άγκυρα πάνω από το σώμα της χωρίς να αφήνουν ούτε μια ακτίνα να περάσει από το πυκνό πέπλο που την κάλυπτε ασφυκτικά από τη μια άκρη της ως την άλλη και κρέμονταν σε ύψος περίπου 300 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας.
Η βραχώδης νήσος Νικουριά που απέχει ούτε εκατό μέτρα από την Αμοργό δεν μπορούσε να μην βρίσκεται και αυτή στην ίδια κατάσταση κάτω από τα σύννεφα κι εκείνο μάλιστα που την κάλυπτε φαίνονταν από μακριά καθώς φεύγαμε σαν να είχε βγει από το ίδιο καλούπι της φύσης που έφτιαξε το νησί.
Έμοιαζαν τόσο πολύ και φαντάζομαι πως αν με κάποιο τρόπο ξαφνικά βούλιαζε εκείνη τη στιγμή η Νικουριά στο πέλαγος, το σύννεφο που τις έμοιαζε θα κατέβαινε απότομα ως την επιφάνεια της θάλασσας και μέχρι να φυσήξει δυνατός αέρας και να το διαλύσει, για λίγα δευτερόλεπτα θα πιστεύαμε ακόμη πως ήταν η Νικουριά…
ΑΜΟΡΓΟΣ, 25052011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου