Αφορμή για το σημερινό κυριακάτικο σημείωμα μου έδωσε η χθεσινή συναυλία των πουλιών της πόλης (σπουργίτια, κοτσύφια, δεκαοχτούρες, περιστέρια) που άκουσα να γίνεται πρωί –πρωί μάλιστα στην πίσω πλευρά της παλαιάς προπολεμικής πολυκατοικίας που μένω, στην 3ης Σεπτεμβρίου, κοντά στην πλατεία Αμερικής.
Τι είχε συμβεί και ξαφνικά όλα τα πουλιά της πόλης έμοιαζε να μαζεύτηκαν στο μπαλκόνι μου; Απλά ωρίμασαν χωρίς να το πάρω είδηση οι καρποί (λευκά μούρα) της τεράστιας μουριάς που το ύψος της φτάνει ως τον τρίτο όροφο και είχαν φυτέψει, άγνωστο πριν από πόσα χρόνια, οι κατασκευαστές στον κήπο του ακαλύπτου, κάτι που σπάνια βλέπω να γίνεται σήμερα γιατί στους ακάλυπτους χώρους δημιουργού μόνο θέσεις στάθμευσης.
Την ωρίμανση των μούρων ανακάλυψαν τα πουλιά κι έτσι όχι μόνο θα χορτάσουν για πολλές ημέρες αλλά φοβάμαι πως θα μεθύσουν κιόλας από τη γλύκα των μούρων που ζήλεψα αλλά δεν με έπαιρνε ο χρόνος να ανέβω χθες κι εγώ στα κλαδιά και να τα γευτώ. Το σπουδαίο γεγονός, της ωρίμανσης των μούρων δηλαδή, το είπα στον καλό φίλο και σπουδαίο συγγραφέα Σωτήρη Δημητρίου που έγραψε το ωραίο βιβλίο «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» που είδα χθες στο Σύνταγμα και ξέρει πολύ καλά από τέτοιες οάσεις καρποφορίας μέσα στην πόλη και με προέτρεψε να βρω μια σκάλα και να ανέβω σήμερα κιόλας στην μουριά, κάτι που βεβαίως και θα κάνω και θα σας ενημερώσω για την ποιότητά τους.
- Το μόνο που με στεναχώρησε χθες με την μουριά, ήταν η απουσία της μικρής μου Cannon G11 που μου απαλλοτρίωσε κάποιος άγνωστος προχθές στο τρόλει με την οποία έκανα φωτογραφίες - θαύματα από μεγάλη απόσταση. Το μόνο που μπορούσα να πω εκείνη τη στιγμή, ήταν αυτός που την έκλεψε να μη χαρεί ούτε ένα μούρο στη ζωή του, ούτε να ευχαριστηθεί τα πουλιά που πετάνε αυτές τις ημέρες χορτάτα από τα κλαδιά της μουριάς μας στις φωλιές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου