ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΟΥΡΙΑΣ…

Οι μουριές, είναι δέντρα με τα φύλλα των οποίων παλαιότερα που οι άνθρωποι διέθεταν αρκετή υπομονή για να βλέπουν το σκουλήκι του μεταξοσκώληκα να υφαίνει το κουκούλι κι απ’ αυτό να βγάζουν το πολύτιμο μετάξι, ευδοκιμούσαν σε πολλά μέρη της πατρίδας μας - ακόμη και στο χωριό μου που πριν το κάψει περί το 1600 ο εξωμότης μανιάτης Λυμπεράκης Γερακάρης, λεγόταν Μεταξάς και κατόπιν πήρε το όνομα Κάψη. Τώρα γιατί την είπαν και Μεγάλη, μάλλον από το μέγεθος της φωτιάς πρέπει να προέκυψε. Εξυπακούεται πως όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνταν με τη σηροτροφία και το εμπόριο του μεταξιού ευημερούσαν και κατά συνέπεια και ο τόπος τους.

Με την πρόοδο όμως της τεχνικής και την εμφάνιση του νάιλον σε διάφορες μορφές νήματος, το φυσικό μετάξι παραμερίστηκε και οι μουριές κατάντησαν διακοσμητικά δέντρα στους δρόμους των πόλεων και στα χωριά όπου όσοι εκτρέφουν κουνέλια ή κατσίκες αξιοποιούν κάπως τα φύλλα τους ως τροφή αυτών των οικόσιτων ζώων. Εξαιτίας δε του πυκνού φυλώματός τους που χαρίζει πλούσια και δροσερή σκιά το καλοκαίρι, πολλές μουριές επιζούν και στις αυλές καφενείων ή άλλων υπαίθριων δημοσίων χώρων. Αυτές οι μουριές, για να έχουν καλύτερη απόδοση σε σκιά, κουρεύονται άγρια κάθε άνοιξη ενώ πολλές φορές οι άνθρωποι προσπαθούν με διάφορους τρόπους, όπως κρεμώντας βάρη στα κλαδιά τους ή με διάφορους νάρθηκες να τους δώσουν το σχήμα που θέλουν κάνοντας μια ιδιότυπη γλυπτική που πάντα έχει ως αποτέλεσμα την καλύτερη σκιά κάτω από το δημιούργημά τους.

Με αυτό τον τρόπο η άμοιρη μουριά, βασανίζεται άγρια προκειμένου να ικανοποιήσει την όποια έμπνευση του ιδιοκτήτη η οποία πολλές φορές είναι αστείρευτη και δεν αφήνει περιθώρια στο δέντρο να απλώσει τα κλαδιά του όπου θέλει ελεύθερα γιατί αυτός βλέπει τη σκιά του σαν στοιχείο κέρδους και μόνο. Όπως για παράδειγμα αυτή η μουριά μπροστά σε ένα καφενείο στον κεντρικό δρόμο της Παλαιόχωρας Χανίων, της οποίας ένα και μόνο κλαδί, στηριζόμενο λίγο σε ένα σίδερο, τεντώθηκε σε υπερβολικό μήκος προκειμένου να καλύψει με σκιά όλη την πρόσοψη του καφενείου για να μη καίγονται οι θαμώνες από τον ήλιο.

Αυτή τη βασανισμένη από πολλές απόψεις μουριά την είδα σήμερα το πρωί μπροστά στο άδειο, λόγω ώρας, καφενείο και της υποσχέθηκα σιωπηλά πως θα επιστρέψω αργότερα το καλοκαίρι να «απολαύσω» λίγο τη σκιά της. Αν βέβαια αντέξει μέχρι τότε το βάρος και δεν πέσει ξαφνικά κάποια στιγμή στα κεφάλια των θαμώνων που ανύποπτοι για το θυμό που έχει μαζέψει το δέντρο μέσα του για τον ακρωτηριασμό των άλλων κλαδιών του, κρατήσει μια στιγμή απότομα την αναπνοή του και σωριαστεί χάμω πέφτοντας πάνω στον κόσμο χωρίς να ξεχωρίσει κανέναν…

ΗΡΑΚΛΕΙΟ, 14052011