ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΗΣ

Τρείς έχουν απομείνει, εκεί στην άκρη του ωραίου χωραφιού που μοιάζει σαν μπαλκόνι πάνω από τον όρμο της Αιγιάλης και καμαρώνουν καθώς βλέπουν από ψηλά τα καλάμια στο διπλανό φράχτη και τον κόσμο ολόκληρο γύρω τους. Δίπλα τους κάποιοι συγγενείς τους φαίνεται πως αναίρεσαν την έννοια της ονομασίας τους και το κορμί τους έγινε κάτι χρήσιμο για τον άνθρωπο: Μια κλάρα για τα φασόλια των παρακείμενων κήπων, ένα ξύλο για την κρεβατίνα – μπορεί ακόμα και καύσιμη ύλη για κάποιο τζάκι ή και ψησταριά.

Μπροστά τους είναι ο όρμος, πάντα ανήσυχος και πολλές φορές όταν ο καιρός αγριέυει, τα κύματά του φτάνουν ως τις ρίζες τους ψηλά στον τοίχο. Κι ο αέρας καμιά φορά τους ταλαιπωρεί με τη δύναμή του αλλά αυτοί είναι μαθημένοι τόσο στην αλμύρα, όσο και μποφόρια και κάθε χρόνο, κάνουν τον κύκλο που τους έχει δώσει η φύση σε αυτό τον κόσμο μέχρι να έρθει και αυτονών η σειρά να γείρουν μια μέρα στο έδαφος αλλά και τότε λείψανα αθανάτων πάλι θα είναι.

Η στενή λουρίδα της αμμουδιάς μπροστά τους είναι το παλιό μονοπάτι που βάδιζαν οι άνθρωποι από τη Φωκιότρυπα μέχρι το λιμάνι και τα καλοκαίρια κατακλύζετε από κόσμο που κάνει εκεί μπάνιο και κάθεται στον ήλιο να μαυρίσει Απ’ αυτούς, πολλοί είναι εκείνοι που μη έχοντας τι άλλο να κάνουν, για να περάσει η ώρα τους φτιάχνουν διάφορα κτίσματα με την άμμο που προσφέρεται γι’ αυτό το σκοπό και τούτο είναι ένα ωραίο θέαμα για τους περαστικούς αλλά και για τους αθανάτους του χωραφιού οι οποίοι είναι πάντα οι μάρτυρες της καταστροφής από το κύμα αυτών των θνησιγενών δημιουργημάτων.