Στα Χάλαρα, όλα δείχνουν πως κάποτε έσφυζαν από ζωή, όταν η ανάγκη ήταν κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής των ανθρώπων και τούτο μαρτυρούν τα σημάδια που άφησαν διάσπαρτα σε χωράφια και εγκαταστάσεις να το δηλώνουν μέσα σε ένα σιωπηλό τοπίο.
Όντως, από τότε που έφυγαν οι άνθρωποι, η σιωπή είναι που βασιλεύει πια σε όλο το τοπίο και η οποία σπάει μόνο από το τρέξιμο των ξαφνιασμένων αιγοπροβάτων σαν αντιληφθούν κοντά τους τον επισκέπτη ή ακόμα και το νοικοκύρη τους να τα πλησιάζει γιατί από την πείρα τους αυτό δεν σημαίνει πάντα πως θα έχει και καλή κατάληξη για τη συνέχειά τους σε αυτό τον κόσμο. Η απουσία μάλιστα των νοικοκυραίων από τον τοπίο είναι ένα γεγονός που προβληματίζει πολλούς από τους επισκέπτες καθώς δεν γνωρίζουν τις συνήθειες των βοσκών στις Κυκλάδες που εξαιτίας των ιδιαίτερων κλιματολογικών συνθηκών αποφεύγουν τις θερμές ώρες τις καλοκαιρινής ημέρας να κυκλοφορούν στα χωράφια και στα βοσκοτόπια.
Ο παρατηρητικός όμως επισκέπτης, μπορεί να δει ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες, κάποιες απ’ αυτές που μοιάζουν με θηρία, όπως αυτές στο χωράφι του Νικόλα Θηραίου και ανάλογα με την οικειότητα που έχει με τα φαντασία, θα καταλάβει πως οι φύλακες του τόπου ακόμη αγρυπνούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου