Στα όρια του οικισμού της Καλοταρίτισσας, η μεγάλη συκιά σαν πράσινο σύννεφο σκέπαζε το ξερό χωράφι και ηχούσε σαν μελίσσι από το πλήθος των εντόμων που τρυγούσαν μέσα στη ζέστη του μεσημεριού το μέλι από τη σάρκα των καρπών της
Πάνε λίγα χρόνια από τότε που οι συκιές ήταν δέντρα πολύτιμα και η γλυκιά σοδειά τους απαραίτητη για την επιβίωση των ανθρώπων και των ζωντανών αλλά με τις τεράστιες αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια στον κόσμο του Αρχιπελάγους η μοίρα τους είναι αβέβαιη. Έτσι, από την αδιαφορία αλλά και την ανομβρία που ταλαιπωρεί από χρόνια τώρα τα νησιά οι περισσότερες απ’ αυτές έχουν ξεραθεί και σε όσες έχουν απομείνει στις εξοχές, οι μόνοι τρυγητές που της πλησιάζουν πια είναι τα έντομα και αυτά σε κάθε είδος και ποικιλία αφού κανένας πια δεν δείχνει ενδιαφέρον για τα σύκα και τα δέντρα…
ΑΜΟΡΓΟΣ, 21082011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου