Σελίδες

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΜΙΣΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!!!



Αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι δυο προηγούμενες ημέρες που η Αστυνομία με εντολές της κυβέρνησης του Γιωργάκη του Μικρού και των εθελόδουλων υπουργών του, που άφησαν μια βαριά αίσθηση καπνογόνων και χημικών στην πλατεία Συντάγματος, όλα θα ήταν σαν προχθές και σαν κάθε μια μέρα του Ιουνίου 2011 που θα μείνει στην ιστορία της Ελλάδας.

Όπως στην ιστορία της Ελλάδας θα μείνει και η αποψινή μεγαλειώδης συγκέντρωση των μελών του νικηφόρου κινήματος της άμεσης δημοκρατίας και των φίλων του που γέμισαν την Πλατεία και στα πρόσωπα όλων ήταν γραμμένη η χαρά πως το άθλιο κράτος και το αθλιότερο παρακράτος που είδαμε χθες δεν κατάφερε να διαλύσει το κίνημα, αντιθέτως διαλύοντας την Αθήνα εκτέθηκε ανεπανόρθωτα σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο.

Μπορεί να πέρασαν από την πλατεία Συντάγματος όλων των ειδών οι αστυνομικοί και οι τύπου «Εργαζόμενοι ΕΘΕΛ» κρυφοί συνεργάτες τους, να έκαψαν, να ψέκασαν, να έσπασαν, να ρήμαξαν, να ποδοπάτησαν και να έδειραν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, από παιδιά έως γέροντες και αναπήρους όπως είδαμε σε ένα σωρό φωτογραφίες, αλλά απόψε στην πλατεία όλα σαν από θαύμα ήταν στη θέση τους και οι πλάκες μάλιστα καλοπλυμένες για να φιλοξενήσουν την πρώτη μεγάλη συνέλευση της νίκης κατά του παρακράτους..



ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Θα προσπεράσω το εύλογο ερώτημα που ασφαλώς θα έχετε όλοι για την προνοητικότητα του εμπόρου να έχει ολόκληρη αποθήκη γεμάτη με μάσκες και θα μείνω μόνο σε αυτό που είδα χθες αργά το απόγευμα μπροστά στα Προπύλαια, λίγο πριν ξεκινήσουν τα επεισόδια.

Επτά κούτες, με 100 έστω κινέζικες μάσκες η κάθε μια μέσα της μας κάνουν σύνολο επτακόσιες. Αν υπολογίσουμε δε πως δεν ήταν αυτό το μοναδικό σημείο πώλησης αλλά οι ατσίδες που βρήκαν την ευκαιρία να τα κονομήσουν χτες πρέπει να είχαν απλωθεί και σε πολλά άλλα σημεία της πόλης, εύκολα καταλαβαίνουμε πόσοι άνθρωποι τις χρειάστηκαν και μια μέρα μάλιστα που ήταν δύσκολο να τις βρουν γιατί ήταν κλειστά τα φαρμακεία.

Χιλιάδες ήταν οι μάσκες που πουλήθηκαν χθες για τις ανάγκες της ημέρας βέβαια αλλά όπως κατάλαβα πολλοί ήταν οι συμπολίτες μας που πήραν μερικές παραπάνω να έχουν και στο σπίτι γιατί με όσα ακούμε από τον Παπουτσή θα είναι απαραίτητες πια σε κάθε κίνησή μας.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ...



Όντως, διαλύθηκε η πόλη χτες από τα επεισόδια που προκάλεσε η Αστυνομία, για λόγους που όλοι ξέρουμε και τους εμπεδώσαμε πάλι, αλλά καλύτερα αυτό να το κουβεντιάσουμε τις επόμενες ημέρες που θα κρυώσουν τα πράγματα και να τα δούμε και πιο ψύχραιμα…

Επειδή λοιπόν η χθεσινή, ήταν μια μέρα που χιλιάδες κάμερες και μηχανές ήταν στραμμένες στη αστυνομία – δεν νομίζω πως ουδέποτε μέχρι σήμερα υπήρξε τέτοιο φαινόμενο και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό αφού έχει γεμίσει το δίκτυο κυρίως αλλά και τα ΜΜΕ με αναρτήσεις και δημοσιεύματα που εκθέτουν τα «σύμβολα του Έθνους» που είπε και ο ανεκδιήγητος εκπρόσωπος τύπου της ΕΛΑΣ. Ο εισαγγελέας έχει λοιπόν στη διάθεσή του ένα σπουδαίο υλικό και ελπίζω πως τούτη τη φορά θα πράξει τα δέοντα.

Θα ήταν όμως υπερβολή να πούμε ότι διαλύθηκε εντελώς η πόλη γιατί υπήρξαν και κάποιοι άνθρωποι που δεν πτοήθηκαν καθόλου από τον γενικό χαμό και να αναβάλλουν αυτό που πρέπει να κάνουν κάθε μέρα, όσο μικρό και να είναι αυτό, όσο ασήμαντο κι αν μοιάζει κι έτσι κάποια πράγματα συνέχισαν να γίνονται σαν να μην έχει συμβαίνει τίποτα γύρω.

Ένας από αυτούς, είναι ο άγνωστος για μένα τουλάχιστον άνθρωπος, ο οποίος φροντίζει όπως κατάλαβα τα περιστέρια της πόλης γύρω από την «Τριλογία» της Πανεπιστημίου τα οποία πρέπει να τρελάθηκαν χθες αφού δεν μπορούσαν να σταθούν ούτε λεπτό στο συνηθισμένο βιότοπό τους στο Σύνταγμα και στον Εθνικό Κήπο που βρίσκουν καταφύγιο.

Γι’ αυτό και συγκεντρώθηκαν όλα μπροστά στη Βιβλιοθήκη όπου υπήρχε λίγος ελεύθερος χώρος και αέρας χωρίς χημικά και γιατί ξέρουν ως φαίνεται ότι κάθε απόγευμα στις 5 περίπου ένας άνθρωπος μοιράζει τροφή και ο οποίος, βρέξει – χιονίσει ποτέ δεν τα στήνει. Έτσι έγινε και χθες, μια μέρα δύσκολη για όλους σε αυτή την πόλη και αυτός ο καλός άνθρωπος ήρθε στην ώρα του και μόλις άνοιξε τη σακούλα με την τροφή ένα σύννεφο τα περιστέρια πέταξε πάνω του και ήρεμα, χωρίς φασαρίες πήρε κάθε ένα το μερίδιο του και έφυγε χορτάτο μετά στον ουρανό της πόλης.



Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Ο ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΕΔΕΙΧΝΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ...



Το ότι η αυριανή ημέρα δεν θα είναι σαν τη χτεσινή, είναι κάτι που το νιώθαμε από μέρες πως θα γίνονταν και γι’ αυτό βοήθησαν σήμερα οι βουλευτές μας ψηφίζοντας την αιώνια καταδίκη της χώρας στα δεσμά των τραπεζών. Έτσι, όλη η Αθήνα έκλαψε και κλαίει ακόμη από τα χημικά που ρίχνουν με το σωρό οι πραιτωριανοί της κυβέρνησης και τρέχει στα νοσοκομεία να μαζέψει τις πληγές του κόσμου που ήθελε να φωνάξει για το δίκιο του…

… Είναι πολλά αυτά που θα αρχίσουν να λέγονται και να γράφονται από αύριο και εύχομαι να συμβάλλουν με γόνιμο τρόπο ώστε το φετινό καλοκαίρι να εξελιχθεί σε μια μεγάλη άνοιξη για την Ελλάδα και τον κόσμο της που δεν του ταιριάζει τέτοια κατάντια .

Μια άνοιξη, σαν εκείνη για την οποία πολέμησε κι ο αρχιστράτηγος Κολοκοτρώνης που από το βάθρο του, έβλεπε νωρίτερα το μεσημέρι τον κόσμο να υποχωρεί πανικόβλητος από τα χημικά που έριχναν τα ΜΑΤ να τον διώξουν από την οδό Σταδίου αλλά δεν μπορούσε να κινηθεί.

Να μπει μπροστά καβάλα στο άλογό του και να δώσει κουράγιο στον κόσμο να γυρίσει πίσω στο Σύνταγμα για να μην τον πει κι αυτόν η ιστορία προσκυνημένο, γιατί ένα τέτοιο χαρακτηρισμό μόνο οι βουλευτές και οι πολιτικοί θα κουβαλάνε στο εξής και ποτέ δεν πρόκειται να τον βγάλουν από πάνω τους σα λέρα που δεν θα βγαίνει με τίποτα…

Η ΝΕΑ ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ…



Την έβλεπα μέρες τώρα, με τα υπάρχοντά της όπως το σαλιγκάρι φορτωμένα σε καρότσι σούπερ μάρκετ και τυλιγμένα από πάνω με μια ελληνική σημαία, να κινείται στα πέριξ του Συντάγματος και να λέει σε όποιον της έδινε λίγη προσοχή, τον καημό της για όσα έχει τραβήξει μέχρι τώρα, για τα χαμένα παιδιά της, την κατάντια που βρίσκεται...

Αποσαλεμένη από τα χημικά, την είδα χθες να παίρνει την πραμάτεια της και με όση δύναμη της είχαν αφήσει τα δακρυγόνα στα πνευμόνια της να κατηφορίζει μαντηλωμένη την Πανεπιστημίου και μου ήρθε: πως αυτή μπορεί να είναι η νέα Ψωροκώσταινα η οποία επέστρεψε από το μαύρο παρελθόν να στοιχειώσει και στα όνειρα τούτης της γενιάς…

ΑΘΗΝΑ, 29062011

ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΟΙΩΝΟΥΣ…



Την πρώτη φωτογραφία την τράβηξα προχθές τη νύχτα γιατί κάτι μου έλεγε μέσα μου πως τα πράγματα θα έρχονταν έτσι ώστε οι ωραίοι χάλκινοι έφηβοι που από χρόνια κοσμούν, όσο μπορούν οι έρημοι, την πλατεία Συντάγματος έδιναν σήμα πως η μάσκα θα ήταν τις ημέρες που θα ακολουθούσαν ένα απαραίτητο αξεσουάρ για την επιβίωση εκεί πέρα.

Δεν ήθελε δα και πολλή φαντασία να το καταλάβει κανένας τι εγκυμονούσε η απραξία των ΜΑΤ και των φίλιων προς αυτά δυνάμεων και γι’ αυτό πολλοί τις είχαν ήδη προμηθευτεί και τις είχαν πρόχειρες στην τσάντα τους για τη στιγμή που θα τις χρειάζονταν.


Τη δεύτερη φωτογραφία την τράβηξα σήμερα το πρωί πριν αρχίσουν τα επεισόδια και δεν πίστευα αυτό που είδα: Ο χάλκινος έφηβος εκτός από τη μάσκα που φορούσε ακόμη στο πρόσωπό του, κρατούσε και μια ψεύτικη μολότοφ στο χέρι του την οποία δεν την έβαλε βέβαια ένας αόρατος άγγελος κρυφά τη νύχτα, αλλά κάποιος άλλος ζωντανός που ήθελε να δώσει με την ενέργειά του αυτή, σήμα για ότι επρόκειτο να ακολουθήσει σήμερα.

Κάποιος που σίγουρα δεν το έκανε για πλάκα αλλά φοβάμαι πως οι πολλοί που τον είδαν να το κάνει νόμισαν πως έκανε πλάκα και πιθανόν και να μη κατάλαβαν ακόμα ότι δεν ήταν...

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ...



Τόσο χημικό, όσο έπεσε σήμερα στο Σύνταγμα, πρέπει να είχε πέσει όλο το χειμώνα που μας πέρασε στην Αθήνα και έπεσε γιατί απλά, κάποιοι ήθελαν να χαλάσουν τη σημερινή συγκέντρωση και να φοβίσουν τον κόσμο να μην πάει σήμερα το απόγευμα στην πλατεία και οπωσδήποτε να μην κινητοποιηθεί αύριο, που είναι και η κρίσιμη ημέρα για την ψήφιση των νέων δεσμών για την Ελλάδα που θα υπογράψουν οι υποτελείς στους πολιτικούς προύχοντες και στα άθλια κόμματα, γελοίοι βουλευτές όλης της επικρατείας.


Το ήθελαν πολύ αλλά δεν το κατάφεραν γιατί, για πρώτη φορά απ’ ότι βλέπω τα 30 τελευταία χρόνια που επιβάλλεται αυτό το είδος καταστολής (να μην ξεχνάμε, οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ την ανήγαγαν σε τέχνη) ένας κόσμος που δεν πολυήξερε απ’ αυτά βγήκε από το σπίτι και το πρώτο που έμαθε πριν κατεβεί ακόμα στους δρόμους, ήταν πως θα προστατευτεί από τα χημικά με διάφορα φάρμακα και αλοιφές.

Έτσι λοιπόν, γέμισε πάλι απόψε το Σύνταγμα με κόσμο που έμοιαζε να είχε πάει σε συγκέντρωση μεταμφιεσμένων από το Μaalox που είχε απλωμένο πάνω στα πρόσωπά τους. Το εντυπωσιακό γεγονός, μαζί με τη διοργάνωση της συναυλίας η οποία γίνεται συνοδεία κρότων από βόμβες ήχου – λάμψης και δακρυγόνα από την πάνω Πλατεία, έχει εξοργίσει σφόδρα την Αστυνομία και τους γνωστούς ηλιθίους που συνεχίζουν να δημιουργούν προβλήματα με στόχο, να αδειάσει η πλατεία από την αφόρητη κατάσταση και απ’ ότι υποψιάζομαι θα συνεχίσουν μέχρι αργά και μπορεί και όλη τη νύχτα…

ΣΗΜ. Εγώ έφυγα από την πλατεία γύρω στις 10 με το μετρό, όπου μου άρεσε πως πολλοί από τους επιβάτες ήταν με το Maalox στο πρόσωπο, πράγμα που σημαίνει πως η είδηση ότι το Σύνταγμα καλά κρατεί, μεταφέρεται έτσι άτυπα και σε άλλους χώρους και συζητιέται.

ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ ΤΙΣ ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΕΣ ΤΟΥΣ…



Μια εκδοχή για το πώς άρχισαν τα σημερινά επεισόδια στο Σύνταγμα, είναι ότι καθώς έβλεπαν από κρυφές κάμερες μέσα από τη Βουλή όπου συνεδρίαζαν, οι ΓΑΠ, Πάγκαλος και Βενιζέλος τις καρικατούρες τους να παίζουν θέατρο χωρίς να κερδίζουν τίποτα, έδωσαν εντολή να τις σταματήσουν με κάθε τρόπο γιατί και κέρδη έχαναν και κυρίως την παράσταση…

ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ...



Εμ δεν θα εύρισκαν ένα τρόπο να αρχίσουν τα επεισόδια οι γνωστοί ηλίθιοι για να βομβαρδίσει η Αστυνομία με χημικά το Σύνταγμα και να τρομάξει τον κόσμο που εκείνη την ώρα είχε αρχίσει να πυκνώνει την παρουσία του μετά τις πορείες.

Μέσω της Πανεπιστημίου ήρθαν σήμερα στο Σύνταγμα συντεταγμένοι σε πορεία οι ηλίθιοι, άλλοι με κουκούλες στο κεφάλι και άλλοι με ελεύθερο πρόσωπο. Στάθηκαν όλοι μαζί για λίγο μπροστά στη Βουλή φωνάζοντας τα γνωστά συνθήματα και αφού είδαν πως δεν τους έπαιρνε και τόσο να δημιουργήσουν εκεί επεισόδια, βρήκαν ένα καφενείο στην Όθωνος να την πέσουν. Έτσι προκάλεσαν τα ΜΑΤ που ανέβηκαν αμέσως από τη Μητροπόλεως και πολύ πρόθυμα τους έριξαν ότι χημικό είχαν στην τσάντα τους με αποτέλεσμα να τρομάξει πολύς κόσμος και να φύγει να γλυτώσει προς τους γύρω δρόμους.

Τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνετε. Οι ηλίθιοι (να μην τους αδικώ δεν είναι και τόσο ηλίθιοι «δουλεύουν», με τέλειο σχέδιο) μπήκαν στην πλατεία και άρχισε ο γνωστός πόλεμος με τα ΜΑΤ που θύμα δεν είναι παρά η μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που είχε οργανωθεί για σήμερα και για αύριο στο Σύνταγμα και σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας.

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ «ΧΡΙΣΤΟΠΙΣΤΙΑ»....



Είπαμε, όλοι έχουν θέση στο Σύνταγμα αρκεί να μην δημιουργούν πρόβλημα στους άλλους και φυσικά να πηγαίνουν εκεί για τον ίδιο πάνω – κάτω λόγο που καλούν οι περιστάσεις.

Ανάμεσά σε αυτούς που πηγαίνουν στο Σύνταγμα, εγώ έχω ξεχωρίσει τον «Χριστοπιστία», έναν άνθρωπο που προσπαθεί να πει αυτά που θέλει με την πιο βαθιά σιωπή που μπορεί να διαθέτει ένας διαδηλωτής. Σαν άγαλμα στέκεται στην κορυφή των σκαλιών και αφήνει τον κόσμο να διαβάσει αυτά που πιστεύει σε ένα χαρτόνι κρεμασμένο στο στήθος του.

Τι γράφει εκεί πάνω; Για το «Άγιο Πνεύμα» και κάτι άλλα που ασφαλώς και κινούν την προσοχή αρκετών ανθρώπων που τον πλησιάζουν αλλά ελάχιστους φαίνεται πως ενδιαφέρει και κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να ανοίξει μια κουβέντα μαζί του.


Αυτός όμως επιμένει, με ανοιχτή την αγκαλιά να περιμένει τον κόσμο να έρθει κοντά του και τούτο ευτυχώς βοηθάει ένα φωτογράφο για παράδειγμα, να δημιουργήσει φανταστικές σκηνές, όπως αυτή της φωτογραφίας με τα ωραία κορίτσια στα σκαλιά που ενώ έμοιαζε πως θα πήγαιναν κατευθείαν στην αγκαλιά του «Χριστοπιστία» και να ασπαστούν τον «Πνεύμα» του, τον προσπέρασαν χωρίς να ρίξουν ούτε ένα βλέφαρο και τον άφησαν να περιμένει τον οπαδό που όπως φαίνεται δεν σκάει μύτη από πουθενά…

Η ΝΕΑ ΦΡΟΥΡΑ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ…



Είχα κάνα – δυο μέρες να πάω στο Σύνταγμα να δω πως πάνε τα πράγματα κι έτσι χθες το απόγευμα βρέθηκα εκεί με τη μηχανή μου μήπως και πιάσω καμιά σκηνή να τη ντύσω με λόγια για να συμπληρώνουμε λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος την ιστορία αυτής της πόλης και να έχουν οι επόμενες γενιές όχι μόνο να θυμούνται αλλά και να θυμώνουν με εμάς.

Σίγουρα θα αλλάξουν πολλά μετά από τα «Ιουνιανά 2011» στο Σύνταγμα και σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας αλλά εκείνο που θα παγιωθεί, απ’ ότι κατάλαβα χθες που είχε λίγο κόσμο στην Πάνω Πλατεία είναι το διπλό διάζωμα από κάγκελα που βάζει η Αστυνομία μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και η διπλή σειρά αστυνομικών.

Ο φόβος να μην πειραχθεί ούτε μια τρίχα των πολιτικών που έφεραν την Ελλάδα σε αυτό το χάλι και να μην φτάνουν οι φωνές του κόσμου στα αυτιά τους τη στιγμή που υπογράφουν τα κείμενα της νέας υποτέλειας, έχει φέρει την Αστυνομία (κατόπιν εντολών του Υπουργείου βεβαίως) στο σημείο να ακυρώσει και τη μνήμη αυτών που πραγματικά πολέμησαν για την Ελλάδα και η μνήμη τους, στο ελάχιστο τιμάται με το κενοτάφιο.

Γιατί, τι άλλο αν όχι ύβρις, είναι η απομόνωση του Αγνώστου Στρατιώτη από τις δυνάμεις της καταστολής που είναι έτοιμες όχι για υπερασπιστούν αυτό καθ’ αυτό το μνημείο και ότι σημαίνει για τους Έλληνες, αλλά τον οποιοδήποτε άθλιο πολιτικό να μπαινοβγαίνει στο κτίριο που πολύ εύστοχα νομίζω, ο κόσμος το έχει χαρακτηρίσει ως «Πύργο της μίζας» και θα πολύ θα ήθελε κάποια στιγμή να το δει να γίνεται στάχτη για να καθαρθεί η ζωή μας…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ…



Οι μίνι φούστες φορέθηκαν στην Αμοργό την ίδια σχεδόν ημέρα που εμφανίστηκαν και στην υπόλοιπη Ελλάδα και καθώς οι άνδρες δεν έμειναν αποκλεισμένοι πια στη Ρίζα, κάποιος φαίνεται να είδε κάπου μια γυναίκα να φοράει μίνι φούστα και ακολουθώντας το παράδειγμα του Μιχάλη Ρούσσου, την κέντησε στην πέτρα.

Η διαφορά όμως με αυτόν ήταν τεράστια, καθώς ο νεόκοπος καλλιτέχνης ενταγμένος στο κλίμα της νέας εποχής που τα ήθελε όλα βιαστικά και φανερά πλέον, ακύρωνε την υπομονή που είχε ένας άντρας τα προηγούμενα χρόνια και φυσικά καταργούσε τη φαντασία για το τι κρύβεται κάτω από τα βαριά ρούχα μιας γυναίκας στην Αμοργό ή οπουδήποτε στον κόσμο.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ H' ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΣΤΟ ΚΟΠΑΔΙ



Οι πέτρες, είναι το πιο ακατάλληλο υλικό να φυτέψει κανείς πάνω του ιδέες και πολύ περισσότερο να ζωγραφίσει όνειρα. Τούτο όμως ουδόλως εμπόδισε το Μιχάλη Ρούσσο να κεντήσει τον καημό και τους φόβους του για τον ίδιο και το κοπάδι που μη έχοντας πόδια να τρέξει κοντά του, άφηνε τη φροντίδα του στους δαίμονες που εξουσίαζαν πάντα τα κατσίκια και οι οποίοι βεβαίως δεν ήταν και από τους καλύτερους που σύχναζαν στην Έξω Μεριά και στους πετρότοπούς της.

Έτσι ήθελε να είναι από πάνω τους ένας δαίμονας αγαθός, να τα οδηγεί εκεί που πρέπει, να μην τα αφήνει να πηγαίνουν στα ξένα χωράφια, να μην σηκώνουν το κεφάλι στα καρποφόρα δέντρα του γείτονα, να μη βάζουν το κεφάλι τους στις τρύπες με τα μελίσσια, να μην ανεβαίνουν πάνω στις ξερολιθιές και τις χαλάνε, να τον ακούνε όταν τα φωνάζει γιατί η φωνή του δεν ήταν πέτρα να φύγει στον αέρα και να τα στομώσει εκεί που έπρεπε.

Το δαίμονα αυτόν που τον ήθελε άγγελο, τον κέντησε δίπλα από το μονοπάτι αρκετά έξω από τον οικισμό προς το Ξηροκάμπι, εκεί που καμιά φορά τον άφηναν να βλέπει το κοπάδι και το πέλαγος μακριά…



Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

ΟΙ ΠΕΤΡΙΝΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΓΡΥΠΝΟΥΝ…


Στα Χάλαρα, όλα δείχνουν πως κάποτε έσφυζαν από ζωή, όταν η ανάγκη ήταν κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής των ανθρώπων και τούτο μαρτυρούν τα σημάδια που άφησαν διάσπαρτα σε χωράφια και εγκαταστάσεις να το δηλώνουν μέσα σε ένα σιωπηλό τοπίο.

Όντως, από τότε που έφυγαν οι άνθρωποι, η σιωπή είναι που βασιλεύει πια σε όλο το τοπίο και η οποία σπάει μόνο από το τρέξιμο των ξαφνιασμένων αιγοπροβάτων σαν αντιληφθούν κοντά τους τον επισκέπτη ή ακόμα και το νοικοκύρη τους να τα πλησιάζει γιατί από την πείρα τους αυτό δεν σημαίνει πάντα πως θα έχει και καλή κατάληξη για τη συνέχειά τους σε αυτό τον κόσμο. Η απουσία μάλιστα των νοικοκυραίων από τον τοπίο είναι ένα γεγονός που προβληματίζει πολλούς από τους επισκέπτες καθώς δεν γνωρίζουν τις συνήθειες των βοσκών στις Κυκλάδες που εξαιτίας των ιδιαίτερων κλιματολογικών συνθηκών αποφεύγουν τις θερμές ώρες τις καλοκαιρινής ημέρας να κυκλοφορούν στα χωράφια και στα βοσκοτόπια.

Ο παρατηρητικός όμως επισκέπτης, μπορεί να δει ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες, κάποιες απ’ αυτές που μοιάζουν με θηρία, όπως αυτές στο χωράφι του Νικόλα Θηραίου και ανάλογα με την οικειότητα που έχει με τα φαντασία, θα καταλάβει πως οι φύλακες του τόπου ακόμη αγρυπνούν…

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

TO ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ…


Αυτό που παρατηρώ στο Σύνταγμα και στη ζωή του κατά τον τελευταίο μήνα, είναι ότι έχει γίνει ένας ιδιαίτερος χώρος επισκέψεων για τους κάθε λογής – λογής τουρίστες οι οποίοι δεν προλαβαίνουν να φωτογραφίζουν ότι βλέπουν να κινείται στο χώρο. Ούτε στο Μοναστηράκι δεν κάνουν έτσι και φαντάζομαι πως σαν επιστρέψουν στο σπίτι τους, ώρες ολόκληρες θα κάθονται και θα δείχνουν στους φίλους τους εικόνες από μια χώρα που οι άνθρωποί της κατέβηκαν στις πλατείες να διεκδικήσουν τα αυτονόητα για τη ζωή τους.

Τώρα αν αυτοί καταλάβουν ότι οι Έλληνες δεν μουντζώνουν τον Άγνωστο Στρατιώτη αλλά τους βουλευτές που συνεδριάζουν μέσα στο κλειδαμπαρωμένο κτίριο για να πάρουν αποφάσεις που θίγουν την τσέπη μας και το μέλλον μας, είναι άλλο πράγμα και ελπίζω πως κάποιοι απ’ αυτούς φροντίζουν να μαθαίνουν κάτι περισσότερο από τις εφημερίδες ή τα άλλα ΜΜΕ ώστε να είναι σε θέση να το εξηγήσουν και στους άλλους τι ακριβώς συμβαίνει.

Από την άλλη πλευρά τώρα, παρ’ όλη την ιδιαίτερη κατάσταση που υπάρχει στο Σύνταγμα, τα κλασικά σημεία αναφοράς της πλατείας, το σιντριβάνι για παράδειγμα, παραμένουν όπως βλέπετε στη φωτογραφία τα αγαπημένα σημεία που φωτογραφίζονται οι τουρίστες για να θυμούνται την Αθήνα και ελάχιστα τους ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω – γύρω.

Το είδα χθες, παρακολουθώντας μια χαρούμενη παρέα τουριστών που αφού προσπέρασε όλα τα «εμπόδια» που ήταν απλωμένα στην κάτω μεριά της πλατείας, ανά ζεύγη μετά στάθηκαν μπροστά στο σιντριβάνι και φωτογραφήθηκαν και με την ευκαιρία τους φωτογραφίσαμε κι εμείς για να έχουμε τουλάχιστον ένα στοιχείο σύγκρισης και να θυμηθούμε πως έχει μπει καλοκαίρι και ο κόσμος που έχει λεφτά πάει και διακοπές….

ΜΕ ΑΥΤΟ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ…



Το πώς γλιτώνεις από τα δύσκολα, το είδαμε σε κάτι ταινίες με αμερικανούς να φεύγουν με ελικόπτερα από την ταράτσα της πρεσβείας τους στη Σαϊγκόν όταν τους πήραν σβάρνα οι Βιετναμέζοι και τους έκαναν παγκοσμίως ρεζίλι αλλά αυτούς καθόλου δεν τους ένοιαξε αφού έσωσαν το τομάρι τους από το λυντσάρισμα που ήταν βέβαιο πως θα πάθαιναν.

Μετά στα δικά μας είδαμε κάτι εξαίρετους κυρίους που υποτίθεται ότι ήταν φυλακισμένοι στον Κορυδαλλό να καλούν ελικόπτερο και με την ησυχία τους να φεύγουν προς την ελευθερία τους. Εγώ ομολογώ τους θαύμασα και απ’ ότι κατάλαβα από συζητήσεις και σχόλια του κόσμου, όλοι το ίδιο ένοιωσαν για τον Παλαιοκώστα και την ωραία παρέα του.

Το ελικόπτερο ως μέσο διαφυγής από τα δύσκολα εννοείται, είναι μια λέξη στα συνθήματα των «αγανακτισμένων» που προτείνουν στον Γιωργάκη και την παρέα του, να το πάρουν και να φύγουν μια ώρα αρχύτερα για να γλιτώσει ο τόπος και δεν αποκλείεται πολλοί να περιμένουν να το δουν κάποια ημέρα ένα απ’ αυτά να σηκώνεται από του Μαξίμου.

Αυτά τα συνθήματα φαίνεται πως άκουσαν τα τσακάλια της πιάτσας που δεν υπάρχει περίπτωση να μη κερδίσουν σε οποιαδήποτε κατάσταση επικρατεί στην πόλη και μοίρασαν στους Ασιάτες ελικοπτεράκια που κινούνται με μπαταρία, κατευθύνονται όπου θέλει ο καθένας από ένα εργαλείο που μοιάζει με τηλεκοντρόλ και βγάζουν ήχο και λάμψεις.

Δεκαπέντε ευρώ χωρίς παζάρια κοστίζει ένα τέτοιο μαραφέτι και μπορεί όποιος θέλει να συμπληρώσει τη φαντασίωση να βλέπει τον Γιωργάκη και την κυβέρνηση να φεύγουν με ελικόπτερο και επειδή αυτός θα έχει και τον έλεγχο, μπορεί να πατήσει ένα κουμπί και να τους στείλει στη θάλασσα να πέσουν ή για πιο σύντομα, στον τοίχο του απέναντι κτιρίου…

ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ



Καλά λέγεται πως στο Σύνταγμα, αλλάζουν αρκετά πράγματα και ας μη θέλουν να το παραδεχτούν πολλοί που ζουν από αυτά που γράφουν στον έντυπο τύπο ή λένε στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις. Δεν τα βλέπουν ή δεν θέλουν να τα δουν και περιμένουν την «είδηση» να βγει από πόσο επηρεάζει την Κάτω Πλατεία η Αριστερά ή πότε θα γίνει η σύγκρουση των μπαχαλάκηδων με τα ΜΑΤ να γεμίσουν οι οθόνες με τις γνωστές εικόνες.

Με λίγη προσοχή λοιπόν μπορούμε να δούμε πράγματα που ούτε φανταζόμασταν πριν από δυο – τρία χρόνια και αφορούν κυρίως την πληροφορία και τη διάχυσή τους. Όπως για παράδειγμα τη χρήση των λάπτοπ και ιδίως του SKYPE που επιτρέπει την άμεση μετάδοση εικόνων οπουδήποτε στον κόσμο, με την προϋπόθεση όμως να έχει φορτισμένες μπαταρίες το εργαλείο και να έχει ο χρήστης γερά χέρια γιατί έχει κάποιο βάρος.

Έτσι ανάμεσα στις γραφικότητες που αφθονούν βεβαίως και στην Πάνω και στην Κάτω Πλατεία και ενθουσιάζουν πολλά ΜΜΕ και ιδίως τις κάμερες, από ελληνικές μέχρι αυτές του CNN και τις κορεάτικες, βλέπουμε και σκηνές που μας ενθουσιάζουν όχι μόνο για την εξέλιξη της τεχνολογίας πάνω στην επικοινωνία αλλά και γιατί απλά ξεπερνούν όλα όσα ξέραμε μέχρι σήμερα για την πληροφόρηση και το μονοπωλιακό χαρακτήρα της…

ΕΛΛΑΣ - ΕΛΛΑΣ, «ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ…»


Η ζωή στην πλατεία Συντάγματος συνεχίζεται χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα, τόσο στην «Πάνω» όπου συγκεντρώνονται οι λογής «αγανακτισμένοι» πολίτες απ’ όλη την Ελλάδα πλέον, όσο και στην «Κάτω» που ο θεσμός των συνελεύσεων της άμεσης δημοκρατίας συνεχώς εξελίσσεται και διευρύνεται θεματικά, ενώ παρατηρείται μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη σε ότι αφορά την οργάνωση και τη ζωή από αυτούς που αποφάσισαν να κατασκηνώσουν εκεί πέρα και φαίνεται πως θα ξεκαλοκαιριάσουν.


Τέλος πάντων, αυτά είναι πράγματα που οποιοσδήποτε μπορεί να τα διαπιστώσει από κοντά και φυσικά αυτός θα πρέπει να έχει ανοιχτά μάτια και πιο πολύ μυαλό να καταλάβει τι γίνεται εδώ και ένα μήνα τώρα στην πλατεία Συντάγματος που κατά γενική ομολογία, πολλά πράγματα αλλάζουν με ταχύτητες που δεν υπολογίζουμε.


Χθες όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά καθώς έφτασαν στο Σύνταγμα οι 30 Σπαρτιάτες (ευτυχώς είχε προηγηθεί συνθήκη τερματισμού του πολέμου μεταξύ Αθηνών και Σπάρτης από τον δήμαρχο Αβραμόπουλο πριν από λίγα χρόνια και δεν χρειάστηκε να περιμένουν έξω από τις πύλες της πόλης) και έγιναν δεκτοί με ιδιαίτερο ενθουσιασμό από πολλούς συμπολίτες που τους περίμεναν στο Σύνταγμα.


Οι 30 Σπαρτιάτες διένυσαν τα 240 χλμ. μέσα σε τρεις μέρες, με τρεις ώρες ύπνο ημερησίως, κρατώντας πανό γραμμένο στα ελληνικά, τα αγγλικά και τα ισπανικά που έγραφε «Όχι στο ξεπούλημα της Ελλάδας. Όχι στην αρπαγή της Ευρώπης».


Στην είσοδο της πλατείας Συντάγματος από πλευράς της Σταδίου τους περίμενε πολύς κόσμος και αφού αυτοί πέρασαν από το σημείο των συνελεύσεων μπροστά από το συντριβάνι, όλοι μαζί ανέβηκαν τα σκαλιά όπου τους περίμεναν κυρίες που κρατούσαν στεφάνια από κισσό και δάφνες που τα φόρεσαν στα κεφάλια.


Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους ήταν και κάποιοι συμπολίτες μας ο ένας ντυμένος Κολοκοτρώνης, ο άλλος Παπαφλέσσας κι ένας άλλος πάλι με φουστανέλα που δεν μπορούσα όμως να καταλάβω σε ποιον ήρωα της Επανάστασης του 1821 έμοιαζε. Δίπλα τους ήταν και ένας από τους γνωστούς παπάδες που γυρνάνε όλη την ημέρα στο Σύνταγμα με ένα μπαστούνι και τη σημαία και «ευλογούν» τον αγώνα…


Μετά το στεφάνωμα που έγινε σε ένα πρωτοφανή παντζουρλισμό και τις κάμερες στην πρώτη γραμμή μαζί με όλους τους ερασιτέχνες που ήθελαν να αποθανατίσουν το γεγοός, οι 30 που όντως έδειχναν κατάκοποι προχώρησαν με αρκετή δυσκολία ανάμεσα στο πλήθος που τους ζητωκραύγαζε προς τα κάγκελα που είναι απλωμένα μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη και άνοιξαν διάλογο με τον επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης για να τους αφήσει να πάνε να καταθέσουν στεφάνι.


Η απάντηση ήταν ότι μόνο πέντε – πέντε θα μπορούσαν να πάνε να καταθέσουν στεφάνι αλλά οι Σπαρτιάτες ήθελαν να πάνε όλοι μαζί. Δεν τα βρήκαν κι έτσι αποχώρησαν θριαμβευτικά μέσα στα χειροκροτήματα του κόσμου που εξέφραζε την αγανάκτησή του για την απαγόρευση και κατέβηκαν στην πλατεία όπου αποτέλεσαν το αντικείμενο ενδιαφέροντος για πολλή ώρα των περιέργων.

 
 

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

ΤΟ ΚΟΥΦΟΝΗΣΙ ΣΤΗ «ΓΚΡΙΖΑ» ΖΩΝΗ…



Το έχουμε ξαναπεί: στην πλατεία χωράνε όλοι όπως και ο καθένας μπορεί να εκφράσει την διαμαρτυρία του με όποιον τρόπο θέλει εκτός βέβαια από το να προκαλεί την Αστυνομία και να προσβάλλει αυτούς που μαζί του βρίσκονται έξω από τη Βουλή. Για τους μέσα, κανένας δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα τους αποκαλέσουν ή πόσο θα τους βρίσουν.

Με βάση λοιπόν τα ανωτέρω που αποτελούν μια πλατφόρμα ελάχιστης συνεννόησης μεταξύ ομάδων και ατόμων ώστε να χωράνε όλοι στην πλατεία και τους δρόμους, κάποιοι που πιθανόν δεν βρίσκουν πουθενά αλλού ακροατήριο παίρνουν το σύνθημά τους και ανάλογα με την κατασκευή, το μοιράζουν στον κόσμο, το φωνάζουν με τη ντουντούκα, το κρεμάνε στον αέρα ή ακόμα το φοράνε σαν ρούχο κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Κάτι τέτοιο είδα χθες να κάνει μια ομάδα συμπολιτών μας οι οποίοι, έγραψαν σε χαρτόνια με μαρκαδόρους αυτά που ήθελαν να πουν και είχαν να κάνουν με ζητήματα εθνικής κυρίως ανεξαρτησίας και εξέφραζαν την αντίθεσή τους σε όσα ακούγονται για το ξεπούλημα ορισμένων νησιών στους Τούρκους και σε άλλους εχθρούς του έθνους και της κυριαρχίας μας και στάθηκαν χωρίς να φωνάζουν σε μια γωνία της λεωφόρου Αμαλίας.

Και το καταλαβαίνω, όταν πρόκειται για το Αγαθονήσι ή άλλο νησί της μεθορίου να ανησυχούν κάποιοι, αλλά το Κουφονήσι των Κυκλάδων τώρα, πως έδενε με αυτά ένας θεός ξέρει. Ρώτησα την κυρία που κρατούσε το χαρτόνι με το σύνθημα κι ούτε κι αυτή μπορούσε να μου πει κάτι που θα με έπειθε πως κινδυνεύει το Κουφονήσι να βρεθεί σε ξένα χέρια.

Κόλλαγε στην ομοιοκαταληξία, σκέφτηκα και έτσι μπήκε στη «γκρίζα» ζώνη των ανησυχιών μας και ένα νησί, που από φτωχό ψαροχώρι έγινε το συνώνυμο της καταναλωτικής ασυδοσίας της μεταπολεμικής γενιάς και δη μιας μεγάλης μερίδας της αριστεράς και των παραφυάδων της που καμάρωνε πως το ανακάλυψε και πως το ανάδειξε…

ΜΙΛΗΣΕ Ο ΤΟΙΧΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ…



Απ’ ότι ακούγεται, η κυβέρνηση θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης απόψε στη Βουλή καθώς κανένας από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να διαχωρίσει τη θέση του απ’ αυτά που θέλει να κάνει η κυβέρνηση και έχουν προκαλέσει την αγανάκτηση όλου του κόσμου.

Έτσι θα γίνει μέσα στη Βουλή, η οποία κλείνει 28 μέρες με κατεβασμένα τα ρολά της πρόσοψης για να μην ενοχλούν φαίνεται τους εθνοπατέρες τα λέιζερ αλλά έξω από το κτίριο, στην Πάνω και στην Κάτω Πλατεία και στους γύρω δρόμους, χιλιάδες κόσμου την καταψήφισαν με την παρουσία τους και τον τρόπο τους.

Κάποιοι μάλιστα ευρηματικοί τύποι, κατάφεραν με κάποιο τρόπο και έγραψαν στον τοίχο της Βουλής με κόκκινες ακτίνες λέιζερ τη λέξη «ΚΛΕΦΤΕΣ» η οποία βεβαίως και θα σβήσει μόλις αφήσει ο χρήστης το κουμπί αλλά στο μυαλό των ανθρώπων θα μείνει ανεξίτηλη…

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

ΔΕΝ ΣΦΥΡΙΖΟΥΜΕ ΑΔΙΑΦΟΡΑ…



Ποιος θα φαντάζονταν πως η περίφημη περίοδος της Μεταπολίτευσης θα έκλεινε με τον ήχο από κατσαρόλες, μούντζες στη Βουλή, λέιζερ στις κάμερες και σφυρίχτρες για τη γιούχα των πολιτικών όλων των αποχρώσεων;

Κανένας εκείνη την εποχή που περίσσευαν οι ελπίδες και φύτρωναν ακόμα και στα πεζοδρόμια δεν περίμενε πως θα φτάναμε σήμερα να κατασκηνώνουμε στην πλατεία Συντάγματος επιζητώντας, έστω και την τελευταία στιγμή, το αυτονόητο στη ζωή μας.

Είναι μάλλον η πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία μας που δεν σφυρίζουμε αδιάφορα, έστω και με πλαστική σφυρίχτρα του μισού ευρώ που μπορεί ακόμη να μας περισσεύει…

ΜΕ ΤΟΥΣ ΨΑΡΑΔΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ...

Η εικόνα των Πατελαίων που μπαλώνουν τα δίχτυα τους πάνω στο καίκι τους θυμίζει στους ντόπιους και στους επισκέπτες τις παλιές εποχές των Κυκλάδων.
«Παιδί της Κατοχής» ο Δημήτρης Πατέλης, μεγάλωσε μέσα σε μια μεγάλη οικογένεια ονομαστών ψαράδων στην Παροικιά, πρόλαβε να δει και θυμάται αχνά τη γκάγκα του παππού του με τα κουπιά, έζησε από το 1950 και δώθε όλες τις αλλαγές στα πλεούμενα της θάλασσας και στα ψαρέματα της Πάρου και με την εμπειρία μιας ζωής γεμάτης αλμύρα δικαίως θεωρείται σήμερα ο δάσκαλος του ψαρέματος…


Θέλει τέχνη και υπομονή το μπάλωμα των διχτυών αλλά τα χέρια του Δημήτρη είναι μαθημένα.
Πάππου προς πάππου οι Πατελαίοι άσκησαν μια τέχνη που τους έζησε και τους καταξίωσε στη θάλασσα και ήταν το δυνατό σχοινί που τους κράτησε δεμένους με τον τόπο τους. Έτσι ο γιος του Δημήτρη, Στέλιος, συνεχίζει σήμερα την οικογενειακή παράδοση που ξεκινάει στα πριν από τη δεκαετία του ’40 χρόνια από τον παππού Δημήτρη που κι αυτός είχε ακολουθήσει το επάγγελμα των προγόνων του.

Ο Δημήτρης θυμάται τον παππού του να ψαρεύει με ένα σκαρί 8 μέτρων σαν τούρκικη γαλιότα, με τη γκάγκα (μύτη) μπροστά και δούλευαν σε αυτό και τα τρία παιδιά του, ο Σπύρος, ο Νίκος και ο πατέρας του Πέτρος. Τότε ψάρευαν αποκλειστικά με την τράτα και καμιά φορά όταν υπήρχε ανάγκη έπαιρναν και άλλους ντόπιους να τραβάνε τον κρόκο. Ήταν μια οικογενειακή επιχείρηση αλλά η απαντοχή τους πολύ φτωχική αφού δεν υπήρχαν τότε πλοία να στείλουν τα ψάρια που έπιαναν στην αγορά του Πειραιά. Γύριζαν με το καλάθι στα χωριά της παριανής ενδοχώρας και τα αντάλλαζαν την ψαριά με πατάτες συνήθως, λάδι, σιτάρι, κριθάρι και αλεύρι.

Ο Στέλιος συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση των Πατελαίων που μετράει ένα αιώνα στη θάλασσα της Πάρου.
Εκείνη τη γαλιότα ο Στέλιος ίσια – ίσια τη θυμάται καθώς περνούσε η εποχή της και μια καινούργια κατάσταση άρχιζε να διαμορφώνεται στην ψαρωσύνη. Μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, το 1946, ο παππούς έφτιαξε ένα καινούργιο καίκι στο καρνάγιο του Λευτέρη Ρολογά στη Σύρο. Το ονόμασαν «Ζωοδόχος Πηγή» και το δούλεψαν όλοι μαζί. Σε αυτό το καίκι έβαλαν και την πρώτη μηχανή -μια Lister 8 ίππων που πήραν από την αμερικάνικη βοήθεια (Σχέδιο Μάρσαλ)- και το δούλεψαν μέχρι το 1950. Τότε καθώς έβλεπαν τα πράγματα να αλλάζουν υποχρεώθηκαν να φτιάξουν ένα μεγαλύτερο, τον «Δημήτριο» πάλι στο καρνάγιο του Ρολογά και του έβαλαν μια καινούργια μηχανή «Παπαθανασίου» 12 ίππων.

Είναι νωρίς για τον γιο του Στέλιου Πατέλη να δείξει αν θα ασχοληθεί κι αυτός με το ψάρεμα αλλά αυτός δεν χάνει στιγμή να βρεθεί μέσα στο καίκι
Παράλληλα προχώρησαν σε μια τεράστιας σημασίας κίνηση για εκείνη την εποχή που άλλαξε ριζικά τη δουλειά τους βάζοντας ένα βίντσι καταργώντας έτσι τον παραδοσιακό κρόκο. Τη «Ζωοδόχος Πηγή» τη πούλησαν στον ονομαστό μηχανικό της Πάρου Πέτρο Ραγκούση κι αυτός το κράτησε για πολλά χρόνια, μέχρι που διαλύθηκε. Η μηχανή της όμως, η μοναδική ίσως που σώζεται από εκείνη την εποχή την πούλησε στην Ίο και δουλεύει ακόμα στο καίκι του Γιάννη Τσατάνη.

Στα πρώτα χρόνια τον «Δημήτριο» τον δούλεψαν όλοι μαζί πάλι αλλά στο τέλος κατέληξε να μείνει μόνο ο πατέρας του Δημήτρη με τον παππού γιατί τα άλλα αδέρφια πήγαν να εργαστούν στα λατομεία και μετά αναζήτησαν την τύχη τους στην Αθήνα. Στον «Δημήτριο» λοιπόν άρχισε να μαθαίνει ψάρεμα ο Δημήτρης αλλ’ αυτό δεν έμελε όμως να κρατήσει πολύ γιατί το καίκι δεν μπορούσε να ζήσει τέσσερις οικογένειες και ο παππούς τον πούλησε στις Σπέτσες και παράτησε το ψάρεμα. Τότε ο πατέρας του που ήταν από τους καλύτερους τεχνίτες στα δίχτυα πήγε να δουλέψει στις ανεμότρατες μέχρι το 1968 που επιστρέφει ο Δημήτρης από τα εμπορικά καράβια και αφού δουλέψει για λίγο καιρό σε άλλα καίκια, παίρνει με 150.000 δραχμές τότε το «Ειρήνη». Αυτό ήταν ένα μικρό κότερο 14 μέτρων που ταξίδευε στις Κυκλάδες ο γάλλος επιχειρηματίας Πωλ Μονιούρι που θεωρείται ο ευεργέτης της Σχοινούσας για τα έργα που έχει κάνει σε αυτό το νησί και για την υδροδότησή της.

Ως εκπρόσωπος μάλιστα του Μονιούρι στην Ελλάδα τότε ήταν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας και με αυτόν διαπραγματεύτηκε στον Πειραιά την αγορά του σκάφους ο Δημήτρης Πατέλης.

Το «Ειρήνη» μπορεί να είχε μια 60άρα μηχανή Lister αλλά δεν ήταν φτιαγμένο για ψάρεμα. Ο Πέτρος όμως το μετέτρεψε και βεβαίως του άλλαξε το όνομα σε «Ζωοδόχο Πηγή», του έβαλε μηχανή πάγου και ξεκίνησε το ψάρεμα σε όλες τις Κυκλάδες. Μαζί του παίρνει πολλούς Παριανούς σε ταξίδια που κρατούσαν μέχρι και σαράντα ημέρες καθώς είχαν αρχίσει να γίνονται κανονικά δρομολόγια σε όλα τα νησιά με μεγάλα πλοία που είχαν ψυγεία και έτσι έπιανε σε διάφορα λιμάνια και από εκεί έστελνε τα ψάρια στον Πειραιά, στο μανάβη Δραγάτση.

Η δεκαετία του ’70 ήταν η χρυσή εποχή για τους ψαράδες των Κυκλάδων και στον Πέτρο που του άρεσε μεν περισσότερο η τράτα αλλά σαν άρχισαν οι περιορισμοί άρχισε να ψαρεύει με δίχτυα και παραγάδια και είχε μεγάλη επιτυχία στα μπαρμπούνια, επιτυχία που συνεχίζει με το γιο του Δημήτρη και σήμερα θεωρούνται οι καλύτεροι μπαρμπουνάδες στην Πάρο και σε όλες τις Κυκλάδες. Το μυστικό τους είναι ότι ψάχνουν τη θάλασσα και πηγαίνουν σε μέρη που δεν ξέρουν οι άλλοι. Τους βοηθάνε βέβαια τα σύγχρονα μηχανήματα αλλά ο Πέτρος ξέρει από παλιά να πηγαίνει με τα σημάδια της ακτής και βρίσκει πάντα τόπους που του αποδίδουν πολύ στο ψάρεμα και τις συνήθειές του ακολουθεί πιστά ο Δημήτρης

Οι περιορισμοί στην τράτα είχαν αρχίσει από τα παλιότερα χρόνια και σιγά – σιγά οι αρχές έπαυαν να δίνουν άδειες σε καινούργια καίκια. Τότε ο Πέτρος που ήθελε να φτιάξει μεγαλύτερο καίκι και να δουλεύει την τράτα, πούλησε τη «Ζωοδόχο Πηγή» στη Μυτιλήνη και πήρε από τον αντιπαριώτη Κωνσταντίνο Παλαιολόγο τη μόλις ενός χρόνου «Φανερωμένη» που είχε φτιάξει ο περίφημος μάστορας Τζανής στην Αντίπαρο. Αυτό ήταν και το καίκι που είχε πάρει την τελευταία άδεια τράτας σε όλη την επικράτεια και με αυτό ψαρεύει ακόμη.

Μετά από 30 χρόνια στα χέρια του Δημήτρη η «Φανερωμένη» έχει περάσει στο γιο του Στέλιο (1976) που μέσα σ’ αυτή μεγάλωσε και κοντά στον πατέρα του και τους άλλους σπουδαίους ψαράδες της Πάρου έμαθε ψάρεμα και μαζί συνεχίζουν. Τα μαθήματα όμως ποτέ δεν τελειώνουν κι αυτό που θυμάται κάθε φορά που λύνει τον κάβο να βγει για ψάρεμα είναι ο σεβασμός στη θάλασσα και τον πλούτο της. Γι’ αυτό πατέρας και γιος σηκώνονται νωρίς – νωρίς το πρωί και πάνε να ρίξουν τα δίχτυα που τα σηκώνουν αμέσως μόλις ξημερώσει. Η «ξημερωσιά» για δυο αστακούς για τους Πατελαίους είναι άγνωστο πράγμα και ποτέ δεν βγάζουν φαγωμένο ψάρι. Το δικό τους ψάρι βγαίνει ολοζώντανο από το δίχτυ και αυτό είναι που τους ανεβάζει στην εκτίμηση όλων των ψαράδων της Πάρου και των Κυκλάδων.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΤΕΛΗΣ
Μας ζει ακόμα η θάλασσα…


Ο Δημήτρης Πατέλης πάνω στη Φανερωμένη.
«Σαράντα χρόνια μετράω σήμερα σαν επαγγελματίας ψαράς, δέκα με τη «Ζωοδόχο Πηγή» και τριάντα με τη «Φανερωμένη» μας έλεγε ο Δημήτρης καθώς μπάλωνε ένα απόγευμα του Οκτώβρη παρέα με το γιο του, τον Αιγύπτιο εργάτη και τον μικρό έγγονό του Δημήτρη, τα δίχτυα μέσα στο καίκι. Τον ρωτήσαμε: αν ήταν ευχαριστημένος από όλα αυτά τα χρόνια που πέρασε στη θάλασσα και μας απάντησε:

- Ναι, περάσαμε χρόνια καλά. Και περιουσία κάναμε και ζήσαμε πλούσια και άνετα. Δόξα τω Θεώ, ήταν καλά. Τα τελευταία πέντε χρόνια άρχισαν κάπως να δυσκολεύουν τα πράγματα. Από την πείρα μας όμως και τη δουλειά μας εμείς καταφέρνουμε ακόμα να συντηρούμαστε και να διατηρούμε τη φήμη μας σαν οι καλύτεροι μπαρμπουνάδες στις Κυκλάδες. Εμείς δεν ασχολούμαστε με τίποτα άλλο, με το καίκι και τη θάλασσα γι’ αυτό καταφέρνουμε ακόμα κι εκεί που οι άλλοι πιάνουν δέκα κιλά εμείς μπορούμε να πιάσουμε τα πενταπλάσια. Δίνουμε μια ποσότητα στο νησί αλλά στέλνουμε και στους μανάβηδες στον Πειραιά.

Άμα θέλουμε να βρούμε άφθονο ψάρι, βρίσκουμε αλλά μας πιέζουν πολύ οι ανεμότρατες που έχουν πλήξει πολύ τον θαλάσσιο πλούτο. Πρώτα τα εργαλεία ήταν πολύ ελαφρά. Ο «Άγιος Σπυρίδων» που πήγε ο πατέρας μου είχε μια μηχανή 80 ίππων και έβαλαν θυμάμαι μια με 120 και λέγαμε ‘‘πω, πω, τι μηχανή έβαλε η ανεμότρατα του Κάτρη. Μια τράτα με τέσσερα φύλλα!’’. Τώρα οι ανεμότρατες έχουν μέσα 1000 άλογα και τραβάνε από 300 μέτρα βάθος. Από θα ανέβει λοιπόν το ψάρι να πιάσει και ο διχτυάρης; Πάνε εκείνα που ξέραμε. Ήταν εποχές που λέγαμε θα πάμε στη γωνιά και θα πιάσουμε 100 κιλά μπαρμπούνια. Τώρα δεν θα πιάσουμε 100, θα πιάσουμε 60 με 80. Ενώ πριν από πέντε χρόνια ήταν στάνταρ τα 100, σαν να τα είχαμε δεμένα.

Η «Φανερωμένη» στο λιμάνι της Πάρου.


Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ…



Ξέχασα να σας πω ότι ο σκύλος της προηγούμενης σημείωσης είναι ένας από αυτούς που συγκροτούν τη σκυλοπαρέα του Συντάγματος και οι οποίοι τρέφονται από τους σκουπιδοτενεκέδες της ευρύτερης περιοχής, κυρίως από αυτούς των εστιατορίων προς τη μεριά της Πλάκας ενώ δεν είναι και λίγοι οι συμπολίτες μας που τους ταίζουν συστηματικά.

Φαίνεται βεβαίως τετράπαχος, αλλά τούτο δεν οφείλεται στο φαγητό αλλά στη στείρωση που έχει υποστεί αυτός και πολλοί άλλοι σκύλοι της πόλης, αρσενικοί και θηλυκοί που κυκλοφορούσαν στην Αθήνα την περίοδο της Ολυμπιάδας που θέλαμε νε δείξουμε στους ξένους επισκέπτες πόσο πολιτισμένοι είμαστε. Τότε ήταν που μάντρωσαν όλα τα αδέσποτα της πόλης και μόλις σφύριξε η λήξη της Ολυμπιάδας τα απόλυσαν πάλι στους δρόμους γιατί κόστιζε η διατροφή τους. Είμαι δε βέβαιος πως κάποιοι συνεχίζουν να παίρνουν χρήματα γι’ αυτά αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτά τώρα ή ποιος τα σκαλίζει αυτά τα πράγματα…

Τέλος πάντων, αυτός ο σκύλος ο οποίος δεν έχει όνομα ούτε είναι και τόσο φιλικός όπως ο αείμνηστος Κανέλος του Πολυτεχνείου, αλλά καμιά φορά όταν τον ενοχλούν θέλει προσοχή γιατί γίνεται απρόβλεπτα επιθετικός, είχε μέρες να φανεί στο Σύνταγμα όπου μάλλον δεν θα ένοιωθε άνετα καθώς όλοι οι χώροι έχουν καταληφθεί από τις σκηνές και τα τραπεζάκια που έχουν εγκαταστήσει εκεί όσοι αγωνίζονται και παλεύουν για την άμεση δημοκρατία.

Επειδή δε αυτός ο σκύλος έχει μια αδυναμία, να ακολουθεί κατά πόδας κυριολεκτικά τις διμοιρίες των ΜΑΤ και είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με τα λογής δακρυγόνα και χημικά που ρίχνουν στους διαδηλωτές, πιθανόν να μύρισε τέτοια υλικά που ασφαλώς πότισαν τους θάμνους και το έδαφος στο Σύνταγμα στην επίθεση που έγινε την Τετάρτη και ένοιωσε πως βρέθηκε στο στοιχείο του. Η άλλη εκδοχή ότι μυρίζεται τίποτα άσχημο για τις επόμενες ημέρες, καλύτερα να την ξεχάσουμε γιατί κάτι τέτοιο δεν θα ήταν καλό για κανένα…

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ



Ανάμεσα στα καλλιτεχνικά δρώμενα που γίνονται τις τελευταίες ημέρες στο Σύνταγμα από διάφορες ομάδες ηθοποιών και άλλων καλλιτεχνών, χθες παρουσιάστηκε μια ωραία παράσταση που είχε τον τίτλο «Η Φάρμα των Ζώων» και ασφαλώς ήταν εμπνευσμένη από το περίφημο και προφητικό, ομώνυμο έργο του Τζορτζ Όργουελ.

Την παράσταση παρακολούθησε αρκετός κόσμος με πολύ ενδιαφέρον για όσα έβλεπε και πιθανόν να αγνοούσε εντελώς το έργο και τι σήμαινε αυτό, αλλά οι ηθοποιοί κατάφεραν να περάσουν το μήνυμα που ήθελαν και ως φάνηκε το έκαναν με ιδιαίτερη επιτυχία.

Το ωραίο σε αυτή την παράσταση ήταν η αυτόκλητη συμμετοχή ενός από τους αδέσποτους μεγάλους και καλοθρεμμένους σκύλους της πόλης τον οποίο βλέπουμε εδώ και χρόνια να κινείται βαρύς και ράθυμος στα πέριξ του Συντάγματος ο οποίος, χωρίς να ρωτήσει κανέναν πήγε και κάθισε στην μέση σχεδόν του χώρου που γίνονταν η παράσταση και έτσι της έδωσε μια άλλη, απρόβλεπτη διάσταση, τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για το κοινό που την παρακολουθούσε και στο τέλος πήρε κι αυτός ένα μέρος από τα χειροκροτήματα.


ΣΗΜ: Περισσότερα για την παράσταση και τo πρόγραμμα των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων της πλατείας στο www.real – democracy.gr.

«Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ»



Στο Σύνταγμα δεν είναι μόνο οι «αγανακτισμένοι» της «Πάνω Πλατείας» που μουντζώνουν τη Βουλή και οι «σκεπτόμενοι της» «Κάτω» που οργανώνουν συνελεύσεις και συζητήσεις πάνω στα τρέχοντα καυτά θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και φυσικά την άμεση δημοκρατία και οπωσδήποτε επηρεάζουν δυναμικά και τα πολιτικά πράγματα της χώρας όπως διαπιστώσαμε τις τελευταίες ημέρες με τον ανασχηματισμό και τα λοιπά…


Ανάμεσα στον κόσμο που βρίσκεται εκεί τις τελευταίες ημέρες, είναι και πολλοί καλλιτέχνες οι οποίοι θέλουν και αυτοί με τον τρόπο τους να συμμετάσχουν στο γίγνεσθαι με εκθέσεις, παραστάσεις, δρώμενα και πολλά άλλα που όπως δείχνει αρέσουν σε πολλούς ανθρώπους και παρά το συνωστισμό που συχνά παρατηρείται, τα απολαμβάνουν όρθιοι ή καθισμένοι στις πλάκες.

Έτσι έγινε και χθες, στην ωραία παράσταση Σωματικού Θεάτρου με θέμα «Η γέννηση της ελευθερίας» όπου μια καλή ομάδα ηθοποιών και εθελοντών κράτησε για πολλή ώρα το ενδιαφέρον του κοινού που παρακολούθησε την παράσταση και τους χειροκρόθηκε θερμά.





ΣΗΜ:  Περισσότερα για την παράσταση και τo πρόγραμμα των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων της πλατείας στο www.real – democracy.gr.

ΧΤΕΣ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ



Δεν έδειχνε νωρίς πως ο κόσμος θα γέμιζε πάλι χθες την πλατεία Συντάγματος λόγω της Κυριακής βεβαίως και της ζέστης που οπωσδήποτε πολλούς θα έκανε να πάνε και σε καμιά παραλία να δροσιστούνε και να σκεφτούνε την κατάσταση δίπλα στη θάλασσα.

Έτσι λοιπόν ενώ στην αρχή ήταν λίγοι όσοι κυκλοφορούσαν στην Πάνω Πλατεία και στους γύρω δρόμους, μόλις άρχισε να νυχτώνει δημιουργήθηκε σιγά – σιγά μια μεγάλη συγκέντρωση που κράτησε μέχρι αργά το βράδυ. Το ιδιαίτερο μάλιστα της χθεσινής ημέρας ήταν ότι στο Σύνταγμα ήρθε κόσμος που δεν είχε ξαναφανεί και πως σε διάφορα σημεία δημιουργήθηκαν πολλά πηγαδάκια όπου αναπτύσσονταν ενδιαφέρουσες συζητήσεις.

Εξαιρετική όμως ήταν χθες και η κίνηση στην Κάτω Πλατεία, όπου έγινε μια από τις μεγαλύτερες συνελεύσεις του Κινήματος της Πλατείας (δείτε περισσότερα στο www.real – democracy.gr), γεγονός που δείχνει πόσο έχει ωριμάσει το Κίνημα και ήρθε η ώρα πλέον να λάβει αποφάσεις που θα το οδηγήσουν σε πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις και παρεμβάσεις.

ΣΗΜ. Όπως πάντα έτσι και χθες η σοδειά των φωτογραφιών από το Σύνταγμα ήταν εξαιρετική. Απ’ αυτές διαλέγω μια που δείχνει τον ευρηματικό τρόπο που κάποιος συμπολίτης μας σχολιάζει τη Βουλή των Ελλήνων, τα πρόσωπα που την απαρτίζουν και τη στάση που τηρούν…

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

ΑΛΛΑ ΑΝΤ’ ΑΛΛΩΝ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΑΛΗ…


Το είδα προχθές σε ένα δρόμο στον Όρμο Αιγιάλης. Ήταν μαζί με άλλα στολίδια, γραμμένη με ασβέστη πάνω στο τσιμέντο η λέξη «ΠΑΣΟΚ» και κάτι περίεργα μπαγιάτικο αναδεύτηκε μέσα μου. Η πρώτη εντύπωση ομολογώ ήταν ότι με αυτό που έβλεπα μπορεί να ζούσα σε άλλη εποχή αλλά κοίταξα για σιγουριά το ρολόι και έγραφε: 16 Ιουνίου 2011.

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μετά από 30 χρόνια από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία με τα ολέθρια αποτελέσματα της μεταπολιτευτικής περιόδου που ζούμε στις μέρες μας, υπάρχει ακόμη άνθρωπος που όπως κάποτε οι περίφημοι πρασινοφρουροί, γράφει ακόμη πάνω στους δρόμους ή στα ντουβάρια τέτοια συνθήματα ή βάζει τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ.

Κάτι δεν πάει καλά εδώ είπα μέσα μου και τράβηξα αυτή τη φωτογραφία να τη βλέπω και να σκέφτομαι πως κάποιοι άνθρωποι ή δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν σε ποια εποχή ζούμε και οπωσδήποτε, δείχνει να μας δουλεύουν και από πάνω…