ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ, ΜΥΑΛΑ ΧΑΜΗΛΑ…

Απ’ όσο γνωρίζω, ποτέ δεν υπήρχε κάποια φανερή απαγόρευση ή περιορισμός σε κανέναν συμπολίτη μας που θέλει να βρίσει τη Βουλή ή ακόμα και να την μουντζώσει. Ούτε πάλι θυμάμαι να έχει καταδικαστεί κάποιος για ένα τέτοιο ζήτημα που ο νόμος ως γνωστόν χαρακτηρίζει σαν προσβολή των θεσμών αλλά ποτέ δεν βρήκε τρόπο να το αποδείξει…

Έτσι όποιος ήθελε να μουντζώσει τη Βουλή μπορούσε χωρίς να τον εμποδίζει κανένας να πηγαίνει μπροστά στο κτίριο και είτε μόνος, είτε εν χορώ αν υπήρχαν και άλλοι που ήθελαν να κάνουν το ίδιο, να σηκώνει τα χέρια και να τη μουντζώνει πάντα βέβαιος πως κανένας δεν θα τον ενοχλήσει. Η εικόνα δε των υψωμένων χεριών από τους «αγανακτισμένους» τις τελευταίες ημέρες στο Σύνταγμα, έχει γίνει τόσο συνηθισμένη και όπως παρατηρώ, δεν συγκινεί κανέναν πια, είτε επαγγελματίας είναι αυτός φωτογράφος ή ερασιτέχνης.

Φαντάζομαι δε πως μόνο σαν δούμε κάποιον να μουντζώνει τη Βουλή με τα πόδια (σε μούντζωσα με χέρια και με πόδια λέει ο λαός για να δώσει έμφαση στην κίνηση) τότε θα είναι «θέμα» και θα ανάψουν πάλι οι μηχανές και τα μικρά εργαλεία. Γι’ αυτό μιας και στεκόμαστε πολλές ώρες εκεί και περιμένουμε το «θαύμα», ανακαλύψαμε ένα άλλο σήκωμα των χεριών στον αέρα, το οποίο εμένα ομολογώ πως με μπέρδεψε κάπως.

Κάποιος φώναξε: «Τον Εθνικό Ύμνο τώρα» και πολλοί άρχισαν να τον τραγουδάνε ενώ κάποιοι σήκωσαν και το δεξί χέρι. Άλλοι με σφιγμένες γροθιές, άλλοι με τον α λα Γκαίμπελς χαιρετισμό και οι περισσότεροι κάνοντας με τα δάχτυλά τους το σήμα της νίκης!

Ούτε ένας δεν στάθηκε προσοχή για την πανανθρώπινη και παγκόσμια ιδέα της ελευθερίας που περιέχει αυτό το μεγάλο ποίημα του Σολωμού και όλοι προτίμησαν να δείξουν με το δάχτυλό τους τη Βουλή, όπως ο ηλίθιος έκανε κάποτε με το φεγγάρι και έγινε ανέκδοτο!