Αναζητώντας λοιπόν αυτό που ώθησε το Μιχάλη Ρούσσο να αρχίσει να κεντά τις πέτρες, αποκλείσαμε την περίπτωση να είχε αυτός ένα δάσκαλο η να μιμήθηκε κάποιον άλλο προγενέστερο. Κανένας απ’ όσους ήταν σε θέση, λόγω ηλικίας φυσικά, να απαντήσει σε μια τέτοια ερώτηση δεν είχε ακούσει πως είχε συμβεί κάτι που να δικαιολογούσε την άποψη.
Ούτε πάλι στην αναζήτηση άλλων έργων του στην Έξω Μεριά ανακαλύψαμε τη σφραγίδα κάποιου άλλου που μπορεί να αντέγραψε. Αντιθέτως δε σε ορισμένα σημεία είδαμε πως κάποιοι σύγχρονοι ή νεότεροί του επιχείρησαν να τον αντιγράψουν αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί απλά του έλειπε η απέραντη υπομονή που είχε αυτός ο άνθρωπος. Υπομονή βεβαίως που υπαγόρευε η κατάστασή του και ο περιορισμένος χώρος που μπορούσε να κινηθεί.
Έχοντας λοιπόν απέραντο χρόνο στη διάθεσή του ο Μιχάλης Ρούσσος, είχε και το προνόμιο θαρρείς έναντι των άλλων ανθρώπων, να βλέπει και να ακούει τις πέτρες που πλημμύριζαν τον κόσμο τους. Έτσι μεταξύ άλλων έβλεπε και πως οι αθόρυβοι λειχήνες σιγά – σιγά τις «ζωγράφιζαν» με διάφορα σχέδια και χρώματα, καθώς απλώνονταν την επιφάνεια της μιας και της άλλης και τον μάγεψε, αυτό το απλό στην πρώτη εντύπωση αλλά εξαιρετικά πολύπλοκο γεγονός που δρούσε καταλυτικά πάνω στη φλούδα της πέτρας.
Ένα τέτοιο γεγονός ασφαλώς και δεν ενδιάφερε σχεδόν κανέναν άλλο στον Ασφοντυλίτη γιατί εκτός από το ότι πάντα έβλεπαν τις πέτρες σαν εμπόδιο και βάσανο στη ζωή τους, είχαν και ένα σωρό άλλες δουλειές που δεν τους επέτρεπαν να σκύψουν τα μάτια ή να προσέξουν το τι γίνονταν πάνω στην επιφάνεια μιας πέτρας, πόσο δε περισσότερο να τις ακούσουν πως αισθάνονται σαν τις τυλίγουν σαν πολύτιμο ρούχο οι λειχήνες.
Έτσι πιθανόν να ξεκίνησε μια μέρα να αντιγράψει το έργο των λειχήνων και θέλοντας πιθανόν να τους βάλει να γράψουν γι’ αυτόν πάνω στις πέτρες αλλά βλέποντας πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, σιγά – σιγά μετά να οδηγήθηκε στην τέχνη του. Μπορεί να είναι κι έτσι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου